Als de liefde het niet overleeft

Na jaren 'overleven' kwam het moment dat we weer een beetje konden leven. Maar op dat moment kwamen we tot de conclusie dat er niet veel meer over was van onze relatie. Ongezonde patronen die nooit aandacht kregen, gevoelens die nooit benoemd werden, gedachten die maar ronddoolde in ons hoofd omdat er altijd belangrijkere zaken waren. We stonden er niet goed voor en moesten hard werken om de relatie proberen te redden. Dat hebben we ook echt gedaan, maar helaas zonder succes. 

Maar scheiden met een zorgintensief kind? Hoe dan? Heel lang was dat onmogelijk in mijn hoofd. Het woord scheiden wilde ik niet eens gebruiken. Net zoals toen we de diagnose kregen van onze zoon struinde ik online naar verhalen van mensen zoals wij. Ik wilde het anders doen. We stelden de kids op de eerste plaats en tuurlijk waren er al die fases van rouw. Maar we wisten allebei dat we dit niet gewild hadden en we namen het elkaar niet kwalijk. Ik vond uiteindelijk Naomi Geens en haar boek 'Over scherven en Geluk'. En dat gaf mij lucht en rust om te zoeken naar onze eigen weg zoals zij dat mooi beschrijft in haar boek. 

We hebben toen gekozen om er langzaam naar toe te groeien. We wisten dat onze relatie afgelopen was, maar besloten samen te blijven wonen voor de kinderen. We verdeelde de zorg wel, wisselende de weekenden en wisselende met eigen dagen. Dat ging heel lang goed. Zo konden wij en onze kinderen langzaam wennen aan de nieuwe situatie. Ik kon langzaam het vertrouwen krijgen dat ik het eventueel ook alleen zou kunnen. De kids leerde dat het ook 'ok' was als ze alleen met papa of mama op stap waren. 

En toen kwam het moment daar dat de koek op was. Het was tijd om onze eigen weg te bewandelen. Ik ging op zoek naar een eigen plek. We vertelde het de kinderen en namen ze mee in dit proces. Ze mochten meedenken en hun wensen uiten. Natuurlijk was er veel verdriet, maar ik denk wel dat doordat we er samen naartoe groeiden, het relatief goed ging. Maar in deze tijd een eigen huis vinden is zo lastig. Ik beloofde de kids dat ik 6 maanden zou proberen iets te vinden dicht bij papa. Daarna zou ik verder gaan zoeken. 

Ik weet nog steeds niet hoe. Ik heb natuurlijk alles in het werk gesteld om het mogelijk te maken. Maar uiteindelijk voelt het nog steeds als een geschenk dat ik een huis kon kopen in de buurt. Een flinke opknapper, maar daar was ik niet bang voor. 

Nu wonen we op 5 minuten lopen van elkaar. Het huis is in de basis af en de kinderen doen het verassend goed. Al liggen er echt wel veel uitdagingen. De zorg samen doen gaat goed, steeds beter. Want de afstand werkt helend, zelfs al was je op goede voet. 

Nu is dit een hele korte en bondige samenvatting van een traject dat 4 jaar heeft geduurd. Maar ik wilde dit wel delen. Voor als iemand net zoals ik op zoek is naar verhalen van hoe het anders kan. 

Hier sta ik nu. Ik ben blij met hoe we er nu voor staan. Maar het eerlijke verhaal is dat scheiden heel zwaar is en met de extra zorgen die je hebt met een zorgintensief kind extra ingewikkeld. Ik werd geconfronteerd met veel begrip maar ook onbegrip over dat we zo lang bij elkaar bleven. Er werd mij gevraag en ik vroeg mijzelf vaak af of ik niet mijn kop in het zand stak. Maar ik volgde mijn gevoel. Verdriet vind ik, net als zo vele, lastig. Ik begraaf mij liever in werk, verbouwen of het gezin. We hebben de stappen gezet die nodig waren op het moment dat we er aan toe waren en hebben daarin echt ons eigen pad gekozen. Met hierbij de kinderen altijd op de 1e plaats. 

Maar dit verhaal is nog niet afgelopen en dat zal nog wel even duren.