Wat een goed boek. Een boek om onze kinderen (4 en 3 jaar) uit te leggen wat er met opa is gebeurd. Een boek dat een makkelijke vergelijking legt tussen de wind en het leven/ de dood. 

In de afgelopen weken ben ik minder actief geweest met bloggen. Dit had een reden, namelijk het overlijden van mijn vader. Ondanks dat mijn vader een langere tijd ziek is geweest, zijn de laatste weken heel snel gegaan. De dag dat hij euthanasie heeft aangevraagd hebben de kinderen afscheid genomen van opa. 

Kanker. Lymphenklier kanker met uitzaaiingen in de hersenen. Een uiteindelijk fatale combinatie die ook pas laat is ontdekt, de hersentumoren dan. Hij is nog behandeld maar het heeft niet mogen baten. 

De kids zijn naar de opvang gegaan en daar heb ik aan een van de favo juffen gevraagd of ze mogelijk een boekje heeft over de dood. Of überhaupt weet of er goede kinderboeken zijn die dit uitleggen. Want ik weer dat mijn jongens veel hebben aan boekjes, verhalen en het herhalen van de informatie. Aan het einde van de dag kwam ze het met boek; Het leven is als de wind.

Een mooi boek waarvan ik hoop dat niemand het ooit nodig heeft. Maar wat een hoop troost kan bieden als dat wel zo is. Opa ging dood en dat hebben wij in alle openheid met de kinderen besproken (daar kun je het mee eens zijn of niet, maar dit is wat werkt voor onze kinderen). Opa was ziek en zou niet meer beter worden, wat betekende dat hij dood zou gaan. En dat moment was gekomen. 

Finn wilde graag opa nog in de kist zien, waarvan ik niet zeker was of ik dit wel wilde, of hoe mijn vader erbij zou liggen. Boos dat Finn was dat ik niet direct heb toegegeven dat hij mocht gaan. Maar gelukkig lag mijn vader er goed bij dat Finn mocht gaan kijken. Samen met papa is hij super stoer geweest en heeft hij ook oma geholpen tijdens de kijkavond door niet van haar zijde te wijken. 

Toen wij zelf nog aanwezig zouden zijn bij het sluiten van de kist heeft uiteindelijk Naud ook opa nog kunnen zien in de kist. Ook hier hebben we het boek meegenomen want het zou ook voorgelezen worden tijdens de uitvaart. En terwijl we zaten te wachten vroeg Naud of ik het boek nog een keer voor wilde lezen. Net zoals al zeker 10x eerder die week. Hij kende het verhaal ondertussen zo goed dat hij het zelfs over nam. Want opa is nu een sterretje die altijd over ons waakt.  

Finn is dol op superhelden en sinds hij naar zolder is verhuisd moest zijn kamer toch echt nog aangepakt worden. Hij mocht zelf kiezen wat voor schildering hij op zijn muur wilde en uiteindelijk werd het (gelukkig) Captain America ipv Spiderman. Hoe ik in vredesnaam een Spiderman op de muur had moeten maken, geen idee. Maar het schild van Captain America lukt me nog wel!  

Tess is nu bijna 9 maanden, wat zou betekenen dat ik nog ongeveer 3 maanden een baby zou moeten hebben. Mijn laatste baby, mijn laatste keer luiers, slapeloze nachten en alle laatste eerste keren. Eerste keer omrollen, eerste keer zitten, kruipen, lopen. 

In september zou Finn naar het ziekenhuis moeten voor een hartecho, CTG en afspraak bij de kindercardioloog. 2 Dagen voor deze afspraak werd ik gebeld dat de arts was uitgevallen en dat we een nieuwe afspraak zouden krijgen. Geen tijd indicatie, helemaal niets. 

Finn is sinds dit schooljaar naar school. Zijn plas ongelukjes zijn in spannende tijden altijd wel meer. Maar hij is nu zo druk in zijn hoofd dat hij ook gewoon niet eens meer naar de wc wil gaan. Hij vind school fantastisch, maar het drinken op school en de ongelukjes zouden met tijd weer beter moeten worden. 

Hij zit nu bijna 2 maanden op school, de herfstvakantie zou hem meer rust moeten bieden. Maar niets is minder waar. De ongelukjes zijn op de BSO alleen maar erger omdat hij daar wel het vocht binnen krijgt dat zou moeten, al lijkt me dat best wel logisch na bijna 4 jaar dat Finn al daar zit.  

Hij is zo boos, als we vragen of hij even kan gaan plassen. Als we zien dat hij een ongelukje heeft gehad. Dan kan hij zelfs tegen mij schreeuwen dat ik niet naar zijn broek mag kijken en dat ik zijn ongelukje niet heb gezien. 

Ik weet heel goed dat het zwaar is, dat naar school gaan al een hele aanpassing is. Voor hem is de 1,5 liter vocht en het optijd gaan plassen dan nog weer een stap extra die hij moet doen ten opzichte van andere kinderen. 

Hij lijkt nu net weer een beetje bij te trekken. Hij weet dat we het niet vragen om hem te pesten, dat we het niet vragen om het hem moeilijk te maken. We vragen het zodat hij de tijd neemt om naar zijn lichaam te luisteren. Thuis vraagt hij dan vooral, maar wachten jullie wel op mij. Hij wil niets missen, van het spelen, tijdens het eten, van een film. Alles moet dan even op pauze, nu kunnen we dat thuis natuurlijk wel verzorgen. Die minuut dat een film op pauze staat zodat iedereen even kan plassen, maar op school en de BSO is dat toch echt heel anders. 

Ik neem zelf ook niet altijd de tijd om voor mezelf te zorgen, om even snel drinken te pakken of te gaan plassen als ik ergens mee bezig ben. Ik weet precies wat er in zijn hoofd omgaat, want hij is een kleine mannelijke kopie van mij. Maar dit is voor zijn gezondheid, niet de mijne. En ik doe alles voor hem en zijn gezondheid hoe frustrerend het ook is voor ons beide (en natuurlijk ook voor Naud en Tess en hun gezondheid).  

Alweer 4 jaar oud, wat gaat de tijd toch snel. Mijn kleine jongen is niet eens meer zo heel klein. Zoals hij over zijn broertje altijd zegt; hij is klein en groot. En niet alleen dat hij is al helemaal klaar voor de basisschool. Hij is er al langer klaar voor en vind het fantastisch dat hij na de vakantie dan ook eindelijk naar school mag. Super trots dat hij ook nog eens bij zijn vriendinnetje in de klas komt die een half jaar eerder naar school is gegaan. 

Twee weken alleen thuis met de kinderen. Niek is collega's aan het trainen in Singapore. We wisten al enige tijd dat Niek weg zou gaan, de precieze datums waren alleen nog niet bekend. Ongeveer een week, misschien 1,5 week voor de vertrekdatum was het eindelijk duidelijk. 

Niek zou savonds om 9 uur vliegen vanaf schiphol. Ik wilde wel met de kinderen hem weg gaan brengen om te zorgen dat ze het besef hadden dat papa wel was werken, maar niet savonds terug naar huis zou komen. Dat was de eerste nachten ook best moeilijk. We hebben iedere avond video gebeld met papa om te zorgen dat ze nog steeds wel hun verhalen aan papa konden vertellen. 

Gezien Niek in het weekend heen vloog hadden de kinderen alle ruimte om mij uit te testen. Gelukkig was het snel duidelijk dat er niet veel zou veranderen ookal is papa er niet. Toen het ritme van de werkweek/ opvang week er weer in zat was het gelukkig rustiger in huis. Maar twee weken is echt lang voor zulke jonge kinderen. Tess herkende papa op de telefoon en kon gelukkig nog altijd lachen. Maar de jongens vonden het lastig dat ze papa niet even konden knuffelen, waardoor Naud soms met de telefoon aan het knuffelen was tijdens het videobellen. 

Ik moet zeggen dat ze vrij snel gewend waren, zelfs in de tweede week zeiden de jongens dat ze niet persee met papa hoefde te bellen voor het slapen gaan en konden ze ook zonder moeite lekker gaan slapen.  

Iedereen was door het dolle heen toen we papa op gingen halen op schiphol! 

 

Mijn persoonlijke schuldgevoel richting de jongens was tijdens mijn zwangerschap met Tess heel groot geweest. Ik voelde mezelf schuldig omdat ik niet veel meer kon en ze grotendeels afhankelijk waren van papa. 

Nadat we bij de fysio waren geweest voor Tess haar heupen was de verwachting dat alles goed zou zijn en ze geen spreidbroekje zou hoeven. Toch bleef die knoop in mijn maag met wat als..