Eetstoornis: los dat maar eens op

De kinderarts hoorde de wanhoop in onze stem en ze zag de pijn in onze ogen. “Hij is qua mondmotoriek in staat om te eten, dat hebben jullie laten checken door de logopedist. En ook al leeft hij op dieetvoeding, hij krijgt volgens de diëtist het minimale aantal calorieën binnen. Medisch gezien is er nu geen noodzaak om hem hier op te nemen en ik zou ook niet weten wat daar de toegevoegde waarde van zou zijn. Ik zal een verwijzing schrijven voor een kliniek waar ze gespecialiseerd zijn in ernstige eetproblematiek, want verder is er niets meer dat ik kan verzinnen”

Hoop. Eindelijk, er zijn dus mensen die mijn kind wellicht kunnen helpen. Alles, ja zo ongeveer alles, zouden wij er voor over hebben om uit deze dagelijkse strijd en zorgen te komen. Wat verlangen wij ernaar om hem te horen zeggen wat hij die avond wil eten en hem dan te zien smullen en te horen zeggen dat hij het zo heerlijk vindt. Wat zien we uit naar het moment dat we hem bij de snackbar horen smeken om een frikandel. Al was het één dag waarop we een normaal kind hadden met pastavlekken op een wit shirt: we zouden daar bij wijze van al ons geld aan willen uitgeven.

Helemaal euforisch besluit ik mijn ouders dit goede bericht te vertellen. “Mam, moet je nou toch eens horen: er is een kliniek waar ze zich dag en nacht bezighouden met eetproblemen bij kinderen en onze arts heeft daar nu net een verwijzing voor gemaakt! Zou het dan toch, zou het dan echt dat we binnenkort geen kind met ernstige eetproblemen meer hebben?” Ik huil bijna van blijdschap en natuurlijk zijn mijn ouders heel blij voor ons. Ook mijn schoonouders laten we delen in deze vreugde en uiteraard staan zij ook bijna te jubelen. Na zoveel jaren en zoveel strijd eindelijk een stapje dichter bij de oplossing.

De volgende dag besluit ik meteen de kliniek te bellen om wat meer informatie te krijgen over de werkwijze. Het had het ons niet uitgemaakt als we een keer per week naar Verweggistan hadden moeten rijden, of als zij drie keer per week bij ons zouden moeten komen. Misschien hingen ze wel camera’s op om te kijken hoe het ging en kregen we dan feedback, we hadden geen idee en vonden alles prima. Het doel - een (eet)probleemloos kind- heiligde immers de middelen. 

De schok was dan ook groot toen een telefoniste op een nogal verveelde toon zij dat het de bedoeling was dat we onze zoon elke werkdag een dagdeel naar Utrecht zouden brengen en dat het traject gemiddeld zo’n negen maanden duurde. Of - en ze zei dit alsof het de normaalste zaak van de wereld was- hij kon doordeweeks worden opgenomen in de kliniek in Arnhem en dan zou hij in de weekenden thuis zijn. Ook dat was dan voor 6-9 maanden. 

Dit in combinatie met de toon waarop ze dit alles vertelde deed mijn hart overslaan. Hoe in vredesnaam konden we dit doen? Hoewel we allebei heel coulante werkgevers hadden, konden we onmogelijk negen maanden lang niet of slechts zeer beperkt komen opdagen. Het alternatief - een opname- riep dezelfde vraag op: hoe in vredesnaam konden we dat doen?

Onze zoon is op dit moment 4 jaar en heeft een achterstand van zeg maar anderhalf jaar. Feitelijk kunnen we hem dus beschouwen als een peuter van 2,5 jaar. Hoe ga je een kind van die leeftijd uitleggen dat dit voor zijn bestwil is? Hoe breng je een peuterpuber aan zijn verstand dat je hem daar achterlaat omdat je van hem houdt? Hij is door zijn ontwikkelingsachterstand zo afhankelijk van ons en ook heel aanhankelijk, wij zijn zijn alles. Wij zijn zijn veilige haven waar hij mag zijn zoals hij is zonder dat dat raar is. Daardoor voelt hij zich enorm geliefd en  is hij gelukkig, spontaan, heel lief en bovenal heel vrolijk. Daardoor gaat het in het algemeen eigenlijk zo ontzettend goed met hem. En dan zouden we dat jongetje week in week uit elke zondagavond weg moeten brengen, zonder dat we in de gelegenheid zijn om doordeweeks langs te komen? Hoe in vredesnaam konden we dat doen? 

Mijn moederhart breekt en tranen biggelen over mijn wangen. Even hadden we een sprankje hoop, maar nu lijkt de oplossing verder weg dan ooit. Onze ouders werken namelijk ook gewoon en kunnen ook niet meerdere keren per week heen en weer naar Utrecht en een taxiservice wordt voor dit doeleinde helaas ook niet gedekt door een één of ander potje. 

Waarom kan de oplossing niet simpeler zijn? Waarom hebben wij zo’n probleemkind? En waarom denkt zo’n trut van die kliniek dat we dit heus wel even zomaar doen? Ja, we willen met alles wat in ons is van dit probleem af. We zijn er zo klaar mee om dag en nacht bezig te zijn met wat hij al dan niet naar binnen werkt dat we (bijna) alles ervoor over hebben. Maar dit? Dit gaat wel heel ver, dit kan toch niet waar zijn?

Nu even ademhalen en even letten op mijn hartslag. Ik zie inmiddels zwarte vlekken voor mijn ogen van verslagenheid en verdriet. Plots komt mijn zoon naar beneden: “Kijk mama, ik ben een piraat”, en hij begint te zwaaien met z’n zwaard. Zo ontzettend enthousiast en vrolijk is hij, met een glimlach van oor tot oor. Zoals gezegd is hij heel aanhankelijk en ook nu komt hij naar me toe, terwijl hij zijn armen al opzij doet: “Mama, ik ga jou een knuffel geven!”

Een beter moment had hij niet kunnen kiezen, wat hou ik toch veel van dit ontzettend lieve kind. Twee minuten geleden vroeg ik me nog af waarom ik zo’n probleemkind had, en meteen neem ik me voor om nooit meer zo te denken. Want had ik dit lieve blonde wezentje echt willen ruilen voor een exemplaar zonder (eet)problemen? Echt niet! Alleen maar liefde voor hem, alleen maar liefde. 

Hoe we het gaan doen met die kliniek? We doen het niet, en juist dat is op dit moment ontzettend in het belang van ons kind. Misschien als hij ouder is en hij meer begrijpt, maar op dit moment heeft hij vooral ons nodig. Stiekem is hij namelijk helemaal geen probleemkind, en nooit geweest ook. Want ondanks de (eet)problemen is dit jongetje bovenal ons kind, en hij is een enorme verrijking van ons leven. En omgekeerd zijn wij zijn veilige haven waar hij mag zijn zoals hij is zonder dat dat raar is. Hoe we dan wel tot het moment gaan komen dat we hem zien smullen van het avondeten dat hij zelf heeft uitgekozen? We hebben geen idee, maar zolang het in het algemeen zo ontzettend goed met hem gaat is er hoop. We laten onze dromen niet los, klampen ons vast aan de hoop en proberen de machteloosheid uit te schakelen met liefde. 

Alleen maar liefde, want dat is hetgeen dat ons jongetje wel heel goed begrijpt en zo hoort het.

 

Trending op Mamaplaats: Haar bruiloft werd haar uitvaart