Onze zoon en dochter zijn inmiddels 7,5 jaar oud. En inmiddels denk ik dat ik goed kan terugkijken op de eerste jaren na hun geboorte. Toen onze kinderwens in vervulling ging denk ik niet dat we een onrealistische beeld hadden (voor zover dat mogelijk is). Ik denk niet dat we hoge verwachtingen hadden van een roze wolk waar we op zouden belanden. We hadden genoeg vrienden in onze omgeving die niet een heel rooskleurige start hadden gehad. Maar ergens zou je ons tomeloze optimisme dat we het met hard werken wel zouden redden toch wel naïef te noemen. 

Elk jaar als het kouder wordt en de blaadjes van de bomen vallen ontstaat er bij ons thuis een soort competitie. Nu is er met mijn zwaar competitieve dochter al vaak sprake van wedstrijdjes thuis. Of het nu gaat om het snelst aangekleed zijn of het hardst door de kamer rennen. Alles wordt gemeten en vergeleken met elkaar. 

Ik las vandaag een artikel over een meisje van 4 dat een spraak computer nodig had. Maar de verzekering wilde dit niet vergoeden om dat het om een tablet ging met speciale software en essentiële randapparatuur. Maar ja, een tablet is een gewoon gebruiksvoorwerp dus wordt niet vergoed. Ze zijn nu een petitie gestart om dit beleid te veranderen. Dit verhaal raakte me enorm. Ik denk vooral om wat de moeder vertelde. Ze gaf aan dat het moeten vechten om iets wat zo belangrijk is voor je kind zo verkeerd voelt. En DAT herkende ik zo. 

Zoals ik in mijn vorige verhaal al verteld had, heeft onze zoon nog 6 weken in het ziekenhuis gelegen. Deze gehele periode bivakkeerde we met onze dochter (die inmiddels ontslagen was) in een kinderbedje in een één persoons kamer op de kinderafdeling. 

Soms overvalt het verdriet mij.Het verdriet om alles wat niet lukt,en om de dagelijkse strijd.Verdriet om wat ik niet geven kan,of om dat wat ik niet weg kan laten gaan.

Het was vrijdag en mijn man was in de tuin aan het werk. Dat was het enige deel van het huis waar we nog aan het klussen waren. En op het moment dat hij de laatste twee boompjes had gepland, kon ik loslaten en besefte ik "Het gaat nu echt beginnen". We pakten de tas en reden naar het Academische ziekenhuis waar ik moest bevallen in verband met de verwijde nierbekken van ons zoontje. Ik voelde me daar niet heel prettig, maar ik had me er bij neergelegd. We werden naar een kamer gebracht en de controles werden gedaan. Niet lang daarna kwam het bericht: "het goede nieuws is dat je inderdaad gaat bevallen, het slechte nieuws is dat wij vol zijn en je naar een ander ziekenhuis moet".

Met 12 weken zwangerschap hoorden we dat we een tweeling zouden krijgen. En op dat moment kregen we ook onze eerste uitgebreide kennismaking met de medische molen in het ziekenhuis. Want als het een tweeling zwangerschap betreft is de verloskundige uitbehandeld en wordt je vliegensvlug verwezen naar het ziekenhuis. Gelukkig mochten we nog kiezen, en konden we terecht bij het ziekenhuis op letterlijk 4 minuten met de auto vanaf ons huis. Dat ziekenhuis was overzichtelijk, raakte ik niet in verdwaald en het voelde goed.

We gaan proberen zwanger te worden! We zaten op een terrasje in het voorjaarzonnetje. Ik had net een vaste aanstelling gekregen bij mijn nieuwe baan. We waren bijna klaar met de verbouwing van ons jaren 30 huis. Zo'n gevalletje "we hoeven bijna niets te doen", maar eindigen met "we trekken de hele boel eruit". We hadden het op dat moment goed voor elkaar en dachten dit is het moment!  Natuurlijk wisten we dat het misschien niet vanzelf zou gaan. En eigenlijk ben ik daar altijd juist bang voor geweest. Maar toch hoop je vanaf dat moment elke maand op een zwangerschap. 

Ik was blij deze week, zo blij! Ken je van die acties die maar op je 'to-do' lijstje blijven staan. Omdat ze niet belangrijk genoeg zijn of je er tegen op kijkt. Ik heb er, zeker nu met thuiswerken, meer dan me lief is. Maar misschien als ik je vertel waarom ik door deze to-do zo blij was, dat een goede introductie is van mijzelf.