Mama's schuldgevoel

Mijn persoonlijke schuldgevoel richting de jongens was tijdens mijn zwangerschap met Tess heel groot geweest. Ik voelde mezelf schuldig omdat ik niet veel meer kon en ze grotendeels afhankelijk waren van papa. 

Het piek moment was toch echt aan het einde van mijn zwangerschap, Finn voelde zich niet zo lekker en was een beetje aan het kwakkelen tussen prima de dag door komen en heel erg hangen. Maar hij wilde wel het liefst gewoon naar de opvang, ookal moest ik hem de dag ervoor eerder ophalen omdat hij het gewoon niet vol hield. Dit heeft zeker een week geduurd voor het echt niet meer te houden was en wij in hebben gegrepen. En achteraf voelde ik mezelf schuldig dat ik dat veel eerder had moeten doen. 

Zelf was ik ook moe, Niek was nog gewoon aan het werk, dus ik was blij als de kinderen naar de opvang konden en ik uit kon rusten. Maar dat betekende ook dat Finn zijn griepje erger is geworden en uiteindelijk zich heeft geuit in een blaasontsteking. Voor het eerst in bijna 2 jaar tijd had hij weer een infectie en moest hij aan de antibiotica. 

Hoe schuldig ik mezelf op dat moment voelde is niet te omschrijven. Had ik maar.. Waarom deed ik nou niet... Ik had toch... alles ging door mijn hoofd en er was niets dat Niek kon zeggen waardoor ik mezelf beter voelde. 

Finn is overigens super opgeknapt van de antibiotica kuur en veel rust, maar hij zat wel nog aan de antibiotica toen ik ben bevallen van Tess, wat op dat moment toch een extra stressfactor met zich meebrengt. 

Trending op Mamaplaats: Ik voel me eenzamer dan voor het moederschap