10 maanden geleden
Ik wil een crompouce zijn...
Een gebakje en een croissant. Oh en ik wil dat het smaakt.
Ik wil een goede moeder zijn én ik wil een carrière. Ik wil werken alsof ik geen kinderen heb en er voor mijn kinderen zijn alsof ik geen baan heb. Ik wil, maar waarom? Is dit écht mijn eigen verlangen, of niet meer dan een slimme marketing truc?
Iemand die nog nooit van de crompouce heeft gehoord, wordt echt niet op een dag wakker met het gevoel nú zo een gebakje met identiteitscrisis te moeten hebben. Behalve de bedenker ervan en enkele fantasten misschien, maar dat is niet mijn punt. Ondertussen vliegen de crompoucen over de toonbank; slimme marketing. Overigens lijkt het inmiddels om een vluchtige trend te gaan; volgend jaar is het waarschijnlijk niet meer dan een herinnering. Is en zal het de werkende moeder net zo vergaan?
Er zijn dagen dat ik mij onder werktijd (en vaak ook nog een tijdje daarbuiten) volledig op het werk kan focussen en alleen maar denk in termen van 'knallen', 'meters maken' en 'nog een plasje over doen' (kantoortaal an sich is een blog waard). Daarnaast zijn er ook de dagen dat ik een keertje extra moet slikken als ik onze kleine meid aan het kinderdagverblijf overdraag en met een werktas vol schuldgevoel de jongens wat later van de BSO haal. Dan smaakt die crompouce toch wat minder...
Waarom is het voor mij niet genoeg om een gebakje te zijn? Of een croissant? Zoals Hema zo treffend stelt: "waarom crom maken, wat recht is?". Wat drijft mij en zoveel andere vrouwen om een carrière met jonge kinderen te willen combineren? Hebben we dit helemaal zelf bedacht, is het effectieve marketing, smaakten door anderen behaalde resultaten naar meer, of is het maatschappelijke dwang? Worden we hier oprecht gelukkiger van, of blijkt het later meer een fricanpouce (leuk bedacht, maar slaat de plank volledig mis)? Kunnen we er in dat laatste geval toch nog een smakelijke snack van maken?
Ik wil een crompouce zijn en de komende tijd ga ik uitzoeken waarom.
Uiteindelijk zal dit onderzoek en de uitkomsten ervan deel uit gaan maken van mijn eerste boek, wat gaat over het tweeverzorgers/tweeverdieners model (specifiek bij jonge kinderen) en de (on)gemakken hiervan. Deel dus vooral jouw mening over dit onderwerp, wie weet wordt jouw input wel meegenomen (uiteraard geanonimiseerd).
Kim86P
Goede vraag, hoe vaak als ik thuis ben, wil ik aan het werk en als ik aan het werk ben wil ik thuis zijn. Komt dat uit mijn eigen innerlijke wens? Of is dat ook een beetje omdat het hoort? Extra lastig maakt dit het wel, want je hebt dan zelfs ook een schuldgevoel als je het andere wilt hebben en geniet dus minder van waar je op dat moment bent...