Ik vertelde jullie in mijn vorige blog al over de hectische periode waar we met het hele gezin doorheen gaan momenteel. Nu komt er voor mij nog eens bij dat het op mijn werk ook helemaal niet stabiel gaat en ik dreig mijn baan te verliezen. Allemaal heel stressvol op het moment waardoor ik niet altijd alle 'extra's wat betreft Saar' erbij kan hebben. Door alle hectiek en stress was/ben ik helemaal niet mezelf. Ik stond iedere ochtend op met hoofdpijn, geen eetlust, misselijk en soms zelfs zo heftig dat ik ervan naar de wc moest rennen. Ik schoof het allemaal af op de drukke, stressvolle periode, totdat er een belletje ging rinkelen zo'n 3 weken geleden...

De laatste tijd is het erg hectisch bij ons thuis. Niet alleen omdat we als gezin nou eenmaal anders zijn, maar omdat alle tegenslagen altijd tegelijkertijd komen. Je kent het wel, de wasmachine gaat kapot, hoppaaa nog geen dag later begeeft de stofzuiger het en alles komt altijd in drieën zeggen ze bij ons altijd... dus ja hoor ook de auto krijgt zijn kuren... grrrr! Heel vervelend. Nu zijn dit allemaal materiele zaken en die zijn altijd vervangbaar, maar mijn gezin, familie en werk zijn zo makkelijk niet vervangbaar, zeg maar gerust niet.

We zagen Saar veranderen. Hoe meer 'jongens dingen' ze kreeg, hoe zelfverzekerder ze werd. Ik schrijf en zeg expres 'ze', dat ben ik altijd blijven doen. Niet omdat ik Saar niet geloofde of omdat ik liever een dochter wilde hebben, maar omdat ze nog zo jong was/is. Je wilt toch dat er altijd een weg terug mogelijk is. Het blijft lastig om dit uit te leggen aan mensen die niet in deze situatie zitten of hebben gezeten. Maar Saar was 3 toen ze aangaf een jongen te zijn. Natuurlijk heb ik dit altijd meteen serieus genomen, maar ze was nog zo jong. Te jong om zelf beslissingen te nemen in deze toch wel erg grote verandering. 

In mijn vorige blog vertelde ik over mijn dochter die aangaf een jongen te zijn. Ik vond het erg spannend hierover te gaan bloggen... je kent het wel, bang voor de oordelen van anderen. Maar niets was minder waar, ik kreeg alleen maar positieve reacties. Ik wil daarom even iedereen bedanken voor de onwijs lieve reacties! Het heeft me goede moed gegeven om het bloggen verder op te pakken en mijn verhaal te vervolgen.

Vanaf het moment dat Saar werd geboren zijn we in een soort rollercoaster terecht gekomen. Natuurlijk zit je na de geboorte van je kindje samen met je vriend op een roze wolk, wat zeg ik, op een immens groot wolkenbed, want 1 wolk is niet groot genoeg! Dit was voor ons natuurlijk niet anders!