Het ging allemaal nog zo goed, tot vorige week donderdag ochtend. Om half 7 stond ik op omdat ik naar de wc moest zoals elke peuter doet stond mijn zoontje bij me op de wc. Ik pakte de wc papier veegde van onderen af en zag helder rood bloed verlies, ik keek in de wc en het was een grote plas. Op dat moment gingen alle alarm bellen af. Nog op de wc zittende belde ik mijn schoonmoeders om te vragen wie van hun met mij naar het ziekenhuis kon rijden. Ik moest van de Gynaecoloog binnen een half uur aanwezig zijn. Eenmaal aangekomen werd ik direct aan de ctg gelegd, infuus werd aangebracht en kreeg inwendige onderzoeken en echo's. Omdat ik bij mijn vorige zwangerschap al met 28.4 ben bevallen werd ik ook direct opgenomen. Ook besloot de gynaecoloog ook meteen om de groei echo een week te vervroegen en deze dezelfde dag al te doen. 

Het is al even geleden dat ik een blog heb geschreven. Maar ondertussen ben ik alweer 25weken zwanger... en dus al 9 weken bezig met het innemen van de utrogestan/progesteron capsules tegen een vroeggeboorte. 

A.s zondag moet ik gaan starten met de utrogestan capsules. Omdat ik in mijn eerste zwangerschap al kwam te bevallen met 28.4weken (door previa& loslating). Hierdoor sta ik onder strenge controlle. De utrogestan moet er dus voor gaan zorgen dat een vroeggeboorte tegengegaan gaat worden. Ik vind het reuze spannend.  Want gaat dit medicijn helpen om de zwangerschap te kunnen "voldragen" 

Het is al even een lange tijd geleden dat ik een blog geschreven heb. Er is zoveel veranderd in korte tijd. Waar ik eerst nog werkte, is er in goed overleg besloten dat ik ging stoppen met mijn huidige baan. Terwijl ik even de tijd en de rust nam om mij te oriënteren op BBL opleidingen, zei iets in mij da ik maar eens een zwangerschapstest moest gaan doen. Ik voelde mijzelf al een tijdj raar, was veel moe en had nergens energie voor. Terwijl ik de test deed zei ik nog tegen mijzelf deze zal toch negatief zijn. Tot mijn grote verbazing TWEE STREPEN!!!!!!. Nog 6 andere test volgde en allemaal dik positief. 

In het begin heb ik echt moeten wennen aan de "tijdelijke" nieuwe leven. Zelf werk ik parttime zo'n 3 a 4 dagen in de week in een salon. Normalite gaat ons zoontje 2 dagen in de week naar de oma's toe, en 1 dag in de week naar de opvang. Terwijl wij beiden aan het werk zijn. Sinds de nieuwe maatregelen hebben wij noodgedwongen de salon moeten sluiten, want wij konden niet aan de maatregel 1,5 meter houden omdat wij letterlijk boven de klanten zitten. 

De wereld waarin wij terecht zijn gekomen, er nooit eerder over gehoord hebben is het meest stresvolle wat er is. Een rollercoaster vol met emoties, leven per uur, per dag met enorm veel onzekerheden. Niet wetende of het allemaal goed gaat of ons zoontje niet ziek word. In die tussentijd hebben we nog veel stress gehad op persoonlijk vlak in de familie sfeer door mijn moeder. Dat is het meest pijnlijkste ooit terwijl ik, als dochter, mijn eigen moeder op dat moment juist het hardste nodig had. Gelukkig heb ik veel steun gehad aan mijn schoonmoeder.

Ik lag in bed en de ene na de andere wee volgde! Ook het bloedverlies werd steeds meer, met bloedproppen aan toe. Heel de dag waande ik mezelf in mijn eigen wereld om de weeën op te kunnen vangen. Mijn schoonmoeder was elke 5 minuten de matjes aan het vervangen, de verpleging die om de haverklap moest komen om het bloedverlies te wegen. En ik, die zonder enige pijnstilling, alles op lag te vangen. Ik kon niet meer zei ik nog tegen mijn schoonmoeder, het enige wat ik wilde was dat ze de baby eruit moesten halen want ik was op!

Eindelijk leek het weer wat rustiger te worden en heb ik zo'n 2 weken geen bloedingen meer gehad. Maar met 22 weken zwangerschap was het weer RAAK, alweer een grote bloeding en weer naar het ziekenhuis voor de standaard onderzoeken en weer naar huis gestuurd. Met 23 weken zwangerschap zijn wij met de ouders van mijn partner een midweekje naar CenterParcs gegaan, lekker rustig aan gedaan, uurtje gezwommen en de stad van Emmen verkent, niet echt intensief bezig geweest zou je denken. ‘s middags na het zwemmen kwamen mijn partner en ik terug in het huisje om even te gaan liggen, want ik was erg moe. Voordat ik wilde gaan slapen had ik op de wc weer een bloeding. Omdat wij in Emmen zaten wist ik niet zo goed wat te doen dus heb ik mijn eigen verloskundige gebeld. Ze adviseerde mij om het goed in de gaten te houden en op controle te gaan in het dichtsbijzijnde ziekenhuis.

Mijn zwangerschap is erg zwaar geweest, de eerste maanden had ik de bekende zwangerschapskwaaltjes zoals elk zwangere vrouw. Alles was volgens de verloskundige in orde en na 12 weken zwangerschap voelde ik mijzelf ook weer goed. Toen ik 16 weken zwanger was stond de geslachtbepalings echo gepland, super spannend natuurlijk want wij konden in ieder geval niet meer wachten om te horen wat het zou worden.