Woensdag 15 december waren mijn man en ik beide vrij. We zouden deze dag iets leuks met de kinderen doen, maar helaas werd het anders. S 'morgens werden we wakker en mijn man liet mij nog even lekker liggen, hij was afgelopen nacht veel aan het hoesten en had weer zware benen. Hij heeft beneden een corona zelftest gedaan. En ja hoor die was gelijk positief.  Ik ben zelf er maar uit gegaan en alvast een test bij de GGD aangevraagd, gelukkig kon ik dezelfde dag nog terecht. Ik heb ook maar een zelftest gedaan omdat ik s 'morgens toch wel erg verkouden was geworden. En ja hoor ook mijn test was positief. Maar had ook een gevoel zwanger te zijn, wij waren niet bezig voor een 3de maar ik moest nog een afspraak maken bij de huisarts die ik elke keer uitstelde. Waarom geen idee?? Nu waren wij dus dubbel positief. We hebben heel wat gesprekken gehad samen omdat deze zwangerschap niet gepland was. We wonen in een niet zon groot huis en hebben maar 2 slaapkamers en dan hebben we 3 kinderen in 3 jaar. Maar na goed gesproken te hebben was deze zwangerschap gewenst. Ik had nog niet veel klachten behalve vermoeidheid en maagzuur. Maar he dat kon ook komen door de corona. 

Heb de laatste tijd niet zoveel tijd gehad om weer een blog te schrijven. Teveel gewerkt en weinig tijd gehad om eens rustig te zitten. Kinderen zijn nu op het kinderdagverblijf en mama heeft even tijd voor zichzelf voordat ze zo weer naar het werk moet. Djairo is de afgelopen weken ook ziek geweest, hij is eigenlijk al vanaf zijn geboorte verkouden maar hij heeft nu ook het RS-virus te pakken gehad. Eerst was zijn grote broer aan de beurt die ineens uit het niets 40 graden koorts had en begon met overgeven. 1 dag heeft Denley overgegeven daarna gewoon niet zichzelf en niet fit. Maar ondanks dat hij zich niet lekker voelde is het en blijft het toch een heerlijk kind dat zichzelf kan vermaken en lekker kan spelen. Alleen is hij wat sneller huilerige dan normaal, maar ja dat is logisch. Ook Denley gaat steeds meer praten en dingen nazeggen, dat wordt letten op wat wij als ouders zeggen. 

Nou maar eens een blog over hoe het mij gaat en hoe ik mij nu op dit moment voel. Als ik een aantal jaar terugkijk dan denk ik wel eens aan het leven wat ik toen leefde, ik was vrijgezel had een huisje ne een fulltime baan. Ik genoot van het leven maar toch miste ik altijd wel wat. Niet wetende dat ik binnen 3 jaar getrouwd was en 2 kinderen had, als ze mij dat toen zouden zeggen zou ik ze voor gek verklaren. 

Donderdag 10 juni moest Djairo om 10 uur in het ziekenhuis zijn voor een echo. Er is op 13 april een hartruisje gevonden maar hier maakte de kinderarts zich toen totaal geen zorgen over. Ook wij maakte ons niet veel zorgen omdat het best vaak voor komt bij pasgeboren baby's. Op 7 mei was het ruisje nog steeds te horen dus de kinderarts vond het nodig om toch een echo te maken aangezien hij toen nog steeds aanwezig was. 

Hoe gaat het nu met Djairo, wij zijn inmiddels alweer 2 maanden verder. Wij zijn maandagavond 10-05 weer bij de huisartsenpost beland omdat Djairo weer aan het kokhalzen was en er een hele golf spuug uit kwam, gezien zijn eerder incident hadden bij de HAP gebelt. Hun wilde Djairo zien en even na kijken. 

Ja waar ga ik eens beginnen, ben blij dat ik nu even een momentje heb voor mijzelf om dit te typen. Want het is eigenlijk best wel pittig een baby van 8 weken en een peuter van 1,5 jaar. Maar echt wat is het mij waard om zo mijn energie op te zien raken. 

Na 3 dagen ziekenhuis mochten we dan naar huis. Djairo deed het gelukkig weer heel goed en tijdens het geven van de fles in het ziekenhuis ging het als in het boekje. Hij heeft in het ziekenhuis misschien 1 keer laten zien dat hij weg draaide met zijn ogen na het geven van de fles en wederom spugen. Maar zoals die maandagavond heeft hij niet laten zien. Wij zijn donderdag naar huis gegaan, het voelde heel goed om naar huis te gaan maar ergens ook weer de onzekerheid die bij mij naar boven kwam. Wat als het nou weer gebeurd, nu heb ik geen medisch personeel om mij heen nu moeten wij het weer samen doen. Het leek weer alsof ik net bevallen was en naar huis mocht en het dus alleen moest doen, en elkaar weer opnieuw moest leren kennen. Ergens vond ik dat nog het ergste en het engste. Die geluidjes die hij maakte tijdens het drinken van de fles. Zijn bewegingen die hij maakte alles was weer opnieuw aftasten en aanvoelen. Ik moest voor mijn gevoel Djairo echt weer opnieuw leren kennen. Gelukkig is Dennis altijd erg rustig en durfde hij thuis de fles ook te geven, ik had daar meer moeite mee. En eigenlijk ging dit gewoon goed en gebeurde er niks. Ik blijf het gewoon onwerkelijk vinden dat je je kind opnieuw leert kennen, en mensen zeiden altijd met een 2de wordt je makkelijker en kan je meer loslaten, nou ik kan je vertellen dat ik dat nog steeds niet kan. Maar na een paar merk ik tijdens het verschonen een bult onder zijn ribben, ik roep Dennis en die keek mij al aan zo van heb je haar weer. Ik zei al tegen hem 'ik zie het zeker weer alleen' hij moest lachen maar daarna vertrok die lach vrij snel want hij zag die bult ook. Djairo heeft een buikwandbreukje deze heeft hij al vanaf zijn geboorte en dat moet vanzelf helen maar deze was er nieuw bij gekomen. Ik dacht nog niet weer, het is nu wel klaar. Gelukkig konden we dezelfde dag nog bij de huisarts terecht en die vertelde dat het waarschijnlijk een maagkuilbreukje is. Hij had nou dat weer, eerst was het een buikwandbreukje daarna een maagkuilbreukje. Ik werd nog onzekerder want wat heeft hij nou?? Zij heeft ons een verwijzing gegeven voor de kinderarts ook op het oog na die maandag en dat wij eigenlijk niet meer terug hoefde naar het ziekenhuis vond ze het toch wel nodig om naar de kinderarts te gaan. Want schijnbaar wordt je met een maagkuilbreukje wel geopereerd. Dacht nog, Djairo wordt sowieso nu niet geopereerd pas als hij ouders is. Maar goed ik heb de volgende dag gebeld naar het ziekenhuis en kon gelukkig al vrij snel terecht. Afgelopen vrijdag zijn wij daar geweest en is hij onderzocht. De kinderarts vertelde dat hij echt een buikwandbreukje heeft en dat dit vanzelf gaat helen, er komen dan die blokjes ( wasbordje ) over heen. Nu bij een baby zie je het sneller dan bij een volwassene. Hij heeft ook nog naar zijn longetjes geluisterd en toen ging hij naar zijn hartje luisteren, dit duurde wel lang voor mijn gevoel, hij was klaar en ik vroeg gelijk of het ruisje er nog zat, hij zei je komt voor het buikje en daar hoor en zie ik niks geks, dat breukje heelt volkomen en maak ik mij totaal geen zorgen over. In die paar seconde van stilte hoor ik mijzelf denken en het hartje dan. Hij vertelde dat hij het ruisje nog steeds hoorde en dat hij een echo wilde maken. Wederom sloeg mijn hartslag omhoog en weer haalde ik van allerlei nare scenario's naar boven. Hij zei vrij volt erachter aan dat hij dit doet omdat het ruisje nog steeds aanwezig is, maar hij niet vermoed dat er iets ernstigs is, maar omdat hij hem voor de 2de keer hoort hij toch een echo wilt maken om alles uit te sluiten.  Er viel ergens wel een last van mijn schouders maar toch er is een ruisje en nu?? Nu is het afwachten totdat wij een oproep krijgen voor een echo. Spannend.... 

het was maandag 12 april, Djairo was 3,5 week. Wij hadden inmiddels besloten om de borstvoeding af te gaan bouwen en over te gaan op kunstvoeding. Niet omdat ik niet voldoende melk productie had maar had juist overproductie. Dit zorgde bij mij voor onzekerheid. Na elke borstvoeding moment begon Djairo te spugen, had de hik en begon altijd met kokhalzen. Dit was elke keer erg eng om te zien en ik schoot dan ook redelijk vaak in paniek. Dan riep ik Dennis weer en die zorgde dan voor Djairo. Maandagavond kreeg hij weer een flesje kunstvoeding, deze gaf Dennis. Djairo dronk deze op, maar dit keer ging het langzamer dan normaal en het leek wel of hij vermoeider was als eerst. Maar ja hij was nog maar 3,5 week dus ja zo snel hoeft het ook niet. Nadat hij zijn fles op had heeft Dennis hem recht opgehouden, dit deden wij altijd voor het spugen. Maar naar een minuut of 5 begon Djairo te kokhalzen, en Dennis legde hem op zijn zij, misschien dat het er dan zo toch makkelijker uit kon komen. Wij hadden dit immers nooit met Denley meegemaakt dus je denkt dat je er goed aan doet om hem op de zij te leggen. Nadat Djairo niet meer aan het kokhalzen was heeft Dennis hem weer omhoog gehouden. Wederom na een minuut of 5 kreeg Djairo de hik, dit maal was het geen normale hik, maar een hik met elke keer voeding terug omhoog. Ik was inmiddels al in paniek de keuken in gelopen en had mijn telefoon al meegenomen. Totdat Dennis op een gegeven moment tegen mij zei ga maar bellen Debbie, de paniek schoot naar zijn hoogtepunt en heb ik de huisartsenpost gebeld. Inmiddels werd Djairo spierwit en werd hij zo slap als een vaatdoek. Dennis vond het te lang duren en ze bleven aan de telefoon maar doorgaan over houdt u bsn-nummer bij de hand dat hij besloot 112 te bellen. We kregen iemand van de alarmcentrale aan de telefoon die overigens erg duidelijk en geruststellend praatte. Hij vroeg of Djairo nog reageerde op zijn naam of aanrakingen, dit was niet het geval. Zowel op zijn naam niet als op aanrakingen niet. Normaal als ik met mijn vinger in zijn nek zou gaan zou hij een schrik reactie krijgen, maar dit gebeurde ook niet, of als ik met mijn vinger over zijn mond zou gaan ook  een reactie normaal gesproken maar ook nu niet. De man aan de lijn vroeg of ik hem zag ademhalen, dit kon ik niet zien aan zijn borstkast en moest goed kijken, uiteindelijk zag ik hem ademhalen in zijn nek, en moest ik elke keer nu zeggen bij een uitademing. terwijl ik dat deed hoorde ik die man zeggen heel goed ga door, je raakt een beetje in de war doordat hij zei ga door, ga door, ga door elke keer dacht ik nog nu moet ik zeggen NU dus moest mij erg focussen. Daarna hoorde ik de man zeggen dat wij hem op iets moesten leggen wat een harde ondergrond had. Ik dacht nog waarom dat is zielig voor zo'n kleintje. Maar hem op het speelkleed op de grond gelegd. Ik moest in Djairo zijn mond kijken of er niks in zat, ja een beetje melk maar meer niet. Ik moest vervolgens mijn handen onder zijn schouderbladen leggen en mijn duimen onder zijn oksels en hem iets op tillen. Toen ik dat hoorde dacht ik nog dit is voor de ademhaling te controleren. Geleerd op het werk met BHV. Ik riep tegen die man aan de lijn, luister ik ga niet reanimeren hoor. Hij stelde mij gerust dat dat niet hoefde, pffff gelukkig want mijn eigen kind reanimeren weet ik niet of ik dat ooit zou kunnen. Gelukkig voelde en hoorde ik zijn ademhaling, ondertussen hoorde ik aan de andere kant van de lijn waar de ambulance reed en dat er ook al een traumahelikopter onderweg was. Uuuhhhh een traumahelikopter dacht ik nog wat heeft mijn kind dan?? Vervolgens hoorde ik weer dat wij de voordeur maar open moesten doen want ze kwamen er bijna aan. Toen Dennis de deur open deed kwam als eerst de politie met sirenes aan, en 2 agenten kwamen aanrennen. Met dat ik dit weer typ rollen de tranen over mijn wangen, mijn kleine man zie ik nog zo levenloos liggen op de grond. 1 agent kwam rennend binnen en kwam gelijk op de knieën naast ons zitten en begon over Djairo zijn hoofdje te aaien.  Nog geen 2 minuten later was ook de ambulance er, die kwamen binnen en Djairo werd uit mijn handen gepakt en op de eettafel neergelegd. Allerlei slangetjes en draadjes werden aangesloten, ook werd er suiker getest. Hij kwam gelukkig bij en kreeg toen alweer wat meer spierspanning en begon ook zachtjes te huilen. Terwijl hun bezig waren kwam de 2de toegesnelde ambulance ook binnen en die hoorde ons verhaal aan. Gelukkig zag op dat moment alles er goed uit maar wilde ze hem toch meenemen, ook omdat hij slap was geworden en zo bleek. Dan moet je spullen pakken. Je pakt dingen snel want je wilt zo snel mogelijk bij je kind zijn. de helft vergeten natuurlijk. Dan nog naar de auto voor een mondkapje en stap ik de ambulance in. Daar zie je je kleine man in de Maxi-Cosi met draadjes aan zijn lichaam op een super grote brandcard. Je hart breekt echt. 

Donderdag 18-03-2021 had ik gesprek met de gynaecoloog over inleiding. Ik sliep erg weinig en met een peuter rondlopen hier in huis werd het echt te zwaar om deze zwangerschap uit te dragen. Ik kon worden ingeleid met 39 weken maar dit moest de gynaecoloog beoordelen. Dus donderdag 18-03-2021 ben ik naar het ziekenhuis gereden, ik had om 13:45 uur een gesprek met haar. Eenmaal in het ziekenhuis kan je wachten, en er is altijd uitloop in het ziekenhuis, vraag mij niet hoe maar altijd zo.