Eetstoornis: prioriteiten stellen

“Ja, ik bel even over de logeerpartij van volgende week: welke dingen vinden jullie kinderen lekker.” Het is mijn moeder die me even belt om te informeren welke etenswaren ze nog in huis moet halen. “Nou, zoals je weet eet onze zoon graag pindakaas op zijn brood en houdt hij erg van bloemkool met aardappels en worst. Voor dag 2 zou je tomatensoep kunnen maken, zonder stukjes erin. En verder voor tussendoor is een banaan prima en wij zullen zelf Brinta en zijn flesjes meegeven. Schotel hem verder vooral van alles voor, wie weet vindt hij iets dat hij heel lekker vindt.” 

Ik vind logeerpartijtjes nog steeds een beetje spannend, zelfs nu hij zijn menu heeft uitgebreid. Gelukkig zijn mijn ouders een van de weinige personen buiten ons om die er altijd wel iets in hebben gekregen, daarom weet ik dat het goed komt. Ik mocht vroeger één ding kiezen dat ik absoluut niet lustte en dat hoefde ik dan niet te eten, verder moesten we gewoon eten wat er op tafel stond. Ik hoefde me nooit tegen te eten, vol was vol, en tegelijk trokken ze alles uit te kast om te zorgen dat er zoveel mogelijk in mijn buik verdween. Precies deze houding was wat mijn zoon nodig had en daarom waren we blij dat hij zo af en toe bij mijn ouders kon logeren. 

Want wat hadden wij het nodig om eens even bij te komen. Ja, natuurlijk wat een ontzettende overwinning is het dat hij nu alles proeft en steeds vaker ook iets doorslikt. Je wil niet weten hoe blij we daar mee zijn! Toch zijn we moe en uitgeput van de strijd die we moeten hebben leveren om dit te bereiken, echt zo moe.

 Ik zou niet weten hoe we dit zo lang hebben kunnen volhouden, anders dan door ons geloof in onze zoon en in elkaar en in God. Meerdere malen hebben we naar de hemel geschreeuwd: “Waarom?!” en toch vonden kort na die momenten weer kracht, moed en geduld om er weer tegenaan te gaan. Ik wist dat het ouderschap uitdagingen had en dat je als ouder in staat bent de meest gekke capriolen uit te halen voor het geluk en het welzijn van je kind. Deze hele eetstoornis en al het gedoe eromheen was echter nooit in mijn hoofd op gekomen als realistisch scenario. Misschien hadden we dan langer gewacht met kinderen en hadden we eerst mooie reizen gemaakt of ons huis verbouwd. Vooral dat laatste is eigenlijk heel hard nodig, maar we hebben gewoon niet de energie kunnen opbrengen om iets te kunnen doen. 

Al die mensen die meermaals langs ons huis zijn gelopen moeten hebben gedacht dat we te lui waren. We voelen ons een stel tokkies met kozijnen die nodig moeten worden vervangen en een tuin die er nog nooit heel gezellig uit heeft gezien. En wat te denken van al die familieleden en vrienden die nog meer zien dan alleen de buitenkant: de keuken die altijd al waardeloos was, spullen die we nodig moeten uitzoeken en die tot die tijd maar ergens staan, en ga zo maar door. Ja, waar een wil is is een weg, maar dan was ons elastiekje gaan breken en hadden we een burn-out gekregen. 

En wellicht begrijp je dit alleen als je soortgelijke problemen hebt meegemaakt, toch is zorgen dat je als gezin overeind blijft staan dan echt zoveel belangrijker dan een perfect huis. Want wat heb je aan een perfect huis als je als ouders allebei tegen de vlakte gaat doordat je de situatie geen hoofd meer kan bieden? Onze kinderen hebben ons nodig, zowel onze zoon als onze dochter verdienen het om een papa en mama te hebben die ondanks alles op alle mogelijke manieren er voor ze kunnen zijn. Onze kinderen verdienen ouders die serieus en streng kunnen zijn als het moet, maar die ook gekke leuke en spontane dingen doen. Humor, gezelligheid, vrolijkheid, liefde, geborgenheid en eenheid: dat is wat er regeert in ons huis, wij weigeren ons te laten verwoesten door de zorgen en problemen die de eetstoornis van onze zoon met zich mee hebben gebracht. Dat is dus exact waarom we ons gezin op de eerste plaats hebben staan en we nu even wat minder aandacht kunnen geven aan ons huis.

Eigenlijk is het toch best erg dat we het gevoel hebben dat we onszelf moeten verdedigen hierin, alsof we iemand een uitleg verschuldigd zijn. Zolang mensen niet aanbieden om ons eens te helpen met de noodzakelijke achterstallige klussen, hebben ze stiekem natuurlijk ook geen recht van spreken. Want weten ze wel waarom dit huis nog geen opknapbeurt heeft gehad? Zien ze wel in dat dit ook is hoe de eetstoornis van onze zoon zijn weerslag heeft op ons? Dit is dus het verschil tussen een gewone moeilijke eter en een kind met een serieus eetprobleem: de invloed die het heeft. 

We lijken nu gelukkig steeds dichter bij het punt te komen dat het een cirkeltje is dat we moeten doorbreken. Onze zoon eet nu dus steeds een klein beetje meer, maar nog steeds heeft hij geen hongergevoel. Hij eet nu omdat het van ons moet, omdat iedereen eet. Hij begint het wel steeds normaler te vinden om te eten en hij lijkt er op sommige momenten zelfs van te genieten. We zijn nu ook zo ver dat hij best een paar slokjes IceTea-limonade uit een beker wil drinken en cola vindt hij ook prima. Tegelijk krijgt hij nog steeds dieetvoeding omdat hij nog niet voldoende drinkt van iets anders om dat spul achterwege te kunnen laten. Vier flesjes dieetvoeding zorgt echter al voor 1200kcal, dan is het natuurlijk ook niet zo heel raar dat hij verder geen trek meer lijkt te hebben. Dus ja, wat doe je dan?

We willen geen strijd meer en we willen hem ook niet dwingen. Die flesjes zijn op dit moment echter meer een blokkade dan een zegen, dus we moeten er van af om verdere verbetering te bewerkstelligen. We hebben er daarom voor gekozen om op de dagen dat hij thuis is de hoeveelheid flesjes te verminderen. Hij mag er dan 2-3 per dag, waarvan de derde dan een escape is voor als hij echt te weinig vocht/voedsel binnenkrijgt. Op schooldagen mag hij een flesje extra, omdat we niet van school willen en kunnen verwachten dat zij uitgebreid te tijd nemen om onze zoon een beetje limonade te laten drinken. We geven hem wel een pakje Wicky Zero mee, zolang hij daar de helft van drinkt is het prima. We hopen op deze manier zijn hongergevoel te bevorderen, hem te laten wennen aan ander drinken en de flesjes zo langzaam uit zijn menu te laten verdwijnen. 

We zien dat hij meer energie begint te krijgen en dat hij daardoor grote sprongen maakt in zijn ontwikkeling. Dit is natuurlijk fantastisch en zorgt bij ons voor een extra stimulans om het nog even vol te houden. We zijn er bijna! Met een logeerpartij in het vooruitzicht mogen we straks alvast eventjes genieten van een paar dagen zonder eetstoornis, wat een heerlijkheid! 

Trending op Mamaplaats: Van een gewone dag naar een rollercoaster