Onze weg naar geluk gaat vol spanning door. 29+3, this is it!

Ik word naar een verloskamer gereden en krijg een blaascatheter en een nieuw infuus. Om 6.15 is mijn lief aangekomen. Alles gaat nu zo snel, niet alles is me nog helemaal helder. Het besef dat de jongens zo geboren zullen worden is er nog niet echt, maar de angst neemt toe. Als ik op de OK ben, word ik op de tafel geheveld en krijg ik een ruggeprik. Ik blijf vrij lang gevoel houden dus het spant er even om of ik niet toch snel onder narcose moet, de tijd begint te dringen. We hebben nog wel twee minuten, wordt er gezegd. Bij de volgende test voel ik niet echt meer iets en ze beginnen. Het is een bizar idee dat nu mijn buik open gaat terwijl ik bij ben. Ik weet niet meer hoe snel dit ging, maar het moment dat het doek voor mijn buik naar beneden gaat en Lars in de handen van de arts ligt, zal ik nooit vergeten. Lief kleintje, je bent er. Snel naar de behandeltafel nu. Twee minuten later wordt Stan getoond en hij moet des te sneller verzorgd worden. Hij moest echt even op gang geholpen worden, naar wat  ik later hoorde. 

Mijn lief gaat met de jongens mee en de artsen gaan mij weer dichten, het pittigste deel voor mij. Omdat ik schuin op de tafel lig, is de verdoving ook naar 1 kant gezakt en voel ik al snel veel pijn. Het geduw en getrek is bizar. Gelukkig mag nu de morfine het infuus in. Tijdens de hele procedure worden de kleine strijders langs me gereden op weg naar de NICU. Als ik gereed ben, mag ik naar de verkoeverafdeling. Daar zijn de herinneringen vrij wazig. Ik weet dat er continu iemand bij me was, af en toe vragen stelde en dat ik moest spugen. En dat is geen grapje als je buik net is dichtgenaaid.  

Als ik enigszins bijgetrokken ben, mag ik naar de mannen toe. De morfine houdt me erg wazig en van de eerste 24 uur kan ik me alleen nog flarden herinneren. Met bed en al word ik de NICU opgereden en krijg ik Lars op mijn borst. Stan ligt op dat moment nog op een andere unit. Gelukkig mogen ze snel in couveuses naast elkaar. Wat een toeters en bellen. Zuurstof in de neus, sondeslangetje erbij. Ecg, saturatie, infuus in de ieniemienie armpjes. Het is heftig, ze zijn zo klein en breekbaar. Maar ze zijn er en ze strijden! Lars is 1300 gram en Stan 1020, beide 35 cm. Onze grote liefdes zijn geboren. 29+3 weken bij mij en nu al op de grote wereld!