Laatste deel van mijn bevallingsverhaal

De wereld waarin wij terecht zijn gekomen, er nooit eerder over gehoord hebben is het meest stresvolle wat er is. Een rollercoaster vol met emoties, leven per uur, per dag met enorm veel onzekerheden. Niet wetende of het allemaal goed gaat of ons zoontje niet ziek word. In die tussentijd hebben we nog veel stress gehad op persoonlijk vlak in de familie sfeer door mijn moeder. Dat is het meest pijnlijkste ooit terwijl ik, als dochter, mijn eigen moeder op dat moment juist het hardste nodig had. Gelukkig heb ik veel steun gehad aan mijn schoonmoeder.

Wij hebben 2 weken in Utrecht in het Ronald mcDonald huis gezeten om zo dicht mogelijk bij ons zoontje te kunnen zijn. Toen Fynn volgens de zwangerschapsduur 32 weken was kregen wij eindelijk het verlossende woord, wij mochten terug naar Tilburg. Eindelijk naar “huis”! De zorg voor Fynn werd daar in het ziekenhuis overgenomen. In totaal heeft Fynn 8 weken in het ziekenhuis gelegen en mocht hij met 36 weken zwangerschap naar huis toe. Op dat moment heb ik staan huilen van blijschap!

Daarna volgden 8 lange stressvolle weken. De periode na zijn thuiskomst ben ik zelf helemaal gebroken. Ik was moe en zat niet lekker in mijn vel. Na de uitgerekende datum heb ik aan mijn psycholoog gevraagd of het mogelijk was om te beginnen met EMDR behandelingen om zo de trauma aan mijn laatste zwangerschapsweek en de bevalling te verwerken. Dit heeft mij erg goed gedaan. Ik ben er weer bovenop gekomen en uiteindelijk in Januari 2019 weer terug aan het werk gegaan.

Nu is mijn zoontje 1,5 jaar en gaat alles gelukkig goed! Hij zit netjes binnen zijn groeicurven en over zijn ontwikkeling zijn ze erg tevreden. Zo tevreden zelfs dat Fynn verstandelijk 3maanden voorop ligt en dat zien ze niet vaak bij extreem prematuur geboren baby's. Ook ben ik in mijn verwerkingsproces begonnen aan het fotoboek van Fynn waarin ik geregeld terug kijk. Nu zijn wij echt trotse ouders van een lekker ondeugend, eigenwijs ventje!