Een jaar zonder jou..

8 november 2021

Het is vandaag precies één jaar geleden, dat Hubert de motor is opgestapt om een dagje met de jongens te rijden en nooit meer thuis is gekomen. Het gekke is dat ik na een jaar nog elke dag het gevoel hebt dat hij zo wel thuis komt. Elke keer als ik een Renault Megane zie rijden hoop ik dat hij erin zit, of als ik een motor hoor rijden, ik toch nog even achterom kijk. Ik weet dat hij er niet meer is maar toch heb je ergens de hoop hem terug te zien. (snap je wat ik bedoel?) Bij alles wat er is gebeurd de afgelopen jaar dacht ik "weer een moment zonder jou", "hoe had jij hierop gereageerd" of "hoe zou het zijn" Jershane is onderhand begonnen op de basisschool, weer een mijlpaal zonder Hubert. Nu ik dit aan het typen ben rollen de tranen over mijn wangen. Het besef dat Hubert er niet meer is komt steeds dichterbij maar ik twijfel of het ooit helemaal binnen zal komen. Het besef dat je opeens alleenstaand ouder bent komt hard binnen. Wat je eerst samen deed moet je nu alleen doen. Het is zwaar om te zien hoe Jershane zijn vader mist en elke avond zegt "ik mis papa en Jerael". Ik kan de vaderrol nooit vervangen, ik doe mijn best maar het zal nooit hetzelfde zijn. Het is niet te verdragen om mijn eigen verdriet onder controle te houden en het verdriet van Jershane. Konden we nog een keer met Hubert bellen, een keer zijn stem te horen. Dan konden we nog een keer zeggen hoeveel we van hem houden en hoe erg we hem missen. Ik hoop dat hij naar beneden kijkt en kan zeggen dat hij trots op ons is.

Vandaag zullen we aan Hubert denken als een geliefde man, vader, zoon, broer, neef, vriend en kapper.