Mijn dochter voelt zich een jongen - deel 3

We zagen Saar veranderen. Hoe meer 'jongens dingen' ze kreeg, hoe zelfverzekerder ze werd. Ik schrijf en zeg expres 'ze', dat ben ik altijd blijven doen. Niet omdat ik Saar niet geloofde of omdat ik liever een dochter wilde hebben, maar omdat ze nog zo jong was/is. Je wilt toch dat er altijd een weg terug mogelijk is. Het blijft lastig om dit uit te leggen aan mensen die niet in deze situatie zitten of hebben gezeten. Maar Saar was 3 toen ze aangaf een jongen te zijn. Natuurlijk heb ik dit altijd meteen serieus genomen, maar ze was nog zo jong. Te jong om zelf beslissingen te nemen in deze toch wel erg grote verandering. 

De veranderingen begonnen door voor Saar wat 'jongensachtige' kleding te kopen en haar speelgoed te vervangen voor stoere jongens spulletjes. Voor Saar haar vierde verjaardag leek het ons een leuk idee om Saar haar slaapkamer een make-over te geven. Dus zo gezegd, zo gedaan. De roze muren, kaptafel en het 'prinsessenbed' (want ja, we hadden natuurlijk wel een échte meisjeskamer voor Saar gemaakt toen ze werd geboren) maakte plaats voor een stoere kamer welke eveneens voor een jongen als voor een stoer meisje fantastisch was. Saar wist niet wat ze zag toen ze haar nieuwe kamer zag, wat was ze blij zeg! De hele dag was ze heppie de peppie en iedereen moest haar nieuwe kamer komen bewonderen. Haar bigsmile is de hele dag blijven zitten haha, heerlijk was dat om te zien! :) 
En zo ging het door, steeds wanneer er weer een verandering richting de jongenskant gebeurde, bloeide Saar op. Zo ook toen we met Saar naar de kapper gingen om haar haren kort te knippen. We wilde dat Saar voordat ze naar de basisschool ging, ook een nieuwe look zou krijgen. We lieten haar haren kort knippen, bye bye lange lokken! Saar wist niet wat ze zag. Toen ze haar nieuwe look voor het eerst zag schrok ze wel een beetje, maar later was ze er zo blij mee. "Kijk mama nu heb ik ook jongenshaar" riep ze dan. Dat wil je als ouders zijnde, je wilt je kind zien lachen. 

Maar het is niet altijd leuk geweest, er zijn ook genoeg obstakels geweest (en nog steeds), waar we allemaal mee hebben moeten dealen. 

Zo was het nieuwe kapsel voor de basisschool een heel mooi moment, maar de basisschool zelf een groot obstakel. Want ja, wat zeg je tegen de juf? Ga je op school vertellen dat Saar zich een jongen voelt en er daarom ook zo uitziet..? Ga je niets zeggen en kijken hoe het loopt? Hoe gaan de kinderen reageren op een jongen met een meisjesnaam, want ja, dat was wat het was. Het was onwijs spannend kan ik jullie vertellen, niet alleen voor Saar maar zeker ook voor ons. 
Een ander groot obstakel was de zwemles. Want ja, in welke kleedkamer gaat Saar? Doet ze een bikini aan of een zwembroek? Hoe gaat de zwemjuf haar noemen, hij of zij..? 

Gelukkig staan we samen sterk en heb ik onwijs veel steun aan mijn vriend op zulke momenten. Jullie mogen best weten dat ik het soms gewoon niet trok. Zoveel dingen waar je rekening mee moet houden, die voor ieder ander de normaalste zaak van de wereld zijn. Dingen waar anderen niet eens over na hoeven te denken. Je bent en blijft anders dan anderen met je gezin. En dat deed/doet me op sommige momenten best veel pijn. Toch komen we er altijd uit en overwinnen we samen alles. Niet voor ons, maar voor Saar.