Groot houden

Na een jaar gaat het leven "gewoon" door. Ik krijg vaak nog de vraag hoe het eigenlijk met me gaat. Daar heb ik een enorme hekel aan. Ik weet niet wat ik dan moet zeggen en zeg ik vaak "het gaat goed". Een grote leugen. Waarom zeg ik niet "Het gaat niet goed"? Bang dat iemand mijn tranen ziet? Bang voor een stilte? Wat moet de andere persoon dan zeggen?  Laatst kwam er een heel fijn persoon naar me toe tijdens een picknick en vroeg "jerutsi hoe gaat het"? Een hele normale vraag. Mijn antwoord was "ik vind het echt een hele nare vraag" en daar liepen de tranen. Ik voel me tot op de dag van vandaag zo naar. Vanuit haar was het een spontane vraag maar het deed zoveel met me toen ze het aan me vroeg. Gewoon omdat het een prachtig mens is. We spraken wat bij en ik veegde de tranen ook snel weer weg. Waarom laat ik de tranen niet gewoon rollen? Waarom ben ik toch zo bang om te vertellen hoe ik me echt voel? Ik krijg ook vaak de vraag of ik met iemand hierover praat. Zeker weten! Een hele fijne psygoloog. Zodra ik de praktijk binnen wandel en alleen de vraag krijg "En Jerutsi, hoe is het deze week?" Rollen de tranen en ze blijven maar rollen. Dit vind ik zo fijn, gewoon even huilen zonder schaamte. Bij zo'n sessie merk ik dat de pijn niet over is, dat het rouwen niet verwerkt is en dat er nog zoveel verdriet is. Gelukkig hoef ik mij hier niet groot en sterk te houden en kan ik mezelf even laten gaan.