Mijn dochter voelt zich een jongen - deel 2

In mijn vorige blog vertelde ik over mijn dochter die aangaf een jongen te zijn. Ik vond het erg spannend hierover te gaan bloggen... je kent het wel, bang voor de oordelen van anderen. Maar niets was minder waar, ik kreeg alleen maar positieve reacties. Ik wil daarom even iedereen bedanken voor de onwijs lieve reacties! Het heeft me goede moed gegeven om het bloggen verder op te pakken en mijn verhaal te vervolgen.

Nadat Saar aangaf dat ze een jongen was, vielen voor mij alle puzzelstukjes op zijn plek. Ze wilde niet alleen een jongen zijn, ze voelde zich echt een jongen. In het begin vond ik het best raar om te horen.. ik bedoel, at the end blijft het toch echt een meisje waarvan je bent bevallen. Maar goed, zoals ik in mijn eerdere blog al aangaf, het geluk van mijn kind staat natuurlijk altijd voorop. De avond waarop Saar het cadeau (poppenhuis) van Sinterklaas kreeg was voor mij een hele heftige avond. Dat was de avond waarop mijn kind eindelijk open durfde te zijn over haar gevoel, een avond waarop ze zich onwijs kwetsbaar durfde op te stellen in het bijzijn van de hele familie. Op die avond werden ieders ogen ook geopend.. en daarom staat die avond ook nog steeds vers in mijn geheugen gegrift. 

Voor mij was het duidelijk, de knoop moest worden doorgehakt. Mijn dochter voelde zich niet lekker in haar vel op deze manier, maar ja.. hoe pak je zoiets aan als ouders zijnde? Saar was nog zo ontzettend jong, lees 3,5 jaar... leg dit maar eens uit aan familie, vrienden en vooral, vriendjes van Saar. Hoe gaan ze reageren wanneer je zegt: 'Ja onze Saar is 3,5 en geeft aan een jongen te zijn.' Ik was bang, dat mogen jullie best weten.. bang voor de reacties, de meningen en vooroordelen. We leven nou eenmaal in een wereld waarbij iedereen altijd iets vindt van de ander. 

We besloten (ik en mijn vriend) om langzaam mee te gaan met Saar. Zo kochten we als eerst een klein rood race autootje om voorzichtig te beginnen. Saar vond dit fantastisch! Het was zo mooi om te zien hoe blij en gelukkig een kind kan worden van een klein autootje. Daarna kochten we een paar sokken met Spiderman erop en Saar werd steeds gelukkiger. Hoe meer kleine veranderingen er plaatsvonden in de 'jongens richting' (om het zo maar te noemen), hoe meer Saar ging lachen. Daar doe je het voor! We gingen hiermee door en bouwde het zo langzaam op. 

Zo mocht Saar na een tijdje zelf mee naar de winkel om kleren uit te zoeken. Ze liep natuurlijk meteen naar de jongens afdeling en geloof het of niet, maar iedereen vindt iets van je. Zo kreeg Saar vaak van vreemden te horen: 'Volgens mij sta je hier verkeerd' of 'Moet je niet bij de meisjeskleren kijken'. Dan denk ik.. waar bemoeien jullie je mee? Laat mijn kind lekker met rust. Het geluk van je kind staat altijd boven de normen waarden van de omgeving, je gunt het je kind en hebt (sorry voor mijn woorden) schijt aan de buitenwereld. Dat is hoe ik het altijd zag en blijven zien, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan. Want toch trek je je er iets van aan. Er is een soort schaamte, want je bent een ander gezin dan anderen...