Een eenzaam kastanje mannetje

Elk jaar als het kouder wordt en de blaadjes van de bomen vallen ontstaat er bij ons thuis een soort competitie. Nu is er met mijn zwaar competitieve dochter al vaak sprake van wedstrijdjes thuis. Of het nu gaat om het snelst aangekleed zijn of het hardst door de kamer rennen. Alles wordt gemeten en vergeleken met elkaar. 

Maar in onze buurt en bij school stikt het van de kastanje bomen. En op het moment dat de kastanjes afscheid nemen van de overbelastte takken van de boom en ze de grond raken, wordt ons huis overspoelt. Ik vind de kastanjes in jaszakken, tassen, broekzakken, capuchons en zelfs bij hoge nood in schoenen en laarzen. Ik snap nooit goed met wie ze nu eigenlijk een wedstrijdje doen, maar wanneer er een kastanje boom gespot is vliegen ze er naar toe en proberen ze als een soort Dagobert Duck in een geldfabriek zo veel als hun armen kunnen dragen mee naar huis te nemen.  

Je zou denken dat zo'n waardevol goed met zorg behandeld wordt. Maar als ze eenmaal thuisgekomen zijn worden ze al snel vergeten. Ze belanden in een bak en er wordt niet meer naar omgekeken. Maar ondanks meerdere pogingen van mijn kant mogen ze ABSOLUUT niet weggedaan worden. Want.... iets met knutselen.. misschien iets met school... misschien... Maar uiteindelijk gebeurd er meestal niets. Iets wat zo waardevol voor ze lijkt te zijn, waar hard om gestreden is, waarover opgeschept is, wat als eerste het schoolplein op sprinten zo belangrijk heeft gemaakt, is alweer vergeten. En de kastanjes liggen in een bak te wachten op een betekenis.

Meermaals heb ik geprobeerd om ze in beweging te krijgen. Knutstel er wat mee, laten we ze naar het bos brengen. Geef ze aan je juf om mee voor in de klas. Maar vaak bleven ze, tot mijn frustratie, maanden onaangeroerd in de hoek staan. 

Omdat ik het dit jaar al weer zag gebeuren heb ik eindelijk de hele bak vrij snel naar school gebracht voor de herfsttafel in de klas. Dit jaar zijn alleen een spinnetje en een kastanje mannetje eenzaam overgebleven en sieren onze open haard. Als de hoofdprijs van een wedstrijd die uiteindelijk niemand gewonnen heeft.