Onze weg naar geluk duurt voort

Terug van een paar dagen totale ontspanning met niets meer te doen dan een boek lezen aan een zwembad midden in de woestijn, wacht ik af hoe mijn cyclus zich beweegt na het gebruik van een strip van de pil. Hoe gek voelt dat als je zo graag zwanger wilt worden en dan aan de pil moet. Maar ze zullen het zeker weten bij het centrum, dus vol vertrouwen gaan we verder. Hoe blij kun je nu zijn als je dan ongesteld wordt en ik meld me weer aan voor een volgende ronde. Alles ziet er rustig uit en we gaan er weer voor. 26 april 2019 word ik geïnsemineerd en de volgende dag vertrekt mijn partner voor een weekje naar de sneeuw. Even rust in huis en alles gaat verder zoals altijd. 12 mei is het moederdag en ook de 16e dag na de IUI. Morgen mag ik bloed prikken, aangezien ik waarschijnlijk sowieso niet vanzelf ongesteld word vanwege de extra progesteroninname. Als ik net wakker ben doe ik toch een test. Ik wil eigenlijk niet kijken, maar blijf toch boven het digitale schermpje hangen. Ik voel me net als alle andere keren, dus de aankomende teleurstelling is al ingecalculeerd. Binnen no time verschijnt het woordje "zwanger" in het scherm. De gebruiksaanwijzing heeft me al gewaarschuwd dat dit kan verschijnen en dat je moet wachten tot alles is uitgeknipperd en de bijbehorende tekst "niet" of "× weken" erbij staat. En dan staat het er ineens: "2-3 weken zwanger". Ik geloof mijn ogen niet en blijf en tijdje staren voordat ik naar de slaapkamer ren en mijn partner wek met het staafje in mijn hand. Ik begin te huilen en durf het nog niet te geloven. Ik heb vast iets fout gedaan. Het potje met mjjn urine was vast niet schoon genoeg. Ik moet nog een test hebben en dan gewoon een met streepjes en ik moet er gelijk overheen plassen. Maar eerst is het moederdag en gaan we op visite, ja het is moederdag....kan het mooier? Onderweg langs de Kruidvat voor een test en ik kan niet wachten tot ik later die middag weer thuis ben. Hup, plassen over dat ding en wachten. Het bevestigende streepje laat niet lang op zich wachten en ik durf er een beetje in te gaan geloven. 

Als ik de volgende ochtend op de prikpost van het IVF-centrum kom, vertel ik van de positieve testen. Ze is voorzichtig blij voor me, maar geeft aan dat de bloedtest twee uitslagen kan geven afhankelijk van het HCG niveau. Of het is hoog genoeg en ik ben duidelijk zwanger, of het is een laag niveau en dan moet er na een aantal dagen weer gemeten worden om te zien of het voldoende stijgt. Deze dag duurt eeuwig lang. Halverwege de middag word ik op m'n werk gebeld en met trillende vingers neem ik op. Ze laat me niet lang in spanning en feliciteert me met een mooie hoge uitslag. De woorden suizen door mijn oren en ik kan bijna niks meer uitbrengen van de tranen. We maken een afspraak voor een echo rond 7 weken en ik hang op. Mijn collega en goede vriendin stond al achter de deur met minstens even veel spanning te wachten. Ze weet al vanaf het begin hoe de vork in de steel zit en leeft enorm mee. Ik kan alleen maar ja knikken en ze valt me huilend in de armen. Als ik mijn partner bel, is de opluchting ook daar te merken. Het is nog zo pril, maar er groeit leven in mij. We kunnen het dus toch!!