4 jaar geleden
Deel 4, bevallingsverhaal & vroeggeboorte
"Kleine jongen, je bent op deze wereld dus zal je moeten vechten, net als ik....."
Ik lag in bed en de ene na de andere wee volgde! Ook het bloedverlies werd steeds meer, met bloedproppen aan toe. Heel de dag waande ik mezelf in mijn eigen wereld om de weeën op te kunnen vangen. Mijn schoonmoeder was elke 5 minuten de matjes aan het vervangen, de verpleging die om de haverklap moest komen om het bloedverlies te wegen. En ik, die zonder enige pijnstilling, alles op lag te vangen. Ik kon niet meer zei ik nog tegen mijn schoonmoeder, het enige wat ik wilde was dat ze de baby eruit moesten halen want ik was op!
Rond 15:00 uur ging mijn schoonmoeder weg en leek het allemaal iets rustiger te worden. Totdat ik ineens zo'n intense wee kreeg (alsof ik moest persen) en dat ik volgens mijn partner met mijn ogen begon te rollen.
Toen ik weer bij was stonden er 3 verloskundigen aan mijn bed en de arts. Na overleg kreeg ik toch iets van pijnstilling “ wat een verlichting was dat”. Vanaf dat moment is alles als een waas aan mij voorbij gegaan, de tijd vloog voorbij maar s' avonds laat begon ik te merken dat de pijnstilling aan het uitwerken was. Ik vroeg of ik nog wat pijnstilling kon krijgen om de nacht door te komen maar omdat ik al flink wat bloed had verloren, ze op de CTG zagen dat de baby het niet meer goed had in de buik en dat de placenta al deels los begon te raken, besloten ze over te gaan op een spoedkeizersnede.
Om 23:30 uur werd ik klaargemaakt voor de OK. Daar is alles zo snel gegaan, de een was bezig met een bloedtransfusie, de ander was bezig met een 2e infuus aan te brengen en de anesthesist was bezig met het zetten van de ruggenprik. Daarna heb ik er niet veel meer van mee gekregen. Het enige wat ik nog voelde was geduw en getrek aan mijn buik. Ik zag nog dat ze mijn zoontje omhoog hielden en direct weer weg haalden. Mijn partner is mee gegaan naar de andere ruimte met ons zoontje. Vanaf dat moment is het een groot zwart gat voor mij. Op 08-06-2019 om 00:17 werd ons zoontje Fynn met 28+4 weken zwangerschap geboren.
De volgende ochtend werd ik wakker en had ik het gevoel in mijn benen nog niet terug. Mijn schoonvader –en moeder en mijn eigen vader zijn meteen onze kant opgekomen om ons bij te staan. We kregen veel informatie van de dienstdoende arts over de situatie van ons zoontje, hij had een goede start gemaakt, woog 960 gram en was ongeveer 34 cm lang. Op zich allemaal goed nieuws. Pas in de avond mocht ik mijn zoontje voor het eerst zien en met hem buidelen. Op het moment zelf had ik nog niet door wat er de afgelopen dagen gebeurd was. Er is zoveel aan ons voorbij gegaan en er is zoveel angst en onzekerheid geweest. Pas de dag erna kwamen alle emoties van de afgelopen dagen los, het moment dat ik mijn zoontje zo kwetsbaar zie liggen in de couveuse, mijn gedachten die bezit van me nemen dat ik gefaald heb.