Het thuiskomen

Na 3 dagen ziekenhuis mochten we dan naar huis. Djairo deed het gelukkig weer heel goed en tijdens het geven van de fles in het ziekenhuis ging het als in het boekje. Hij heeft in het ziekenhuis misschien 1 keer laten zien dat hij weg draaide met zijn ogen na het geven van de fles en wederom spugen. Maar zoals die maandagavond heeft hij niet laten zien. Wij zijn donderdag naar huis gegaan, het voelde heel goed om naar huis te gaan maar ergens ook weer de onzekerheid die bij mij naar boven kwam. Wat als het nou weer gebeurd, nu heb ik geen medisch personeel om mij heen nu moeten wij het weer samen doen. Het leek weer alsof ik net bevallen was en naar huis mocht en het dus alleen moest doen, en elkaar weer opnieuw moest leren kennen. Ergens vond ik dat nog het ergste en het engste. Die geluidjes die hij maakte tijdens het drinken van de fles. Zijn bewegingen die hij maakte alles was weer opnieuw aftasten en aanvoelen. Ik moest voor mijn gevoel Djairo echt weer opnieuw leren kennen. Gelukkig is Dennis altijd erg rustig en durfde hij thuis de fles ook te geven, ik had daar meer moeite mee. En eigenlijk ging dit gewoon goed en gebeurde er niks. Ik blijf het gewoon onwerkelijk vinden dat je je kind opnieuw leert kennen, en mensen zeiden altijd met een 2de wordt je makkelijker en kan je meer loslaten, nou ik kan je vertellen dat ik dat nog steeds niet kan. Maar na een paar merk ik tijdens het verschonen een bult onder zijn ribben, ik roep Dennis en die keek mij al aan zo van heb je haar weer. Ik zei al tegen hem 'ik zie het zeker weer alleen' hij moest lachen maar daarna vertrok die lach vrij snel want hij zag die bult ook. Djairo heeft een buikwandbreukje deze heeft hij al vanaf zijn geboorte en dat moet vanzelf helen maar deze was er nieuw bij gekomen. Ik dacht nog niet weer, het is nu wel klaar. Gelukkig konden we dezelfde dag nog bij de huisarts terecht en die vertelde dat het waarschijnlijk een maagkuilbreukje is. Hij had nou dat weer, eerst was het een buikwandbreukje daarna een maagkuilbreukje. Ik werd nog onzekerder want wat heeft hij nou?? Zij heeft ons een verwijzing gegeven voor de kinderarts ook op het oog na die maandag en dat wij eigenlijk niet meer terug hoefde naar het ziekenhuis vond ze het toch wel nodig om naar de kinderarts te gaan. Want schijnbaar wordt je met een maagkuilbreukje wel geopereerd. Dacht nog, Djairo wordt sowieso nu niet geopereerd pas als hij ouders is. Maar goed ik heb de volgende dag gebeld naar het ziekenhuis en kon gelukkig al vrij snel terecht. Afgelopen vrijdag zijn wij daar geweest en is hij onderzocht. De kinderarts vertelde dat hij echt een buikwandbreukje heeft en dat dit vanzelf gaat helen, er komen dan die blokjes ( wasbordje ) over heen. Nu bij een baby zie je het sneller dan bij een volwassene. Hij heeft ook nog naar zijn longetjes geluisterd en toen ging hij naar zijn hartje luisteren, dit duurde wel lang voor mijn gevoel, hij was klaar en ik vroeg gelijk of het ruisje er nog zat, hij zei je komt voor het buikje en daar hoor en zie ik niks geks, dat breukje heelt volkomen en maak ik mij totaal geen zorgen over. In die paar seconde van stilte hoor ik mijzelf denken en het hartje dan. Hij vertelde dat hij het ruisje nog steeds hoorde en dat hij een echo wilde maken. Wederom sloeg mijn hartslag omhoog en weer haalde ik van allerlei nare scenario's naar boven. Hij zei vrij volt erachter aan dat hij dit doet omdat het ruisje nog steeds aanwezig is, maar hij niet vermoed dat er iets ernstigs is, maar omdat hij hem voor de 2de keer hoort hij toch een echo wilt maken om alles uit te sluiten.  Er viel ergens wel een last van mijn schouders maar toch er is een ruisje en nu?? Nu is het afwachten totdat wij een oproep krijgen voor een echo. Spannend.... 

Gelukkig groeit Djairo goed, en is hij verder tevreden en begint hij nu echt naar je te lachen en je te volgen. De liefde voor je kind is met geen pen te beschrijven, met geen letter te bedrukken. Maar het is wel oneindig. Trots op het kleine mannetje dat hij al het 1 en ander heeft doorgemaakt maar ontzettend sterk is.