Eetstoornis: tijd voor een harde reset

We hadden de verwijzing voor de kliniek in de prullenbak gegooid, omdat we ervan overtuigd waren dat deze kliniek op dit moment voor ons niet de oplossing was. Het was voor ons als ouders misschien de snelste manier geweest om weer een normaal leven te krijgen. Een opname zou onze zoon echter  nooit begrijpen, met alle mogelijke gevolgen van dien. Op dit moment was het gelukkig ook niet zo dat zijn leven ervan af hing, dus in die zin hadden we ook de gelegenheid om deze keuze te kunnen maken. Toch moest er op korte termijn iets veranderen, want op deze manier leden alle gezinsleden eronder.

Onze zoon heeft namelijk nog een zusje die nu net twee jaar is. Goddank eet zij alles wat los en vast zit, en juist daarom willen -nee, moeten- we nu ons eetritueel gaan aanpakken. Stel je voor dat ook zij straks ineens niets meer wil eten enkel en alleen omdat zij eten associeert met gefrustreerde mensen en een hoop strijd? We mogen dan even niet weten hoe we onze zoon van zijn eetstoornis af gaan krijgen, we kunnen wel degelijk zorgen dat de eetmomenten weer leuk worden. In het belang van onze dochter moeten we ons minder druk gaan maken over wat onze zoon al dan niet naar binnen krijgt. Nog een kind voor wie eten een ding is kunnen we er echt niet bij hebben. 

Hoe vaak we wel niet horen en gehoord hebben dat het probleem zo groot is als dat je het zelf maakt. Hoe vaak er wel niet is gezegd dat we het los moeten laten en hem gewoon zijn gang moeten laten gaan. Hoe vaak we wel niet gek werden van soortgelijke opmerkingen, vooral omdat ze uit monden kwamen van mensen die gelukkig niet in hetzelfde schuitje zitten. Want hoe kun je nou bagatelliseren dat je zoon vrijwel niets eet en slechts na flinke strijd bij een filmpje wil drinken? Hoe is dat geen probleem? Hoe zou je dat gewoon kunnen laten zijn en naast je neer kunnen leggen? Vertel me even hoe we ons daar geen zorgen over zouden kunnen maken en hoe we dat ‘gewoon’ kunnen loslaten. Zeg me hoe we van de angst af komen dat ook onze dochter -die hem in alles nadoet momenteel- een eetprobleem zal ontwikkelen. Kom naast ons bed staan in de nacht om ons in slaap te sussen als we ons druk maken over hoe dit alles zal gaan als hij op school zit; in ons hoofd zien we hem al uitdrogen omdat wij de enige zijn die er iets in kunnen krijgen. We zijn in de ban van zijn eten en drinken, noem ons gerust geobsedeerd en maak je vooral zorgen over hoe dit ons in zijn greep houdt. Maar zwijg alsjeblieft als je niets beters over je lippen weet te kringen dan dat het probleem zo zo groot is als dat je het zelf maakt..

Zucht. Dat lucht best op om dat zo op papier te hebben gezet. En toch zat er misschien wel een kern van waarheid in alle goed bedoelde opmerkingen, want dat loslaten -hoe moeilijk ook- is precies hoe we het gaan doen. Tijd voor een harde reset in ons ouderbrein: in plaats van elke dag strijden om er wat in te krijgen, gaan we er nu elke dag voor om er hoe dan ook een gezellig eetmoment van te maken. We geven onze zoon precies hetzelfde als onze dochter en we laten ze gewoon hun ding doen. Zoals onze tweejarige dochter voedsel ontleedt en ontdekt, zo moeten we dat -op aanraden van de diëtiste- onze zoon ook laten doen. De een zal het opeten en de ander waarschijnlijk niet, maar het gaat erom dat het eten een positieve belevenis wordt. Want -en nu spreek ik in woorden van de diëtiste- al zou onze zoon op een dag alleen maar zijn vier flesjes  naar binnen krijgen, dan nog steeds komt hij aan het minimale aantal calorieën dat hij nodig heeft. Ze snapt heel goed dat we ons zoveel zorgen maken en ze heeft er alle begrip voor dat we niet naar de kliniek met hem gaan, en nu heeft ze er ons van overtuigd dat wij uit onze dagelijkse eetstrijd kunnen raken. Ik heb het nog nooit in deze woorden gezegd, maar wat een vakvrouw! 

De eerste paar weken moeten we de gezelligheid aan tafel echt forceren. Het kost ons heel veel moeite om er op te blijven vertrouwen dat hij in theorie niet hoeft te eten om gezond te blijven. Het is echt lastig om te zeggen dat hij mag eten en om niet gefrustreerd te raken als alles onaangeroerd blijft liggen. Ze mogen spelen met voedsel, ze mogen het in hun haar smeren; ze mogen er alles mee doen, ze krijgen een halfuur. Na dat halve uur is het klaar, of ze nou hebben gegeten of niet. De kids hebben heel snel door dat dit heel leuk kan zijn, en gieren het uit van plezier. Dit maakt dat wij ook weer kunnen lachen en dat het eten weer leuk is, doel 1 is bereikt. 

Deze manier van doen werpt zijn vruchten af. Waar onze zoon eerst met moeite alleen vier nutrini-flesjes naar binnen werkte, eet hij nu ook brinta, knijpfruit en babydinerpotjes. Dit is niet de snelste manier of de makkelijkste, want het kost ons erg veel geduld en discipline. Toch zien we dat we op deze manier zoveel plezier en vreugde terugkrijgen, dat we het niet anders hadden gewild. Nu eet hij weer langzaam iets meer, en verder blijven we bidden en verwachten dat er volledig herstel zal optreden. Er komt een dag dat hij bij de snackbar zal smeken om een frikandel, daar houden we ons aan vast.