3 jaar geleden
Onze weg naar geluk
Deel 1
Waar zal ik beginnen? Al een tijdje lid van Mamaplaats, maar nog niet de puf gehad om ons verhaal te delen. Hier gaat ie dan, al zal het waarschijnlijk wel meer dan 1 blog worden. November 2016, het moment dat mijn spiraal eruit gaat en we het avontuur in gaan. Geen idee wat er voor ons ligt. Ok, ik ben 35 en de kans dat het moeilijk of niet zal lukken is reëel, maar toch hoop je op iets moois. Na ruim een jaar zonder resultaat gaan we naar de huisarts. Met een verwijzing op zak gaan we naar het ZMC. De nodige onderzoeken brengen niets aan het licht, maar gezien onze beider leeftijden en het feit dat er inmiddels bijna 1,5 jaar verstreken is, mogen we IUI gaan proberen. De eerste keer met pillen resulteert in 7 eicellen. Alles op slot en vooral ook niet meer naar elkaar kijken deze maand. Achteraf maar beter ook, diezelfde week waarin anders de inseminatie had plaats gevonden, overlijdt mijn schoonvader. Nu merk ik wel meteen wat die extra hormonen in je lijf met je doen. Ik reageer af en toe hysterisch van verdriet. De maand erop met een half pilletje, mag ik met 3 eicellen op voor de eerste IUI. Helaas, geen positief resultaat en we besluiten om praktische redenen om verder te gaan in het VUmc. De onderzoeken worden daar wat uitgebreider herhaald en ook daar met hetzelfde resultaat. In het laatste kwartaal van 2018 volgen dan nog twee pogingen zonder resultaat. Soms hou ik cystes over, moet ik rondes wachten en blijkt wel dat het tweede deel van mijn cyclus vaak aan de korte kant is. Dus extra progesteron na de inseminatie om de cyclus in stand te houden. Dit zorgt er echter ook voor dat mijn hele lijf en cyclus ontregelt raakt als er weer geen positief resultaat is. Hartkloppingen en menstruatie die nog 2 weken op zich laat wachten. Elke week duurt zo ondertussen een maand voor je gevoel. Als eind maart 2019 weer eens blijkt dat ik hormoonproducerende cystes heb en dus weer een maand moet overslaan, gaan we er even tussenuit. Een paar dagen naar de zon met een strip van de pil mee, om alles eens goed op te ruimen. Zal het toch nog eens lukken? De moed zakt me steeds verder in de schoenen. Wordt vervolgd.....