Onze weg naar geluk kronkelt voort

3 juni 2019 hebben we de eerste echo op het IVF-centrum. Omdat het nog zo pril is, nog steeds een inwendige echo, maar dat ben ik met alle behandelingen wel gewend geraakt. Ik ben zo zenuwachtig en bang dat de arts zegt dat er niks goeds te zien is. Ik heb in de afgelopen weken best wel heftige buikkrampen gehad en een week geleden nog wat bloedverlies. Voor mijn gevoel ging alles al mis. Al snel laat de echo een kloppend hartje zien. Ik snik opgelucht en knijp de hand van mijn partner fijn. Ze schuift een stukje verder en zegt: ik zie er nog een. Een tweeling, dat had ik stiekem zelfs nog wel gehoopt en ik ben dolgelukkig. Maar dan schuift ze nog een stukje verder en spreekt woorden die ik nooit zal vergeten: ik zie HELAAS nog een derde. We zijn sprakeloos en mijn vriend kan alleen nog maar voor zich uit staren. Ik ben blij en bang tegelijk. Wat betekent dit voor ons. Meerlingen worden gezien als complicatie van de behandeling en we worden dezelfde week nog ingepland bij de gynaecoloog om alle opties te bespreken. Uiteraard zetten ze zich in voor alles wat wij willen, maar we moeten weten wat de risico's voor ons zijn. Met mijn aanleg voor hoge bloeddruk en het feit dat ik bijna 38 ben zijn die niet mals. Met in gedachten het risico dat ik heel vroeg in de zwangerschap heel ziek word en daarbij de kleintjes geen overlevingskans hebben wordt er uitgelegd dat je ervoor kunt kiezen om eigenlijk een partiële abortus uit te voeren waarbij je van 1 of 2 kindjes het hartje laat stoppen. Vooralsnog lijken ze goed gescheiden van elkaar, maar blijft het zeker niet zonder risico voor de andere vruchtjes. Over 2,5 week wordt er weer een echo gepland waarbij ze beter kunnen zien of alle drie de ukjes echt een eigen vruchtzak hebben en moeten wij ondertussen een onmogelijk besluit nemen. 

Hoe kun je deze keuze maken? Het staat zo lijnrecht tegenover elkaar. Dolblij dat er leven groeit en het dan bewust laten stoppen ervan om een deel ervan een grotere kans te geven. Wat nou als het voor de 24 weken mis gaat, die kans wordt wel op bijna 50% aangeboden. Dan zijn we zover gekomen en alsnog met niks geëindigd, maar het voelt zo fout om een leventje te stoppen waar we al zo hard voor geknokt hebben. Toch, met een gevoel van schaamte, verdriet, angst en hoop, besluiten we uiteindelijk dat de kans dat we met twee kleintjes naar huis kunnen het meest acceptabel is. 

De dag van de volgende echo, 9,5 week. Deze is nog bij het ivf-centrum. De week erna volgt de echo en het vervolggesprek met de gynaecoloog. De achtbaan waar we zijn ingestapt maakt deze dag een looping. Hartje 1 wordt weer in beeld gebracht met een prachtige hartslag. Dan wordt het tweede vruchtje gevonden, maar blijkt het hartje gestopt te zijn, waarschijnlijk in de afgelopen week. Het derde hartje klopt weer net zo mooi. Wat een duikvlucht weer. Ons lieve kleintje is niet meer. Het heeft plaats gemaakt voor het leven van twee andere ukjes. Er gaat weer zoveel door ons heen. Ergens is het een mooi idee dat de natuur zelf heeft besloten dat drie teveel voor mij is, zo wil ik het graag benaderen, maar wie zegt dat de andere twee kleine leventjes het wel blijven redden. Want waarom heeft ons kleintje het niet gered? Dat blijft natuurlijk altijd de vraag en het gebeurt ook heel vaak dat het vroeg in de zwangerschap eindigt. Als we de week erna weer een gesprek hebben hoeven we geen onmogelijke keuze meer te maken en gaan we er vol voor om twee wondertjes groot te kunnen brengen. De 13 weken echo is gelukkig prima en het wordt vanaf nu rustig doorgaan en duimen dat het goed blijft gaan. 

Het is heel fijn dat we in die eerste periode zoveel echo's hebben gehad, ook nog een paar om het traject in het ivf-centrum af te sluiten en soms bijna tegelijk bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. De tijd naar de 20 weken echo is dan ook ineens slopend lang. Die onzekerheid blijft bij mij. Gaat het wel goed? Als ik last heb van wat kwaaltjes denk ik: er wordt gebouwd, dat gaat goed. Als ik dan een dagje niks voel denk ik meteen: ow nee, er gebeurt niks meer. Ik begin langzaam te groeien en probeer zoveel mogelijk te genieten, maar de zorgen blijven.