3 januari 2022

3 januari 2022

Vandaag is het prachtige grafmonument van Jerael geplaatst. Ik wilde graag iets hebben wat niet verdrietig is om naar te kijken. Het is deels van glas met zijn naam: Jerael Hubert Ooft, geboortedatum 3 januari 2021 en datum van overlijden, 26 januari 2021. De omranding is van steen, gevuld met blauwe stenen, aarde om mooie bloemen te planten en nog een stukje met grijze stenen. De twee mannen die het monument plaatste, waren zo zorgvuldig en liefdevol aan het werk. Een van de mannen was ook aanwezig bij het plaatsen van het grafmonument van Hubert. Na afloop zei hij: "Ik hoop dat ik jullie voorlopig niet meer hoef te zien".  Ik stond met een dubbel gevoel naar het grafmonument te kijken. Ik ben heel trots dat het er staat maar tegelijkertijd ook heel verdrietig dat ik dit moet doen. We liepen nog even naar Hubert om gedag te zeggen en een kaarsje aan te steken, vervolgens gingen we naar de parkeerplaats om even te kletsen. Ik had een taartje gekocht want ja, het is toch de verjaardag van Jerael. We eten een stukje taart, proosten op Jerael en daarna gingen we weer naar huis. Normaal gesproken word mij gevraagd wat ik ga doen of komen ze met mij mee naar huis. Deze keer werd het niet gevraagd en daar was ik ook blij om. Ik denk dat ik niet de Jerutsi uitstraalde zoals altijd, ik voelde mij ook niet mezelf. S’avonds in bed dacht ik terug aan de dag en heb alleen maar gehuild. Het voelde alsof ik Jerael weer moest begraven en beleefde alles opnieuw. Ik kan niet geloven dat ik zijn eerste verjaardag ‘vier’ op een begraafplaats, bij zijn graf. Ik had het zo graag anders gewild.

Nu het grafmonument van Jerael is geplaatst, hoop ik dat ik meer rust krijg. Beide mannen stralen op de begraafplaats. Misschien word het tijd dat ik ook weer ga stralen. Mezelf een compliment geven blijft iets lastigs, maar ik heb het toch weten te flikken en voel me door alle verdriet heen, ook een klein beetje trots.