26 januari 2022

26 januari 2022, 

Het is vandaag alweer een jaar geleden. Wat eigenlijk een rustige nacht had moeten zijn, maar een nacht werd dat mijn leven compleet veranderde en ik in een nachtmerrie belandde. De telefoon ging en ik moest met spoed naar Jerael komen. Zonder te beseffen wat er gebeurde sprong ik op automatisch piloot en hup, vloog ik uit bed. Daar ging ik, hals over kop, rennend naar Jerael. Iedereen wakker een bericht gestuurd dat ik met spoed naar het ziekenhuis moet komen. Niet wetende dat ik een paar uur later mijn kindje, mijn Jerael levenloos in me armen zou hebben. Ik zal niet al te veel in details treden over deze dag, het maakt me boos en verdrietig dat er een kans was voor Jerael om te overleven, maar deze is laten schieten zonder dat ik daar wat over te zeggen heb gehad.

‘Tijd heelt alle wonden’... Hoe vaak ik dat wel niet heb gehoord, maar daar geloof ik niet meer in. Jerael is mijn zoon, hij had nog een heel leven voor zich, zo onschuldig, lief en sterk. Hoe kan die pijn ooit helen? Onmogelijk. Ik had zo graag willen weten op wie Jerael zou lijken (ik hoopte dat hij op mij zou lijken) omdat Jershane al sprekend op zijn vader lijkt. Ik mis het, ik mis Jerael, ik mis alles. Ik zou hem zo graag nog willen voelen, ruiken en stiekem ook zachtjes bijten. Zelfs de poepluiers zou ik zo graag willen ruiken en verschonen. Ik had mijn twee kinderen de wereld willen geven. Het idee dat Jershane een maatje voor het leven zou hebben met veel geruzie om een speelgoed en veel gelach om de stomste dingen is helaas alleen dat gebleven,.. Een mooi idee. Ik doe mijn uiterste best, en soms een beetje meer om alles eruit te halen voor Jershane maar de gedachtes ‘Hoe zou het zijn als...’ blijven me achtervolgen. 

Ik probeer rust te vinden in het idee dat Jerael bij zijn papa is. Zij leven voor altijd voort in Jershane en mij. Niet fysiek, maar in alles voel en draag ik ze dicht bij me. Jerael bij papa, Jershane bij mij, tot het weer onze tijd is om samen te zijn.