Inmiddels kunnen we weer af en toe in de tuin spelen, is de zandbak weer gevuld en pak ik zelf de bakfiets ook wat sneller. Meer mogelijkheden om de dag lekker door te komen met twee drukke peuterpubers dus en als die zon een keertje wil schijnen, merk ik dat mijn eigen batterijtje er meer dan ooit naar snakt. 

En zo zie ik dat ik alweer veel te lang niks heb verteld. Inmiddels zijn onze blondies 3 jaar geworden en kun je een "goed gesprek" met ze voeren. Het zijn ook twee hele drukke peuters met een eigen wil. Ik geniet enorm van hun fantasierijke spel samen. Lars kan nog steeds heel goed alleen spelen en Stan wil je overal in betrekken en luistert vooral nergens naar. Ze bleven beiden licht achter in groeicurve. Lars heeft dat inmiddels wel ingehaald en begint wat meer body te kweken. Stan heeft én de pech dat z'n luchtwegen hem meer energie kosten én zijn motortje draait altijd op standje hoog. Wat een energie zit er in hem! En als je dan niet zo goed eet, komt er geen grammetje aan. Extra onderhoudspuffer en nutridrink om hem een zetje in de goede richting te geven dus inmiddels. Toch wel een zorg af en toe.

Inmiddels hebben we de tweede verjaardag van Stan en Lars bescheiden gevierd, want groot feest zat er weer niet in. En de afgelopen kerst vierden we voor het eerst met mijn familie erbij. Ondanks dat ik geen kerstfan ben, vond ik dit toch een heel fijn moment. De eerste kerst als gezin was in het ziekenhuis, onder lichte dwang heb ik toen nog aan de gourmettafel gezeten bij m'n schoonmoeder. Wat voelde dat ellendig, ik wilde alleen maar bij onze mannetjes zijn. Vorig jaar hebben we niks gedaan met de feestdagen nadat we op sinterklaasavond (met schoonfam.) op de spoedeisende hulp eindigden met een stikbenauwde Stan. Zijn onderontwikkelde longen door de vroeggeboorte zijn gevoeliger dan die van z'n broer en dat in combinatie met een verkoudheid en zwaar overprikkeld raken door hysterisch cadeautjes uitpakken door de fam. zorgden ervoor dat z'n luchtwegen steeds vernauwder raakten. Gelukkig reageert hij goed op Salbutamolpufjes en zijn het tot op heden korte periodes van gebruik tijdens de verkoudheden die hem er doorheen helpen. Volgende maand gaan we weer naar de VU voor de neo-follow up. Ik heb al wat ervaringen gehoord van andere preemiemama's. 1,5 uur testjes doen en dan verwachten dat ze nog steeds vrolijk door de gang huppelen....en dan nog met de arts en fysio bijpraten. We gaan het zien. Wij vinden in ieder geval dat ze zich normaal ontwikkelen en zien geen gekke dingen. Dus ik verwacht ook geen rare conclusies. Deze kleine mannen krijgen steeds meer een eigen wil en het is soms best uitdagend, maar wat stroomt mijn hart elke dag over van jullie geluk!

Het is al even geleden dat ik voor het laatst iets heb gepost. Soms moet ik even wat meer afsfand nemen van alle gebeurtenissen als ik er weer meer mee bezig ben geweest. Uiteraard is er sinds de geboorte enorm veel gebeurd, maar kan ik verklappen dat het heel goed gaat met de twee kleine kanjers. In totaal hebben ze ruim twaalf weken in het ziekenhuis gelegen, waarvan een ruime maand op de NICU. In die tijd hebben we op de afdeling en het Ronald McDonaldhuis veel ouders leren kennen, die door hetzelfde heen gingen. Met sommigen heb ik nog goed contact en het is fijn dat we van alle kereltjes (er werden veel jongens geboren) alweer richting de tweede verjaardag gaan. 

Ik word naar een verloskamer gereden en krijg een blaascatheter en een nieuw infuus. Om 6.15 is mijn lief aangekomen. Alles gaat nu zo snel, niet alles is me nog helemaal helder. Het besef dat de jongens zo geboren zullen worden is er nog niet echt, maar de angst neemt toe. Als ik op de OK ben, word ik op de tafel geheveld en krijg ik een ruggeprik. Ik blijf vrij lang gevoel houden dus het spant er even om of ik niet toch snel onder narcose moet, de tijd begint te dringen. We hebben nog wel twee minuten, wordt er gezegd. Bij de volgende test voel ik niet echt meer iets en ze beginnen. Het is een bizar idee dat nu mijn buik open gaat terwijl ik bij ben. Ik weet niet meer hoe snel dit ging, maar het moment dat het doek voor mijn buik naar beneden gaat en Lars in de handen van de arts ligt, zal ik nooit vergeten. Lief kleintje, je bent er. Snel naar de behandeltafel nu. Twee minuten later wordt Stan getoond en hij moet des te sneller verzorgd worden. Hij moest echt even op gang geholpen worden, naar wat  ik later hoorde. 

Eind augustus is dan de 20 weken echo. Ik ben intussen wel een beetje gegroeid en op zich gaat alles goed, toch vind ik dit weer zooo spannend. De uitgebreide echo laat twee poppetjes zien waar alles op en aan zit. Alle anatomie klopt, dat is wel een opluchting. Kleintje twee is wel iets aan de kleine kant. Het is niet direct zorgelijk in de groeicurve, maar de controles worden wel direct opgeschroefd met tweewekelijkse echo en extra metingen voor de doorstroom van de placenta. Extra vaak kijken naar onze ukkies is geen straf en ik probeer me niet te veel zorgen te maken. Onze volgende controle wordt gepland direct na onze break naar Tenerife en La Gomera. Hier kunnen we nog even lekker uitrusten en genieten met z'n tweetjes. Ik ben bijna 23 weken zwanger als de arts me toch wel dringend verzoekt om mijn werktijd tot maximaal 4 uur per dag terug te brengen. Mijn leidinggevende vindt het gelukkig niet meer dan normaal en ik ben zelf degene die er nog het meeste moeite mee heeft. Maar de middagdutjes nemen snel plaats voor dat gevoel en ik zie in dat het echt wel beter is. 

3 juni 2019 hebben we de eerste echo op het IVF-centrum. Omdat het nog zo pril is, nog steeds een inwendige echo, maar dat ben ik met alle behandelingen wel gewend geraakt. Ik ben zo zenuwachtig en bang dat de arts zegt dat er niks goeds te zien is. Ik heb in de afgelopen weken best wel heftige buikkrampen gehad en een week geleden nog wat bloedverlies. Voor mijn gevoel ging alles al mis. Al snel laat de echo een kloppend hartje zien. Ik snik opgelucht en knijp de hand van mijn partner fijn. Ze schuift een stukje verder en zegt: ik zie er nog een. Een tweeling, dat had ik stiekem zelfs nog wel gehoopt en ik ben dolgelukkig. Maar dan schuift ze nog een stukje verder en spreekt woorden die ik nooit zal vergeten: ik zie HELAAS nog een derde. We zijn sprakeloos en mijn vriend kan alleen nog maar voor zich uit staren. Ik ben blij en bang tegelijk. Wat betekent dit voor ons. Meerlingen worden gezien als complicatie van de behandeling en we worden dezelfde week nog ingepland bij de gynaecoloog om alle opties te bespreken. Uiteraard zetten ze zich in voor alles wat wij willen, maar we moeten weten wat de risico's voor ons zijn. Met mijn aanleg voor hoge bloeddruk en het feit dat ik bijna 38 ben zijn die niet mals. Met in gedachten het risico dat ik heel vroeg in de zwangerschap heel ziek word en daarbij de kleintjes geen overlevingskans hebben wordt er uitgelegd dat je ervoor kunt kiezen om eigenlijk een partiële abortus uit te voeren waarbij je van 1 of 2 kindjes het hartje laat stoppen. Vooralsnog lijken ze goed gescheiden van elkaar, maar blijft het zeker niet zonder risico voor de andere vruchtjes. Over 2,5 week wordt er weer een echo gepland waarbij ze beter kunnen zien of alle drie de ukjes echt een eigen vruchtzak hebben en moeten wij ondertussen een onmogelijk besluit nemen. 

Terug van een paar dagen totale ontspanning met niets meer te doen dan een boek lezen aan een zwembad midden in de woestijn, wacht ik af hoe mijn cyclus zich beweegt na het gebruik van een strip van de pil. Hoe gek voelt dat als je zo graag zwanger wilt worden en dan aan de pil moet. Maar ze zullen het zeker weten bij het centrum, dus vol vertrouwen gaan we verder. Hoe blij kun je nu zijn als je dan ongesteld wordt en ik meld me weer aan voor een volgende ronde. Alles ziet er rustig uit en we gaan er weer voor. 26 april 2019 word ik geïnsemineerd en de volgende dag vertrekt mijn partner voor een weekje naar de sneeuw. Even rust in huis en alles gaat verder zoals altijd. 12 mei is het moederdag en ook de 16e dag na de IUI. Morgen mag ik bloed prikken, aangezien ik waarschijnlijk sowieso niet vanzelf ongesteld word vanwege de extra progesteroninname. Als ik net wakker ben doe ik toch een test. Ik wil eigenlijk niet kijken, maar blijf toch boven het digitale schermpje hangen. Ik voel me net als alle andere keren, dus de aankomende teleurstelling is al ingecalculeerd. Binnen no time verschijnt het woordje "zwanger" in het scherm. De gebruiksaanwijzing heeft me al gewaarschuwd dat dit kan verschijnen en dat je moet wachten tot alles is uitgeknipperd en de bijbehorende tekst "niet" of "× weken" erbij staat. En dan staat het er ineens: "2-3 weken zwanger". Ik geloof mijn ogen niet en blijf en tijdje staren voordat ik naar de slaapkamer ren en mijn partner wek met het staafje in mijn hand. Ik begin te huilen en durf het nog niet te geloven. Ik heb vast iets fout gedaan. Het potje met mjjn urine was vast niet schoon genoeg. Ik moet nog een test hebben en dan gewoon een met streepjes en ik moet er gelijk overheen plassen. Maar eerst is het moederdag en gaan we op visite, ja het is moederdag....kan het mooier? Onderweg langs de Kruidvat voor een test en ik kan niet wachten tot ik later die middag weer thuis ben. Hup, plassen over dat ding en wachten. Het bevestigende streepje laat niet lang op zich wachten en ik durf er een beetje in te gaan geloven. 

Waar zal ik beginnen? Al een tijdje lid van Mamaplaats, maar nog niet de puf gehad om ons verhaal te delen. Hier gaat ie dan, al zal het waarschijnlijk wel meer dan 1 blog worden. November 2016, het moment dat mijn spiraal eruit gaat en we het avontuur in gaan. Geen idee wat er voor ons ligt. Ok, ik ben 35 en de kans dat het moeilijk of niet zal lukken is reëel, maar toch hoop je op iets moois. Na ruim een jaar zonder resultaat gaan we naar de huisarts. Met een verwijzing op zak gaan we naar het ZMC. De nodige onderzoeken brengen niets aan het licht, maar gezien onze beider leeftijden en het feit dat er inmiddels bijna 1,5 jaar verstreken is, mogen we IUI gaan proberen. De eerste keer met pillen resulteert in 7 eicellen. Alles op slot en vooral ook niet meer naar elkaar kijken deze maand. Achteraf maar beter ook, diezelfde week waarin anders de inseminatie had plaats gevonden, overlijdt mijn schoonvader. Nu merk ik wel meteen wat die extra hormonen in je lijf met je doen. Ik reageer af en toe hysterisch van verdriet. De maand erop met een half pilletje, mag ik met 3 eicellen op voor de eerste IUI. Helaas, geen positief resultaat en we besluiten om praktische redenen om verder te gaan in het VUmc. De onderzoeken worden daar wat uitgebreider herhaald en ook daar met hetzelfde resultaat. In het laatste kwartaal van 2018 volgen dan nog twee pogingen zonder resultaat. Soms hou ik cystes over, moet ik rondes wachten en blijkt wel dat het tweede deel van mijn cyclus vaak aan de korte kant is. Dus extra progesteron na de inseminatie om de cyclus in stand te houden. Dit zorgt er echter ook voor dat mijn hele lijf en cyclus ontregelt raakt als er weer geen positief resultaat is. Hartkloppingen en menstruatie die nog 2 weken op zich laat wachten. Elke week duurt zo ondertussen een maand voor je gevoel. Als eind maart  2019 weer eens blijkt dat ik hormoonproducerende cystes heb en dus weer een maand moet overslaan, gaan we er even tussenuit. Een paar dagen naar de zon met een strip van de pil mee, om alles eens goed op te ruimen. Zal het toch nog eens lukken? De moed zakt me steeds verder in de schoenen. Wordt vervolgd.....