Als jongste van zes kinderen (nakomertje) heb ik zelf een gelukkige jeugd gehad. Ik had dan wel oudere ouders, maar dat was prima en het was goed zoals het was. Ze waren ontzettend lief en betrokken. Nu mijn moeder een aantal jaren geleden is overleden realiseer ik me wel dat het - zeker als je een erg goede band hebt met je ouders zoals ik - extra moeilijk is als je daardoor al een ouder vroeg moet missen en ze je kinderen niet zien opgroeien. Een oudere broer en zussen van me hadden al kinderen toen ik nog op de basisschool zat. Het was leuk om een jonge tante te zijn en in de loop van de jaren ging er veel aandacht naar hun kinderen uit. Ook toen ik zelf trouwde en in de tijd daarna. Wat echter steeds meer duidelijk wordt is dat mijn familie die nu zelf uit de kleine kinderen is geen moeite meer doet voor mijn kinderen en dat steekt, juist door al die tijd waarin ik wel moeite deed richting hun kinderen. Het fijnste contact hebben we met mijn vader, die inmiddels 80 jaar is. Ik hoop van harte dat hij nog jarenlang in goede gezondheid bij ons zal zijn, maar ik ben tegelijk ook bang voor de tijd dat hij er niet meer zal zijn, omdat hij zo'n grote rol in ons leven speelt. Ik heb door slechte ervaringen in het verleden geen vriendinnen en de contacten die er zijn, waar ik moeite voor doe daar krijg ik ook weinig tot niets van terug. Ik doe extra mijn best door bijv. verjaardagsfeestjes van mijn kinderen leuk te organiseren (qua uitstapjes, met zelfgemaakte bingo's enzo), maar als ik even aan het laatste feestje terugdenk bleef elke respons uit, kinderen bedanken niet meer, ouders reageren niet (ik stuur altijd fotootjes door). Misschien is het mijn HSP-zijn waardoor ik er extra gevoelig voor ben en ik een enorme piekeraar ben, maar het lijkt echt zo onrechtvaardig allemaal. Mensen vinden mij en mijn kinderen blijkbaar ook niet de moeite waard om moeite voor te doen en dat doet pijn. Het lijkt wel de story of my life, want als ik erover nadenk kwam ook vrijwel niemand ons helpen toen we verhuisden, terwijl we anderen wel zijn gaan helpen. Toen ik de kamer van mijn dochter aan het schilderen was, kwamen ze alleen even toekijken hoe ik het deed. 

Niet om zielig te doen, maar laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik heb geen vriendinnen. En dat mis ik wel. Vriendinnen om gezellig mee de stad in te gaan, om spontaan een bakkie te gaan doen of die een babyshower voor je organiseren als je een kleintje verwacht (en aangezien mijn familie ook niet zo attent is heb ik dat dus helaas nooit gehad)...

Ik ben gek op foto's maken (sta er dus zelden zelf op) en probeer steeds net even een andere hoek te vinden van waaruit een foto nog mooier kan worden. Diezelfde foto-hobby leek overgeslagen te zijn op zowel mijn oudste zoon als mijn dochter. Wat waren ze dolgelukkig toen ze allebei van Sinterklaas een Nikon-cameraatje kregen. Mijn dochter een roze exemplaar met bijbehorend tasje. Van haar nieuwe baby-broertje werden natuurlijk foto's gemaakt (niet altijd even scherp natuurlijk, maar wel echt van haar!) en ook als we een uitstapje maakten, mocht haar camera mee. Zo ook toen we hadden afgesproken een moeder-dochter uitje te maken naar Dierenpark Amersfoort. Die keer had ik zelf niets meegenomen en was zij de enige die foto's maakte, in het dinobos, van ons samen in de speeltuin en van al haar favoriete dieren. Hartstikke leuk! Maar niet lang daarna... reageerde haar cameraatje niet lekker meer. Ach, het was maar even en daarna weer in orde. Dachten we. Maar opeens... reageerde haar fotokaartje niet meer! Zelf was ze helemaal ontdaan, superverdrietig, want ze kon haar cameraatje niet meer gebruiken en geen foto meer terugkijken. Maar mama ook. We hadden nog nooit iets van het kaartje opgeslagen! En daar krijg je op zo'n moment ineens gigantisch spijt van. Dus bij deze een tip: laat nooit foto's te lang op alleen een SD-kaartje staan! (you never know what can happen) Ik ging gelijk angstvallig van één van mijn eigen fotokaartjes gauw alle foto's overzetten op de computer van net na de geboorte van onze jongste. Maar ja, wat te doen met het fotokaartje van dochterlief? De camera vroeg om formatteren... maar dan ben je alles kwijt! Op de laptop werd het kaartje niet eens meer herkend! Nu is mijn man best handig met computers, maar ondanks zijn verwoede pogingen kreeg ook hij niets gedaan. En het zouden toch haar allereerste zelfgemaakte fotootjes zijn, die we dan voor altijd kwijt waren. Dit was echt flink balen!! Tijdens het zoeken naar een oplossing stuitte ik op internet op Recoverfab, een bedrijf in Duitsland dat precies dit soort problemen kan oplossen. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en de hoop dat het goed zou komen ook! Na een berichtje waarin ik ons probleem uitlegde ontvingen we algauw een reactie terug. Dhr. Leopold Hiersche gaf de gegevens om ons SD-kaartje op te kunnen sturen en stuurde keurig een bericht toen het bij hem binnen was. Nog geen drie uur later kreeg ik een mailtje dat hij zo goed als alle foto's en filmpjes (die had ze ook een paar keer gemaakt) had kunnen redden. Wat een opluchting!!

Onze dochter wordt in augustus 6. En ze ziet er - ondanks alles - toch ook naar uit om een kinderfeestje te vieren. Vorig jaar hebben we het thuis gehouden, een compleet spelletjescircuit bedacht, een leuke knutsel, speurtocht door de buurt, en een gevuld zakje passend bij ons thema mee voor thuis. Bij de verjaardag van mijn zoon (waarbij we naar een kinderboerderij gingen waar de kinderen mee mochten helpen met dieren verzorgen) viel me al meer op dat een redelijk aantal kinderen verwacht dat je iets spectaculairs gaat doen. Ze kunnen het ook niet echt helpen denk ik soms, als je ziet wat ouders soms overhoop halen. Als ze met hun 5e glow-in-the-dark-golfen, hun 6e feestje in Ouwehands Dierenpark vieren en hun 7e verjaardag in het Spoorwegmuseum, wat kan daar nog overheen? Een paar kinderen vinden het nog verfrissend om eens niet iets buitensporigs te doen, maar ik bemerk dat de meerderheid anders in elkaar steekt (althans, hier op de basisschool). Ik baal er weleens van...  Mijn dochter zou dolgraag een kusje van een zeeleeuw willen, maar dan moet je perse je kinderfeestje in Ouwehand vieren, ze maken geen uitzonderingen werd mij medegedeeld.

Zo enorm frustrerend! Ik ben erg benieuwd of er mensen zijn die mijn verhaal herkennen. Ik ben niet iemand die heel makkelijk op anderen afstapt, maar je doet je best om op een positieve manier contact te hebben en zo nu en dan een gesprekje aan te knopen uit belangstelling met andere moeders op het plein, maar meestal sta ik alleen of met één andere moeder die daar ook niet zo van is. Waar ik me echter enorm aan begin te ergeren is wat je toch meekrijgt van de gang van zaken van die clustertjes moeders. Ze negeren je, vallen stil als je langs loopt of je merkt overduidelijk dat er geroddeld wordt. Eén moeder ontwijk ik compleet door een heel naar akkevietje, waarbij haar dochter mijn dochter een hersenschudding heeft bezorgd (maar zij is het type moeder dat zegt dat haar dochter nooit wat gedaan heeft, daar valt dus niet mee te praten). Het vervelende is alleen dat die moeder wel een behoorlijk mond bij zich heeft en ik sterk het vermoeden heb dat ze een heel ander verhaal dan de werkelijkheid heeft lopen rondbazuinen waarbij haar dochter er gunstig uit naar voren kwam en de mijne als de bad girl werd bestempeld. Dit vermoed ik omdat mijn dochter zelden nog speelafspraakjes heeft, ineens kan niemand meer. Of, wanneer ik het voor haar vraag, als ze zelf al pogingen heeft gewaagd, dan kan het wel, maar moet je het bijna aanvragen in drievoud en kan het over drie weken een keer een uurtje op een donderdag ofzo, oja, en dan zou het ook nog kunnen dat er kijkers komen voor het huis dat te koop staat, dus het zou ook zomaar dan alsnog niet door kunnen gaan. Mijn dochter is een schat en bedenkt dan zelf weer iets om te gaan spelen, maar wel in haar uppie. En ik merk dat ze toch die contacten mist. In de klas gaat het prima, maar het zit 'm in de ouders, het buiten-school-gebeuren. Het zit me erg dwars en stiekem hoop ik dat dit gelezen wordt door de ouders die ik nu voor ogen heb, zodat ze zich gaan realiseren dat ze wellicht niet de gehele waarheid horen van bepaalde roddeltantes met een eigen agenda, zoals de moeder van F. Het voelt enorm oneerlijk en het liefste zou ik sommige van die moeders eens flink de waarheid zeggen... maarja. dat maakt mij de boze pier en dat zal mijn dochters situatie in elk geval geen goed doen. Maar wat dan wel?

Het is niet de eerste keer dat ik over dit probleem schrijf. Vorig jaar speelde precies hetzelfde al. Maar ik word er eerlijk gezegd wel wat moe en teleurgesteld van. Vorig jaar schreef ik een blog over mijn zoon die zelden op feestjes wordt gevraagd. Een jaar later is dat niet veranderd. Nadat hij zijn feestje vierde en daarvoor een aardig groepje kinderen uitnodigde is hij bij slechts één van hen ook daadwerkelijk teruggevraagd. Hij speelt met meerdere kinderen uit zijn klas, maar als puntje bij paaltje komt is dit elke keer weer een punt waar hij heel verdrietig van wordt. Kaartjes zijn uitgedeeld en hij zit er niet tussen. En ik snap dat verdriet heel goed, zeker als het de zoveelste keer is. Maar wat nog meer steekt is dat het ook nog eens de kinderen zijn waar je het niet van verwacht. Een jongetje die het maar wat leuk vond toen mijn zoontje hem vroeg om tijdens de open les mee te gaan naar gym, met wie we naderhand ook nog naar een overdekt speelparadijs gingen en die jouw kind dan een maand of wat later zo hard laat vallen. Persoonlijk vind ik (mijn zoontje wordt over een maand 7) dat je op die leeftijd daar nog best wat in kan en mag sturen als ouders. En dan hebben we er nog twee uit de buurt (en tevens uit zijn klas) die om de haverklap aan de deur staan om mijn zoon te vragen of hij komt spelen, die ook inmiddels al verjaard zijn. Als ze niemand anders hebben, dan ben je blijkbaar ineens wel goed genoeg? Mijn zoontje is van het kaliber dat hij allang blij is dat ze dan hem vragen, maar ik zie dat toch anders... Ik vind het zo oneerlijk!! Voor mijn zoontje probeer ik het te relativeren. Tenslotte, door nooit gevraagd te worden, heb je wel volledige vrije keus over wie jij op jouw feestje wil hebben, je hoeft geen enkele verplichting te voelen jegens bepaalde kinderen omdat ze jou hebben gevraagd. Maar in mijn hart gun ik hem wel iets beters. Hij wil ook graag een kinderfeestje vieren, ondanks wat er speelt. Want ook dat zie ik nog weleens gebeuren, dat het compleet overgaat. Mijn conclusie uit dit alles: kinderen kunnen enorm hard zijn, maar de ouders die het laten gebeuren moeten zich op zijn minst toch eens achter de oren krabben. Voel je niet aangevallen als je de luxe hebt dat je kind op twintig feestjes mag komen en je om die reden niet iedereen kan terugvragen (want dat zou ik wel snappen), want dat speelt bij deze 'vriendjes' niet, zij zijn ook niet de popi-jopies uit de klas.     

Mijn dochter speelt wel eens met een meisje uit haar groep (2), maar echt lekker loopt dat niet altijd. Het meisje kan nogal dominant zijn en dat is niet altijd even leuk. Zij bepaalt wat er gebeurt en mijn dochter is daarin eerst heel meegaand geweest. Na afloop van een speelafspraakje heb ik het er echter wel met mijn dochter over gehad. Hoe zij het vond gaan, wat ze leuk vond en wat niet zo leuk was. En ik heb haar geleerd dat ze niet alles hoeft te accepteren en zij ook mag zeggen wat zij wil. Ik vind het niet mijn taak het vriendinnetje op haar gedrag aan te spreken. Maar de moeder van dat meisje dacht daar blijkbaar anders over ten aanzien van mijn dochter, die nu dus niet meer alles klakkeloos aanneemt van 'vriendinnetje' F,. Mijn dochter had met haar op het pleintje achter ons huis gespeeld en blijkbaar was dat niet naar de zin geweest van F. Ze was naar haar moeder gegaan en die had mijn dochter aangesproken op wat haar dochter haar had verteld. Jammergenoeg gebeurde dit allemaal buiten mijn gezichtsveld, ik was aan het werk en hoorde tijdens het avondeten van mijn dochtertje en haar iets oudere broer die er bij was geweest, wat er was voorgevallen. Ik ben er eerlijk gezegd goed pissig over dat de moeder van F. mijn dochter aanspreekt op iets wat in feite haar dochter met haar dominante gedrag over zich heen roept. Nu kwam mijn dochter voor zichzelf op en vond ik dat eigenlijk best knap van haar, krijgt ze op haar kop van een moeder die niet ziet hoe haar eigen dochter in elkaar steekt. Moet ik voortaan ook maar mijn mond opentrekken om andermans kinderen aan te spreken op hun gedrag??   

Mijn zoontje van 6 is een gevoelig jongetje. Een jongen die veel nadenkt over hoe de wereld in elkaar zit. Die nadenkt over waarom kinderen de dingen doen of zeggen, zoals dat gebeurt. Een jongen die - wellicht tegen zijn leeftijd in - zijn vriendjes echt ziet als vriendjes en niet als 'uitwisselbaar' waar hij de ene dag mee speelt en de andere dag tegen zou zeggen 'je bent mijn vriendje niet meer'. Hij is pienter en inhoudelijk is school best leuk wat hem betreft, maar op sociaal gebied is dat echt een ander verhaal. Na twee jaar gepest te zijn (inmiddels zou ik het geen 'pesten' meer noemen, maar 'bewust buitensluiten' door een aantal kinderen uit zijn klas) vierde hij voor de zomervakantie zijn 6e verjaardag. De jongetjes die hij zag als zijn vriendjes werden uitgenodigd. Zijn feestje verliep leuk, al konden 2 van de 6 niet komen en werd er 1 eerder opgehaald. We zijn nu een aantal maanden verder en in de tussentijd is er veel gebeurd. Eén van de jongens heeft hem (toevallig zag ik dat vanuit ons zolderraam) op het pleintje achter ons huis meermaals hard getrapt (datzelfde jongetje, hebben we inmiddels wel door, komt enkel om mijn zoon als er verder niemand is om mee te spelen). Twee anderen zijn inmiddels zelf jarig geweest en hij is niet uitgenodigd. Dan kun je zeggen 'hij moet leren omgaan met teleurstellingen', maar die uitspraak hebben we - ook van de juffen - al zo vaak gehoord dat ik het zo'n ongelooflijke onzin ben gaan vinden. Tegenover allerlei teleurstellingen mogen toch zeker ook wel succeservaringen staan? Leef je als volwassene ook van teleurstelling naar teleurstelling met de gedachte 'dat hoort erbij, daar leer ik van'? Daar word je toch hartstikke ongelukkig van, laat staan een kind van deze leeftijd. Er zullen ongetwijfeld kinderen zijn die tig vriendjes hebben, waarbij het niet zo hard aankomt als je een keer net niet bij het gezelschap zat dat werd uitgenodigd. Maar als de spoeling al dun is en je wordt niet gevraagd door degenen die jij als je echte vriendjes ziet, en mijn zoontje 's avonds voordat hij gaat slapen zegt 'mama, vindt hij mij niet lief genoeg?' dan breekt mijn hart...