15 December dubbel positief

Woensdag 15 december waren mijn man en ik beide vrij. We zouden deze dag iets leuks met de kinderen doen, maar helaas werd het anders. S 'morgens werden we wakker en mijn man liet mij nog even lekker liggen, hij was afgelopen nacht veel aan het hoesten en had weer zware benen. Hij heeft beneden een corona zelftest gedaan. En ja hoor die was gelijk positief.  Ik ben zelf er maar uit gegaan en alvast een test bij de GGD aangevraagd, gelukkig kon ik dezelfde dag nog terecht. Ik heb ook maar een zelftest gedaan omdat ik s 'morgens toch wel erg verkouden was geworden. En ja hoor ook mijn test was positief. Maar had ook een gevoel zwanger te zijn, wij waren niet bezig voor een 3de maar ik moest nog een afspraak maken bij de huisarts die ik elke keer uitstelde. Waarom geen idee?? Nu waren wij dus dubbel positief. We hebben heel wat gesprekken gehad samen omdat deze zwangerschap niet gepland was. We wonen in een niet zon groot huis en hebben maar 2 slaapkamers en dan hebben we 3 kinderen in 3 jaar. Maar na goed gesproken te hebben was deze zwangerschap gewenst. Ik had nog niet veel klachten behalve vermoeidheid en maagzuur. Maar he dat kon ook komen door de corona. 

Op 12 januari hadden wij onze eerste echo, mijn ouders zouden komen oppassen maar ja die zijn verkeerd gereden omdat ze eerst wilde tanken in Duitsland dus wij met de kinderen naar de echo en gelukkig konden de kinderen daar bij de assistente blijven zitten wachten totdat mijn ouders eraan kwamen. Ik lag nog niet op de behandelbank voor de echo of ik hoorde mijn vader al. Ja een boers accent in Brabant hoor je wel. 

Ik deed mijn shirt omhoog en kreeg warme gel op mijn buik, ergens toch wel spannend wat er komen gaat, we hebben nog zitten grappen dat we misschien wel zwanger zijn van een tweeling. Of ik dat aan jou kunnen geen idee. 

De echo werd op mijn buik gezet en ik zag het al gelijk. De vrouw die de echo maakte vroeg wanneer ik de eerste positieve test in handen had.  Of ik tussentijdse bloedingen had, of dat ik ergens anders last van had, dit was allemaal niet het geval. Mijn man was aan het huilen terwijl ik eigenlijk geen emotie had op dat moment, en ergens heb ik mij daar ook wel schuldig over gevoeld en soms nog. 

We werden in de avond gebeld door de verloskundige en die vertelde de 3 opties, wachten, medicijnen of curettage. Heb gezegd dat ik niet wil wachten maar dat ik doorgestuurd wil worden. Ze vertelde dat ze voordat ze iets gaan doen nog een echo gaan maken, ze wilde geen hoop geven dat er iets zou veranderen, want voor het termijn had je al echt wat moeten zien, dus ik maakte een opmerking misschien wordt het wel een Roel van Velzen en daarom kan je nog niet veel zien. We hebben er samen om gelachen. (n dit is voor mij een verbloeming van mijn  gevoel) Dit is gebeurd en hebben daar besloten om voor curettage te gaan .  

26 januari was het de dag dat ik geholpen werd. Daar liep ik alleen het ziekenhuis in, mijn man bleef bij de kinderen. Alleen naar de afdeling en alleen naar de ok.  De operatie is goed gegaan alleen had ik wel angst voor de algehele narcose, nog nooit had ik een narcose gehad. Maar ook dat is goed gegaan. 

Na een aantal dagen begon ik toch hele erge buikpijn te krijgen en later op de dag hele erge lage rugpijn, dit heb ik aangekeken en dit bleef nog wel even. Maar dit hoorde erbij zei de huisarts. Nu gaat het lichamelijk wel iets beter maar mentaal heeft het mijn toch meer gedaan dan ik had gedacht. Ik heb momenten dat ik echt verdrietig ben en momenten dat het goed gaat en dat het een plekje heeft. 

De grote vraag blijft toch wat was het geweest, en hoe zou hij of zij eruit hebben gezien. Dit krijgen wij nooit te weten en moet ik naast mij neerleggen. We hebben besloten om het ook bij onze 2 gezonde jongens te houden en te genieten van ons mooie gezin. Wij gaan nog verder met het geven van een plekje.