“Ja, ik bel even over de logeerpartij van volgende week: welke dingen vinden jullie kinderen lekker.” Het is mijn moeder die me even belt om te informeren welke etenswaren ze nog in huis moet halen. “Nou, zoals je weet eet onze zoon graag pindakaas op zijn brood en houdt hij erg van bloemkool met aardappels en worst. Voor dag 2 zou je tomatensoep kunnen maken, zonder stukjes erin. En verder voor tussendoor is een banaan prima en wij zullen zelf Brinta en zijn flesjes meegeven. Schotel hem verder vooral van alles voor, wie weet vindt hij iets dat hij heel lekker vindt.” 

Op een willekeurig feestje raak ik aan de praat met iemand. “En hoe gaat het nu met hem, eet hij al een beetje normaal?” Ja, hij eet nu ook brinta, knijpfruit en babypotjes en verder schotelen we hem gewoon alles voor wat zijn zus ook krijgt en soms slikt hij daadwerkelijk iets door, maar hij is in elk geval aan het ontdekken. “Oke, dus er zit verbetering in?” Ja, gelukkig wel. “Het zal vast niet meer duren voordat hij alles eet, voordat je het weet ben je dit alles zo vergeten.”

We hadden de verwijzing voor de kliniek in de prullenbak gegooid, omdat we ervan overtuigd waren dat deze kliniek op dit moment voor ons niet de oplossing was. Het was voor ons als ouders misschien de snelste manier geweest om weer een normaal leven te krijgen. Een opname zou onze zoon echter  nooit begrijpen, met alle mogelijke gevolgen van dien. Op dit moment was het gelukkig ook niet zo dat zijn leven ervan af hing, dus in die zin hadden we ook de gelegenheid om deze keuze te kunnen maken. Toch moest er op korte termijn iets veranderen, want op deze manier leden alle gezinsleden eronder.

De kinderarts hoorde de wanhoop in onze stem en ze zag de pijn in onze ogen. “Hij is qua mondmotoriek in staat om te eten, dat hebben jullie laten checken door de logopedist. En ook al leeft hij op dieetvoeding, hij krijgt volgens de diëtist het minimale aantal calorieën binnen. Medisch gezien is er nu geen noodzaak om hem hier op te nemen en ik zou ook niet weten wat daar de toegevoegde waarde van zou zijn. Ik zal een verwijzing schrijven voor een kliniek waar ze gespecialiseerd zijn in ernstige eetproblematiek, want verder is er niets meer dat ik kan verzinnen”

“We kunnen het gewoon niet meer. We weten niet meer wat we moeten doen, we zijn klaar en we storten in. Help ons, alstublieft. Doe iets”. 

Er is één ding dat je graag wil als ouder: dat het te allen tijde goed gaat met je kind. Dat hij/zij gelukkig is, dat hij/zij geliefd is en een plek heeft gevonden in de maatschappij. Op welke manier dat dan verder is, dat maakt eigenlijk niet zoveel uit. Zolang hij/zij maar op zijn/haar pootjes terecht komt en een manier van leven heeft gevonden die bij hem/haar past. 

Moeten we...? Zullen we haar..? Hadden we haar toch..? Nee, nee, en nog eens nee. We hadden toch afgesproken dat we ons niet gek zouden laten maken? We zouden toch vol goede moed ertegenaan en we zouden het allemaal wel zien? Maar hoe lang moet je wachten en wanneer moet je ingrijpen? Moet dat nu, moet dat later? 

Wauw, wat leuk en wat ben ik trots: mijn lieve zoon zit op school en hij wil er het liefst elke dag naartoe! Dat is toch werkelijk geweldig? Het was wat gecompliceerd, maar dan heb je ook wat. 

Het komt wel goed met Noah en Sophie. Het komt echt wel goed, geloof mij nou maar. Al kost het me al mijn tijd en aandacht, ik zal er voor zorgen dat zij op hun pootjes terecht komen. Dat is mijn plicht en mijn doel als moeder. Ik zal nooit klaar met ze zijn, tot in mijn graf zal ik zorgen voor en zorgen maken om. Dat is het lot van een ouder.