Komende maanden komen we door dankzij controles en veel te werken. Ergens vond ik werk fijn. Zo moest ik niet teveel nadenken wat er ons boven het hoofd hing.

Na de check - up van de gynaecoloog mag ik door naar de psycholoog. Deze bevind zich in het Uz gent. Mijn man neemt alweer verlof op zodat hij op onze dochter kan passen. Ik weet namelijk niet hoelang dit zal duren.

Het is vrijdag 10 juli 2018. De punctie is nu 2 dagen geleden. Ik heb achteraf wat trekkerige gevoel gehad en wat menstruatiekrampen maar niets om me zorgen over te maken.

Vandaag is het woensdag. Dé woensdag. Ik breng onze dochter naar de opvang. Kom thuis bij mijn man.. We kijken elkaar aan en huilen in elkaars armen. Dit is eng. Fucking heel eng. Hij beurt me op 'komaan schat, we moeten hierdoor. Voor onze zoon. Dit moeten we weten'. Ik knik, hij heeft gelijk. Zonder punctie krijgen we geen MRI... Dus het moet dan maar!

De volgende echo volgde in juni 2018. Ik was ruim 17weken. Deze keer ging ik opnieuw alleen. Ons mannetje zag er tip top uit en werd al groter dan gemiddeld geschat. Een positief kenmerk! Kindjes met cmv zijn vaak klein en laag gewichtje. Toen zei ze dat ik werd doorverwezen naar het UZ Gent. Een specialist zou me daar opvolgen. Als alles goed zou zijn, kon ik na 32 weken terug bij haar komen en bevallen volgens mijn eigen wensen.

De dag is aangekomen. Vandaag was ik 13 weken zwanger en kreeg ik opnieuw een echo. Gezonde spanning was er. Net zoals mijn dochter. Het cmv verhaal had kunnen rusten. We waren vrij ontspannen. Uiteindelijk, de kans was zeer klein dat er iets grondig mis was. Toch? 

Eindelijk! Zwanger ! Na 1 jaar proberen was het zover.  Het leek een eeuwigheid te duren maar nu was het zover! Ik was behoorlijk ziek maar de griep was in het land dus ik stond er niet bij stil dat ik overtijd was. Maar 2 heel duidelijke strepen gaven het aan... Ik was ZWANGER! Ons geluk kon niet op. Een broertje of zusje voor onze kleine meid van 1.5j.

Ik ben bang. Bang wat jullie van me gaan denken, bang dat mensen mijn verhaal gaan herkennen (heel eerlijk zijn we niet geweest), bang dat ik ga worden veroordeeld maar vooral bang dat mensen me een slechte moeder zullen vinden. Ik worstel al een tijdje om mijn verhaal te doen en ik merk dat ik het moet afschrijven. Ook al reageert er niemand. Dat het er gewoon 'uit' is.  Ik ga vertellen over ons 2e kind. De zwangerschap en hoe we hem verloren. Waarom we hebben gedaan wat we hebben gedaan. En ik hoop vooral dat jullie merken dat we het hebben gedaan uit liefde. Omdat we hem graag zagen en nog steeds...