Doodsangsten stonden we uit.

het was maandag 12 april, Djairo was 3,5 week. Wij hadden inmiddels besloten om de borstvoeding af te gaan bouwen en over te gaan op kunstvoeding. Niet omdat ik niet voldoende melk productie had maar had juist overproductie. Dit zorgde bij mij voor onzekerheid. Na elke borstvoeding moment begon Djairo te spugen, had de hik en begon altijd met kokhalzen. Dit was elke keer erg eng om te zien en ik schoot dan ook redelijk vaak in paniek. Dan riep ik Dennis weer en die zorgde dan voor Djairo. Maandagavond kreeg hij weer een flesje kunstvoeding, deze gaf Dennis. Djairo dronk deze op, maar dit keer ging het langzamer dan normaal en het leek wel of hij vermoeider was als eerst. Maar ja hij was nog maar 3,5 week dus ja zo snel hoeft het ook niet. Nadat hij zijn fles op had heeft Dennis hem recht opgehouden, dit deden wij altijd voor het spugen. Maar naar een minuut of 5 begon Djairo te kokhalzen, en Dennis legde hem op zijn zij, misschien dat het er dan zo toch makkelijker uit kon komen. Wij hadden dit immers nooit met Denley meegemaakt dus je denkt dat je er goed aan doet om hem op de zij te leggen. Nadat Djairo niet meer aan het kokhalzen was heeft Dennis hem weer omhoog gehouden. Wederom na een minuut of 5 kreeg Djairo de hik, dit maal was het geen normale hik, maar een hik met elke keer voeding terug omhoog. Ik was inmiddels al in paniek de keuken in gelopen en had mijn telefoon al meegenomen. Totdat Dennis op een gegeven moment tegen mij zei ga maar bellen Debbie, de paniek schoot naar zijn hoogtepunt en heb ik de huisartsenpost gebeld. Inmiddels werd Djairo spierwit en werd hij zo slap als een vaatdoek. Dennis vond het te lang duren en ze bleven aan de telefoon maar doorgaan over houdt u bsn-nummer bij de hand dat hij besloot 112 te bellen. We kregen iemand van de alarmcentrale aan de telefoon die overigens erg duidelijk en geruststellend praatte. Hij vroeg of Djairo nog reageerde op zijn naam of aanrakingen, dit was niet het geval. Zowel op zijn naam niet als op aanrakingen niet. Normaal als ik met mijn vinger in zijn nek zou gaan zou hij een schrik reactie krijgen, maar dit gebeurde ook niet, of als ik met mijn vinger over zijn mond zou gaan ook  een reactie normaal gesproken maar ook nu niet. De man aan de lijn vroeg of ik hem zag ademhalen, dit kon ik niet zien aan zijn borstkast en moest goed kijken, uiteindelijk zag ik hem ademhalen in zijn nek, en moest ik elke keer nu zeggen bij een uitademing. terwijl ik dat deed hoorde ik die man zeggen heel goed ga door, je raakt een beetje in de war doordat hij zei ga door, ga door, ga door elke keer dacht ik nog nu moet ik zeggen NU dus moest mij erg focussen. Daarna hoorde ik de man zeggen dat wij hem op iets moesten leggen wat een harde ondergrond had. Ik dacht nog waarom dat is zielig voor zo'n kleintje. Maar hem op het speelkleed op de grond gelegd. Ik moest in Djairo zijn mond kijken of er niks in zat, ja een beetje melk maar meer niet. Ik moest vervolgens mijn handen onder zijn schouderbladen leggen en mijn duimen onder zijn oksels en hem iets op tillen. Toen ik dat hoorde dacht ik nog dit is voor de ademhaling te controleren. Geleerd op het werk met BHV. Ik riep tegen die man aan de lijn, luister ik ga niet reanimeren hoor. Hij stelde mij gerust dat dat niet hoefde, pffff gelukkig want mijn eigen kind reanimeren weet ik niet of ik dat ooit zou kunnen. Gelukkig voelde en hoorde ik zijn ademhaling, ondertussen hoorde ik aan de andere kant van de lijn waar de ambulance reed en dat er ook al een traumahelikopter onderweg was. Uuuhhhh een traumahelikopter dacht ik nog wat heeft mijn kind dan?? Vervolgens hoorde ik weer dat wij de voordeur maar open moesten doen want ze kwamen er bijna aan. Toen Dennis de deur open deed kwam als eerst de politie met sirenes aan, en 2 agenten kwamen aanrennen. Met dat ik dit weer typ rollen de tranen over mijn wangen, mijn kleine man zie ik nog zo levenloos liggen op de grond. 1 agent kwam rennend binnen en kwam gelijk op de knieën naast ons zitten en begon over Djairo zijn hoofdje te aaien.  Nog geen 2 minuten later was ook de ambulance er, die kwamen binnen en Djairo werd uit mijn handen gepakt en op de eettafel neergelegd. Allerlei slangetjes en draadjes werden aangesloten, ook werd er suiker getest. Hij kwam gelukkig bij en kreeg toen alweer wat meer spierspanning en begon ook zachtjes te huilen. Terwijl hun bezig waren kwam de 2de toegesnelde ambulance ook binnen en die hoorde ons verhaal aan. Gelukkig zag op dat moment alles er goed uit maar wilde ze hem toch meenemen, ook omdat hij slap was geworden en zo bleek. Dan moet je spullen pakken. Je pakt dingen snel want je wilt zo snel mogelijk bij je kind zijn. de helft vergeten natuurlijk. Dan nog naar de auto voor een mondkapje en stap ik de ambulance in. Daar zie je je kleine man in de Maxi-Cosi met draadjes aan zijn lichaam op een super grote brandcard. Je hart breekt echt. 

Op de spoedeisende hulp moet je alles weer vertellen en wordt hij onderzocht, en wordt er gelukkig niks geks gevonden, maar wordt hij wel opgenomen. Wij zijn naar de kinderafdeling gebracht en daarna hebben wij 3 dagen gelegen. Hij heeft daar wel een paar keer gehad dat hij even weg viel maar niet meer zoals maandag, waar Djairo 8 minuten levenloos heeft gelegen met een oppervlakkige ademhaling en geen enkele reactie. De kinderarts vertelde dat Djairo als het ware door het vele spugen en de hik daardoor te weinig lucht heeft gekregen en daardoor is flauwgevallen. Wel hadden ze nog ontdekt dat hij een ruisje heeft op zijn hart maar dat dit meestal binnen 9 maanden over gaat en dat wij ons daar geen zorgen over hoeven te maken. Het is iets wat ik nooit meer wil meemaken. Maar ik ben alle hulpverleners erg dankbaar, zonder hun hadden wij het niet gered. Met Djairo gaat het gelukkig goed,  hij heeft sinds een weekje bijna niet meer de hik en kokhalst ook bijna niet meer. Het geven van de fles kunstvoeding doen wij nog steeds en dat gaat ook goed..