Mijn tweeling zwangerschap (deel 2)

Met 12 weken zwangerschap hoorden we dat we een tweeling zouden krijgen. En op dat moment kregen we ook onze eerste uitgebreide kennismaking met de medische molen in het ziekenhuis. Want als het een tweeling zwangerschap betreft is de verloskundige uitbehandeld en wordt je vliegensvlug verwezen naar het ziekenhuis. Gelukkig mochten we nog kiezen, en konden we terecht bij het ziekenhuis op letterlijk 4 minuten met de auto vanaf ons huis. Dat ziekenhuis was overzichtelijk, raakte ik niet in verdwaald en het voelde goed.

Inmiddels ben ik er aan gewend, maar toen moesten we in eerste instantie echt heel erg wennen aan het reilen en zeilen in het ziekenhuis. Het was een drukke periode dus een afspraak plannen bleek lastig. Het voelde gelijk anders, waar jij een super bijzondere, ones in a lifetime ervaring hebt, is het voor het ziekenhuis duidelijk gewoon routine, business as usual. En ook als je dan bij de gratie van de assistente een afspraak hebt, moet je niet verwachten dat je op dat tijdstip ook echt daadwerkelijk aan de beurt bent. Ik denk dat ik met AL mijn ziekenhuis bezoekjes maar één keer op tijd aan de beurt ben geweest. 

Maar ik was zwanger, het was gelukt en heel misschien nu erop terugkijkend zat ik toen toch een soort van op een roze wolk. Mijn mantra werd "je moet je pas druk maken, als je je moet druk maken". Want anders is het zonde van je energie en stress kan (weet ik uit andere verhalen over tweeling zwangerschappen) funest zijn voor groei en ontwikkeling. Dus ik liet het allemaal over mij heen komen. 

Dit werd een stuk lastiger na de 20 weken echo, de echo waar veel ouders toch met spanning naar uit kijken. Tijdens de 20 weken echo, die erg lastig is met een tweeling, zagen we wat afwijkends. Een van de kindjes had een verwijde nierbekken. Het was maar iets buiten de norm, maar toch reden om nog een keer terug te komen. Toen ik met vrienden hierover sprak hoorde ik dat dit toch regelmatig voor komt, met name bij jongetjes. Dus ik volgde mijn Mantra "je moet je pas zorgen maken, als je je zorgen moet maken". Want we wisten tenslotte nog niets en we moesten gewoon afwachten. 

Maar dat verliep toch wat anders. We werden verwezen naar het Academische ziekenhuis, waar de specialisatie in huis was. Het ziekenhuis voelde veel minder fijn, druk, oud, onoverzichtelijk. Ook het contact met de echoscopist  was niet persé om over naar huis te schrijven. Tijdens de echo dacht ze nog een andere 'afwijking' te zien in de hersenkamer. Waarna ze in mijn beleving vrijwel direct over ging op het onderwerp abortus bij een tweeling. Voor het geval het kind een onderliggend syndroom had. Dat was natuurlijk helemaal geen optie in ons geval. Want er was in feite nog helemaal niets aan de hand. De volgende echo was er niets meer te zien aan de hersenkamers, dus de opmerking van de echoscopist voelde nog meer misplaats. Maar zijn nierbekken bleef verwijd, dus extra controles bleven. We reden van het ene ziekenhuis naar het andere ziekenhuis.

Inmiddels werd de zwangerschap ook steeds zwaarder. Ik had enorme pijn in mijn onderrug en vrijwel constant harde buiken. Mijn enkels en benen zwelden met de het warme voorjaar op tot bizarre proporties en ik was al snel redelijk gebonden aan huis. En na een weekend met mijn schoonouders waarbij ik ondoorbroken eigenlijk elke 3 minuten een harde buik kreeg, was ik echt gebonden aan de bank. Ik wijdte de harde buiken aan de stress van het weekend. Toen ik maandagmorgen vanaf mijn werk de verloskundige belde, die mij vervolgens voor gek verklaarde dat ik nu pas contact op nam, moest ik vervolgens 3 dagen in het ziekenhuis blijven met volledige bedrust. Bevallen ging ik niet, maar mijn lijf gaf wel aan dat het te veel was. Ik mocht weer naar huis, maar werken zat er niet meer in. Dit was met 26 weken zwangerschap. 

De laatste 8 weken van de zwangerschap was eigenlijk puur broeden. Ik heb netflix uitgekeken en verplaatsten me eigenlijk alleen tussen de bank en het bed. Vriendinnen kwamen nog wel op bezoek. Met elke keer grapjes en gegiechel over hoe groot ik aan het worden was. Ik had ook alleen nog maar soepjurken in huis. En nadat ik 35 kilo was aangekomen ben ik gestopt met wegen. Door verhalen van anderen wist ik dat ik ze echt zo lang mogelijk in mijn buik moest houden en daar had ik alles voor over. Maar met 35 weken bedacht ik me wel, als ik dit tenminste nog een week vol houd dan is het goed genoeg. Ik voelde aan alles in mijn lijf dat het bijna klaar was. Daarnaast was mijn bloeddruk was ook al behoorlijk gestegen, terwijl die altijd super mooi laag was geweest. En ook daar ontstonden zorgen over.

In die laatste weken is ook het besluit genomen dat ik in het academische ziekenhuis moest bevallen. En ik zag het aankomen en kon het accepteren omdat ze overtuigd waren dat het beter voor de kindjes was. Maar het voelde niet goed, ik voelde mij er niet op mijn gemakt. En toen met 36 weken en 3 dagen, na een zware dag waarbij mijn man in de tuin aan het klussen en ik mij besefte dat dit meer was dan harde buiken, vertrokken we met weeën naar het Academische ziekenhuis.