Van een gewone dag naar een rollercoaster

Deel 1 

Donderdag 2 maart 2023

Een gewone vrije dag van mij zoals andere met Owen. ’s Morgens samen naar de kapper, samen geluncht en daarna zijn gewone middag slaapje. Na zijn middagslaapje gingen we naar buiten, even lopend naar de speeltuin achter ons huis. Lekker glijden van de glijbaan en samen op de schommel. We Komen om 15.30 uur weer thuis, lekker een bakje druiven en even een filmpje aan. Na een half uurtje begon Owen beetje te jammeren en wilde bij mij hangen en keken samen nog wat tv. Ondertussen had ik mijn moeder en Rob geappt dat ik dacht dat Owen griep zou krijgen. M’n moeder zei wel dat ik hem zo wel even moest tempraturen, dit deed ik niet veel later met het verschonen van zijn broek en de thermometer dat 39.4 aan. Iets waar ik mij niet meteen zorgen om maakte, ik dacht nog hij heeft wel vaker koorts. Paracetamol gaf ik nog niet, want die wilde ik nog bewaren voor de nacht.

Terwijl ik Owen op de bank liet liggen met een filmpje, ging ik aan het eten beginnen. Hij kwam nog wel even van de bank om bij mij te kijken en hij wilde nog een koekje. Eten wilde hij niet, ik kon namelijk mijn bordje naast hem opeten, wat normaal echt niet kan met hem. Om 17.14 uur belde Rob dat hij onderweg naar huis was en ook al bijna thuis was. Ik had mij al opgekleed voor naar de handbal en mijn tas al gepakt. Normaal zijn we echt maar 15 minuten samen thuis op donderdag. Wanneer Rob thuis kwam komt Owen nog omhoog en zwaait naar hem, maar gaat als snel weer zijn filmpje kijken. Ik had mijn jas aangedaan en zat nog even naast Owen op de bank en Rob ging ondertussen beginnen met zijn eten aan de andere kant van de bank.

Owen ligt een beetje met z’n benen te heen en weren (Wij dachten dat hij mee bewoog op de muziek naar hij wat zat te kijken) tot dus om 17.45 uur zijn ogen weg draaien en hij hevig begint te trekken met zijn gezicht en zijn armen en benen alle kanten op gaan. Rob en ik schrokken ons kapot en staan beide op. Rob pakt Owen en houdt hem tegen zich aan. We kijken elkaar aan en onze blikken zeggen dat dit niet goed is. Ik bel gelijk 112. Vraag om een ambulance en wordt snel doorgeschakeld met de meldkamer hier. De ambulance is onderweg en ondertussen worden er vragen aan ons gesteld wat Owen precies deed. Ze gaf al aan dat het waarschijnlijk om een koortsstuip ging. We moesten hem goed rechtop houden en ik hield het bij de deur in de gaten of de ambulance al kwam. Voor je gevoel duren deze minuten uren. Al snel horen we de sirene, voordeel dat er hier een ambulance post in het dorp zit.

De twee mannen komen binnen en geven aan dat Rob op de bank moet gaan zitten. Ook zij stellen diverse vragen en ik zoek meteen zijn paspoort en geeft die aan de ene ambulancebroeder. Rob was erg rustig en was echt in de regel modus. Ik was meer in paniek, waarbij ik stond te shaken en een hoge hartslag had. Echter kon ik wel de vragen beantwoorden en al moest ik wat pakken deed ik dit ook. Wat ze toen met Owen hebben gedaan is voor mij meer langs mij heen gegaan, maar wat ik later heb gehoord van Rob als de ambulancebroeder is dat:

Hij meteen medicatie (midozolam) kreeg in zijn neus en zij snel hadden beslist dat we naar het ziekenhuis zouden gaan om geen risico te nemen. Ik vroeg nog wat we verder nodig hadden en pakte nog snel een oplader mee. Rob tilde Owen naar buiten de ambulance in. Trok snel z’n schoenen aan en ging er met de auto achteraan.

We zijn ongeveer 3 minuten hier binnen geweest met de mannen van de ambulance. De reden waarom we naar het ziekenhuis gingen is omdat Owen nog steeds in de stuipen zat en deze ook erg heftig waren. Normaal duurt dit een paar minuten.

Wat is een koortstuip?

De hersenen van jonge kinderen zijn nog niet goed ontwikkeld en gevoelig voor het krijgen van stuipen. Door de plotselinge koorts (tempratuur maakt niet uit) ontstaat er kortsluiting in de hersenen waardoor er ongecontroleerde bewegingen ontstaan. Koortsstuipen zijn onschuldig en hebben geen nadelige effecten op de ontwikkeling van een kind.

Met 150 km/h gingen we richting het Dijklander Ziekenhuis in Hoorn. Onderweg moesten we wachten op een andere ambulance, want er moest een extra verpleegkundige mee. Dit moest omdat Owen nogmaals midozolam heeft gehad via zijn neus en via een infuus. De bijwerking hiervan is dat je kan stoppen met ademen, het is namelijk een spier ontspanner, en met één verpleegkundige kan je niet beademen en nog andere handelingen doen.

Bij aankomst in Hoorn stond er 8 tot 10 man klaar op de SEH voor Owen. Hier schrok ik van, waarom zo veel?, maar dacht toen ook van ze doen alles voor Owen. Ik werd op een stoel in de hoek van de kamer gezet. De verpleegkundige die bezig was met mij vertelde beetje wat ze aan het doen waren en vertelde wie wie was. Ondertussen kwam Rob ook binnen die moest zijn auto nog snel parkeren en via de voorkant naar binnen. Op de SEH is het voor mij beetje duister wat er allemaal gebeurd is qua tijd. Er werd bloed afgenomen en urine opgevangen. Rob en ik riepen steeds naar Owen dat wij er waren en dat ze hier goed voor hem aan het zorgen waren. Stapsgewijs hielden ze het protocol aan tot ze op het punt waren dat de medicatie 3 keer verhoogd was. Wanneer de medicatie 1x was verhoogd ging de kinderarts overleggen met het AMC. Het leek vaak dat Owen er uit was, maar dan begon hij tocht weer met smakken en met het strekken van zijn benen. We waren nu meer dan 2 uur verder en de kinderarts gaf inderdaad aan dat we naar het AMC gingen.

Wachten op de ambulance en daar gaan we ……..

Lees deel 2 verder voor het verblijf in het AMC.

Trending op Mamaplaats: Het leven met een hartekindje