Ongeveer een jaar geleden ben ik gestart met het wegschrijven van al mijn emoties op mamaplaats. Het heeft mij zo goed gedaan om van mij af te schrijven. Ik ben niet iemand die snel uit mezelf alles vertel, maar wel iemand die alles wil delen als daar interesse in is. Ik plaatste wekelijks een blog, een vervolg van het verhaal. Het heeft me ook een beetje "afgeleid ". Zo vloog het jaar 2021 aan me voorbij terwijl mijn leven als het ware stil stond. Met mijn gevoel en gedachtes zit ik nog in januari 2021. Heel gek. Als ik een week niks had geplaatst of iets later was met plaatsen kreeg ik een berichtje dat er niks is geplaatst. Soms had ik het moeilijk met het schrijven van bepaalde stukken of het verwoorden van sommige emoties. Alerte volgers! Jershane en ik maken het naar omstandigheden goed, hoever het goed kan gaan. De mannen komen niet terug en dat is na een jaar wel bevestigd... dat doet pijn en die pijn zal altijd blijven. Ze zullen voor altijd in ons midden zijn. Jershane en ik bezoeken de mannen 2x in de maand. Dan brengen we nieuwe bos bloemen en nemen we kaarsen mee. Als we er zijn voelt het even ‘compleet’. Ons leven gaat door, hoe pijnlijk dat ook is, is het wel de realiteit die ik langzamerhand begin te accepteren. Ik sluit hierbij de blogs voor nu af. Ik wil jullie allen bedanken voor het lezen van mijn blogs, lieve reacties, meedeleven en support! Zonder jullie zag mijn leven er waarschijnlijk heel somber uit. Mocht er veranderingen zijn in ons leven dan neem ik jullie zeker mee. Ik hoop dat ik jullie dan kan meedelen dat ik een doner heb gevonden! 

26 januari 2022, 

Herinneringen op je telefoon,

3 januari 2022

 3 januari 2022

Op dit moment werk ik alleen in de ochtenden dus nog geen hele dagen. Elke week krijg ik te horen van collega's "weet je al wanneer je hele dag gaat werken?". Elke keer wanneer ik deze vraag krijg staan de tranen in mijn ogen. Ik snap de vraag wel hoor. Heel vervelend dat een andere steeds de middag met iemand anders moet werken. Maar aan de andere kant doe ik mijn best om überhaupt te komen werken. Of zegt iemand "ah Jerutsi, het komt allemaal wel goed. Met de tijd slijt het wel"... Wat komt er goed? Hubert komt niet mee, Jerael komt niet mee, mijn toekomst is helemaal weg!!!! Mijn antwoord is dan op dat moment een glimlach. Veder zijn de collega's aardig hoor hihi, het zijn goed bedoelde opmerkingen of adviesen. Ik praat graag over Hubert en Jerael. Ik vind het heel fijn als daar interesse in wordt getoond. Het is  maar ook heel fijn om over te praten. Zo raakte ik woensdag middag spontaan in een gesprek met een collega. We kennen elkaar al een lange tijd maar nooit een diepgaande gesprek gehad. Normaal gesproken staat ze ook op een andere groep maar die woensdag stonden we samen op de groep. In de middag vertelde ze over haar vriendin die veel voor haar is gaan betekenen in een nare periode van haar dochter. En zo kwamen we bij het gesprek over Jerael en Hubert. Ze vertelde mij dat ze het heel erg moeilijk vond om vragen te stellen omdat ze niet wist of ik daar wel aan toe was, dat mensen soms advies proberen te geven maar geen flauw idee hebben dat ze iemand daarmee ontzettend pijn mee doen. Ze zei "Jerutsi aan de buiten kant zie je er sterk uit en dat sommige mensen niet door hebben hoe kapot je eigenlijk bent van binnen". Tijdens het gesprek moest ik een paar keer weg kijken omdat de tranen in mijn ogen stonden. Waarom liet ik de tranen dan niet gewoon gaan? Waarom vind ik het dan toch zo moeilijk om me kwetsbaar op te stellen. Ik vond het zo fijn dat we elkaars verhalen konden delen, om met iemand te praten die ook in een rollercoaster heeft gezeten. Het is niet met elkaar te vergelijken maar gewoon om elkaars verhalen te horen hoe je ermee omgaat. 

Het ging even minder goed met mij dan ik zelf had verwacht. Mijn hoofd liep over vol. Ik voelde enorme druk op mijn schouders en kon het even niet meer aan. Ik dacht "ik ga er gewoon tegen aan, gewoon werken zoals de rest". En ja hoor ik snij mezelf weer in de vingers. Ik zat in de auto van huis naar werk in tranen. En was ik bijna op het werk deed ik kei hard muziek aan zodat ik me weer op kon vrolijken om er weer tegen aan te gaan. Mijn collega gaf mij vaak het advies om te gaan praten met mijn locatie manager. Maar ik durfde gewoon niet.. " ze ziet me al aan komen" dacht ik. Tot op een middag mijn collega tegen me zei "we zijn buiten ga je nu met de locatie manager praten?". "Ja, nee, ja, nee oke ik ga nu" zei ik. Ik stond niet eens bij de deur en mijn ogen stond vol tranen. Ze wist genoeg. Er waren ook niet veel woorden nodig. Ze had de manager gebeld en we kregen een vervolg afspraak om het "probleem" uit te leggen. Ik ging gesprek aan met mijn manager. Het was een pittige gesprek kan ik je vertellen. Ik voelde mij enorm in de steek gelaten door mijn werkgever. Tijdens het gesprek heb ik alle emoties en gevoelens eruit gegooid waardoor ze enorm van me zijn geschrokken. We besloten om even een break te even. De manager gaf me twee weken de tijd om bij te tanken. Dit kan ik ook echt nodig. De emoties liepen hoog op waardoor ik echt met mijn handen in het haar zat. Twee weken erna is de manager en de directeur bij mij op bezoek geweest. We hebben echt een fijn gesprek gehad. Ik vertelde waar ik tegen aan liep. En gaf oom aan dat de afstand van huis naar werk op dit moment niet meer haalbaar is. Ik werk z'n 20 minuten van huis dus ook van Jershane. Mocht er iets met Jershane gebeuren ben ik er niet ala minuut erbij. Dat begrepen ze helemaal. Ze kwamen met de mogelijkheid om bij twee locaties in de buurt te gaan kijken. Die zelfde week werd ik gebeld om te overleggen wanneer ik kon meedraaien. Wat fijn dat ze nu gelijk doorpakken en niet dat ik er nog achteraan moet gaan. Die week erop ben ik een dagje mee gaan lopen op de groep. Ik kan nu gewoon op de fiets naar het werk. Geen gehaast meer in de auto om op tijd te zijn. Als je nieuw ergens komt werken is het allemaal "anders". De collega's zijn anders, de kinderen zijn anders, de manier van werken is anders. Ik merk dat ik het toch lastig vind om in een nieuw omgeving te werken. Gelukkig ken ik de meeste collega's al wel. Ik ben heel benieuwd hoe ik het ga ervaren op de nieuwe locatie. 

Na een jaar gaat het leven "gewoon" door. Ik krijg vaak nog de vraag hoe het eigenlijk met me gaat. Daar heb ik een enorme hekel aan. Ik weet niet wat ik dan moet zeggen en zeg ik vaak "het gaat goed". Een grote leugen. Waarom zeg ik niet "Het gaat niet goed"? Bang dat iemand mijn tranen ziet? Bang voor een stilte? Wat moet de andere persoon dan zeggen?  Laatst kwam er een heel fijn persoon naar me toe tijdens een picknick en vroeg "jerutsi hoe gaat het"? Een hele normale vraag. Mijn antwoord was "ik vind het echt een hele nare vraag" en daar liepen de tranen. Ik voel me tot op de dag van vandaag zo naar. Vanuit haar was het een spontane vraag maar het deed zoveel met me toen ze het aan me vroeg. Gewoon omdat het een prachtig mens is. We spraken wat bij en ik veegde de tranen ook snel weer weg. Waarom laat ik de tranen niet gewoon rollen? Waarom ben ik toch zo bang om te vertellen hoe ik me echt voel? Ik krijg ook vaak de vraag of ik met iemand hierover praat. Zeker weten! Een hele fijne psygoloog. Zodra ik de praktijk binnen wandel en alleen de vraag krijg "En Jerutsi, hoe is het deze week?" Rollen de tranen en ze blijven maar rollen. Dit vind ik zo fijn, gewoon even huilen zonder schaamte. Bij zo'n sessie merk ik dat de pijn niet over is, dat het rouwen niet verwerkt is en dat er nog zoveel verdriet is. Gelukkig hoef ik mij hier niet groot en sterk te houden en kan ik mezelf even laten gaan. 

8 november 2021