Onze weg naar geluk neemt een wending

Eind augustus is dan de 20 weken echo. Ik ben intussen wel een beetje gegroeid en op zich gaat alles goed, toch vind ik dit weer zooo spannend. De uitgebreide echo laat twee poppetjes zien waar alles op en aan zit. Alle anatomie klopt, dat is wel een opluchting. Kleintje twee is wel iets aan de kleine kant. Het is niet direct zorgelijk in de groeicurve, maar de controles worden wel direct opgeschroefd met tweewekelijkse echo en extra metingen voor de doorstroom van de placenta. Extra vaak kijken naar onze ukkies is geen straf en ik probeer me niet te veel zorgen te maken. Onze volgende controle wordt gepland direct na onze break naar Tenerife en La Gomera. Hier kunnen we nog even lekker uitrusten en genieten met z'n tweetjes. Ik ben bijna 23 weken zwanger als de arts me toch wel dringend verzoekt om mijn werktijd tot maximaal 4 uur per dag terug te brengen. Mijn leidinggevende vindt het gelukkig niet meer dan normaal en ik ben zelf degene die er nog het meeste moeite mee heeft. Maar de middagdutjes nemen snel plaats voor dat gevoel en ik zie in dat het echt wel beter is. 

Bij een controle op woensdag 9 oktober is mijn bloeddruk ietsje hoger dan daarvoor. Na een uurtje wachten en nog een keer meten is er geen verandering en ik ga met een extra bloeddrukpilletje Methyldopa richting huis. Ik heb verder weinig klachten, behalve van wat ik denk dat maagzuur is. Zaterdag 12 oktober en de nacht daarvoor heb ik toch wel veel pijn in mijn bovenbuik en ik bel aan het eind van de middag de afdeling. Ik moet toch even langskomen om te controleren of alles goed is. Vanaf dat moment neemt de spanning toe. Ik word op een bed geplaatst in een consultenkamer van de verloskunde en krijg mijn eerste CTG. Er wordt bloed afgenomen en mijn bloeddruk blijkt veel te hoog. Ik moet in ieder geval 24 uur blijven. Het CTG is gelukkig prima, maar uit mijn bloedwaarden blijkt even later dat het goed mis is. Ik heb zwangerschapsvergiftiging. De  nieuwe mededeling dat ik het ziekenhuis pas weer zal verlaten na de bevalling en dat ik rekening moet houden met het feit dat dat mogelijk al zeer snel kan zijn, slaat in als een bom. 26 weken, dit mag niet. We zijn zo ver gekomen, lieve kleintjes hou vol. Ik krijg een Magnesium infuus ter bescherming en de Methyldopa wordt opgehoogd.  

Het magnesium infuus begint met een bolus, een flinke dot in korte tijd, waarna het heel langzaam verder blijft gaan. De ijsblokjes en ijswater worden klaar gezet, ze geven aan dat ik het er heel warm van kan krijgen en het gevoel alsof ik in mijn broek plas. Niets is minder waar, mijn lijf reageert heel snel. Op het scherm waar mijn hartslag getoond wordt, zie ik gek genoeg al de aankondiging van mijn volgende gevoel. Ik weet wat er komt, een vasovagale reactie. Mijn hartslag knalt onderuit en ik zweef voor mijn gevoel de kamer door. Als ik plat gelegd word, trekt het na een tijdje weer bij en ik kom weer overeind als ik zeg dat het beter voelt. Beetje jammer dat ik op dat moment toch nog een golf van misselijkheid krijg en net het spuugzakje niet helemaal vind. De kleintjes reageren gelukkig goed op alles wat er met mij gebeurt en na een hectische avond blijf ik in de consultenkamer slapen. Morgen krijg ik een gewone verpleegkamer. 

De volgende ochtend begin ik met wat mensen op de hoogte te brengen. Ik bel mijn moeder en kan maar met moeite uitbrengen wat er aan de hand is. Ik besluit verder via een grote verzendlijst op whatsapp het bericht te delen. Ik krijg heel veel reacties en het is me allemaal vrij veel, wel voel ik me ontzettend gesteund. Alle bezoek, kaartjes, cadeautjes en berichten hebben me echt door deze periode heen geholpen. Ik weet niet meer precies wat er wanneer allemaal gebeurde, wel dat het veel was. Veel artsengesprekken, vele ctg's, bloed en urine onderzoeken en met tussenpozen van 2x 5 dagen wel weer een magnesiuminfuus omdat het toch weer instabieler werd. Elke dag en soms elk uur is het afwachten of die balans nog blijft dansen. Tussen de dagelijkse artsenvisites door komen anesthesist (voor een eventuele spoedkeizersnede), maatschappelijk werker, lactatiekundige en neonatoloog langs om me te informeren en bij te staan. Vooral die laatste maakt indruk. Er wordt verteld wat de situatie is als ze nu geboren moeten worden, wat er sowieso aan de hand is en wat er zou kunnen en daarbij het feit dat elke dag pure winst is. Ondertussen is mijn partner heen en weer aan het sjezen om te zorgen dat thuis alles in orde is en mij van de nodige knuffels kan voorzien. Wat een achtbaan. Met vele ups en downs in alle opzichten komen we ruim 3 weken verder. Ik wil het liefst nog 10 weken hier liggen om de ukkies te laten groeien. Zondag 3 november is alles onrustig. Het ctg is instabiel, ik ben instabiel en ga net zo snel aan het infuus, als weer van het infuus af en in de loop van de dag is het weer rustig. Toch krijg ik net als aan het begin van mijn opname een prik voor de longrijping, just in case....Die nacht heb ik vrij ritmisch harde buiken die wat gevoeliger worden. Het ctg is nog in orde en ik probeer te slapen. Het komt vervolgens wat gevoeliger terug en weer aan het ctg. Ditmaal begint de kleinste man te dippen in zijn hartslag en blijk ik 1 cm ontsluiting te hebben. Mijn lijf wil verlossing en het arsenaal aan medisch personeel om mijn bed duidt op het nieuws wat  ik nog zo graag had willen uitstellen. Je gaat bevallen. De ok wordt in gereedheid gebracht voor een keizersnede en om 05.30 bel ik mijn lief. Je moet NU komen. Wordt vervolgd....