5 jaar geleden
Van je familie moet je het maar hebben... of niet?
als je investeert maar er niets van terugziet
Als jongste van zes kinderen (nakomertje) heb ik zelf een gelukkige jeugd gehad. Ik had dan wel oudere ouders, maar dat was prima en het was goed zoals het was. Ze waren ontzettend lief en betrokken. Nu mijn moeder een aantal jaren geleden is overleden realiseer ik me wel dat het - zeker als je een erg goede band hebt met je ouders zoals ik - extra moeilijk is als je daardoor al een ouder vroeg moet missen en ze je kinderen niet zien opgroeien. Een oudere broer en zussen van me hadden al kinderen toen ik nog op de basisschool zat. Het was leuk om een jonge tante te zijn en in de loop van de jaren ging er veel aandacht naar hun kinderen uit. Ook toen ik zelf trouwde en in de tijd daarna. Wat echter steeds meer duidelijk wordt is dat mijn familie die nu zelf uit de kleine kinderen is geen moeite meer doet voor mijn kinderen en dat steekt, juist door al die tijd waarin ik wel moeite deed richting hun kinderen. Het fijnste contact hebben we met mijn vader, die inmiddels 80 jaar is. Ik hoop van harte dat hij nog jarenlang in goede gezondheid bij ons zal zijn, maar ik ben tegelijk ook bang voor de tijd dat hij er niet meer zal zijn, omdat hij zo'n grote rol in ons leven speelt. Ik heb door slechte ervaringen in het verleden geen vriendinnen en de contacten die er zijn, waar ik moeite voor doe daar krijg ik ook weinig tot niets van terug. Ik doe extra mijn best door bijv. verjaardagsfeestjes van mijn kinderen leuk te organiseren (qua uitstapjes, met zelfgemaakte bingo's enzo), maar als ik even aan het laatste feestje terugdenk bleef elke respons uit, kinderen bedanken niet meer, ouders reageren niet (ik stuur altijd fotootjes door). Misschien is het mijn HSP-zijn waardoor ik er extra gevoelig voor ben en ik een enorme piekeraar ben, maar het lijkt echt zo onrechtvaardig allemaal. Mensen vinden mij en mijn kinderen blijkbaar ook niet de moeite waard om moeite voor te doen en dat doet pijn. Het lijkt wel de story of my life, want als ik erover nadenk kwam ook vrijwel niemand ons helpen toen we verhuisden, terwijl we anderen wel zijn gaan helpen. Toen ik de kamer van mijn dochter aan het schilderen was, kwamen ze alleen even toekijken hoe ik het deed.
Om van facebook maar helemaal niet te spreken. Een onbenullig kiekje van een glas wijn van een kennis kan 10 keer zoveel likes opleveren dan een foto waarop één van mijn kinderen met zwemdiploma opstaat bij wijze van spreken. Ik begrijp het gewoon niet. Het is de combinatie van gebeurtenissen in real life en social media die me ontzettend onzeker maken en een negatief beeld versterken. Dan lees ik een quote over dat het mijn verwachtingen zijn die me teleurstellen, maar diep in mijn hart vind ik dat het gewoon de mensen in mijn omgeving zijn. Ik verwacht echt niet veel. Maar een bedankje, ingaan op een uitnodiging, een kaartje terug bij een verjaardag, een reactie op een fb-berichtje, simpele dingen kunnen vaak zoveel betekenen. Misschien zijn er anderen die dit herkennen en die hier beter mee om weten te gaan?
Mamaatjevantwee
Ik zou het nog een beetje anders zeggen; je kunt wel verwachtingen hebben, alleen misschien niet van specifieke personen op specifieke momenten. Als je je ervoor open stelt zul je ontdekken dat er altijd mensen zijn die om je denken, die je geven wat je nodig hebt. Het kunnen alleen soms totaal andere mensen en andere dingen zijn als die je had verwacht. Ik zie het sociale leven als een doorgeef circel zegmaar, mijn vriendin voelt zich rot dus ik luister naar haar, diezelfde vriendin helpt haar moeder met boodschappen doen, die moeder zegt iets vriendelijks tegen de caissière die toevallig een rotdag had en jij zelf krijgt ineens een leuk appje van een oude kennis die je al jaren niet gesproken had. Zo wordt er voor iedereen gezorgd, dat denk ik echt. Het is alleen niet altijd wat je verwacht had, of van wie je het verwacht had.
kenji2011
Heel herkenbaar. Ik ben ook hsp en ik heb ook het gevoel dat ik altijd meer voor anderen doe. Zit nu met gescheurde enkelbanden (zat daardoor ook een tijdje in het gips) maar voor sommige mensen is het heel moeilijk om langs te komen of een keer een appje te sturen. Terwijl ik dat wel altijd doe. Mensen helpen hetzelfde, ze gaan ervan uit dat ik kom maar zelf aanbieden ho maar. Gelukkig zijn er wel een paar die komen maar lang niet iedereen waarvan ik het verwacht. Heel jammer
AmeCarThe
Ik herken je verhaal ook heel erg. Ook het feit van het negatieve niet los kunnen laten en steeds meer aan jezelf beginnen te twijfelen. Ik steek ook altijd moeite in mensen die het niet waard zijn. Op een een of andere manier trekken juist ook die mensen mijn aandacht terwijl ik weet dat ik er zelf niet gelukkiger van wordt. En dan zeggen ze je moet je omringen met mensen die hetzelfde voor jou doen. Maar dan wordt je wereld best klein. Is ook niet altijd makkelijk. En ik ben het met jou eens dat mensen wel een bedankje mogen sturen. Dan ga je aan jezelf twijfelen vinden ze mij wel leuk of mijn kinderen. Piekeren enzo. Hsp is niet tof helemaal niet als je niet goed weet hoe ermee om te gaan. Maar ik denk dat door social media etc het erg veranderd is en mensen het al te normaal vinden dus de waardering is weg. Ik wens jou veel succes met deze strijd want dat is het soms best wel. Liefs? Bedankt voor deze blog. Voel ik mij minder alleen?
Breintje
Het is al gezegd, maar zo werkt het voor mij ook: verwacht niks, van niemand. Dat scheelt echt zoveel. Is echt niet altijd makkelijk en het is ook een proces, om je verwachtingen los te laten, maar uiteindelijk scheelt het echt enorm. Andersom ook, laat je schuldgevoel los en zeg ook eens “nee”. Je bent niemand iets verplicht (om te helpen verhuizen/kamers verven etc.). Succes en sterkte ❤️