De dag van de doorverwijzing

De volgende echo volgde in juni 2018. Ik was ruim 17weken. Deze keer ging ik opnieuw alleen. Ons mannetje zag er tip top uit en werd al groter dan gemiddeld geschat. Een positief kenmerk! Kindjes met cmv zijn vaak klein en laag gewichtje. Toen zei ze dat ik werd doorverwezen naar het UZ Gent. Een specialist zou me daar opvolgen. Als alles goed zou zijn, kon ik na 32 weken terug bij haar komen en bevallen volgens mijn eigen wensen.

Zo gezegd, zo gedaan... Op 20 weken gingen wij langs bij het UZ Gent bij Dr. Roets.

Opnieuw diezelfde uitleg over de kansen dan onze zoon wat mankeerde, gevolgd door een extreem uitgebreide echo... Alles werd opgemeten.. Niertjes, lever, verschillende compartimenten in de hersenen.. Alles bleek in orde te zijn. Tot nu toe, want het was nog vroeg.

Toen begon de uitleg over derest van de zwangerschap:

Volgende week zou er een punctie volgen.

Wat? Ja een punctie. Het is de enige mogelijkheid om te zien of de baby besmet is met cmv. 6% kans dat hij besmet is. Als het vruchtwater geen cmv partikelen bevat, moest ik me geen zorgen meer maken.

Oke, dacht ik. 6% is nog weinig. Dat is 94% kans op een goede uitslag toch?

Ze zei wel 'ja' maar bleef toch heel kalm en probeerde me geen goed gevoel te geven, kwestie van niet vooruit te lopen. Ze vervolgde haar verhaal: indien hij toch besmet is, en die kans is idd vrij klein, dan maken we elke maand een uitgebreide echo. Zoeken we softmarkers op. Als alles goed verloopt krijgt u pas op 32/33 weken een mri. Pas dan zijn de hersenen 'volgroeid' en weten we zeker dat daar geen problemen mee zijn. Maar, drukte ze ons op het hart, kindjes die er slecht aan toe zijn, zien we meestal al op echo. Het is maar zelden dat enkel de MRI slecht nieuws brengt.

Tot slot werd onze echo nog besproken en werd er ons verteld dat hij wel al groot en dik was voor zijn termijn, ze niks zag van de infectie en gaf ze ons een afspraak : we gingen volgende woensdag terugkomen.

Opgelucht en gespannnen gingen we naar huis. Opgelucht omdat ze niks hadden gezien en gespannen omdat ik het idee van zo'n punctie enorm angstaanjagend vond. Maar het was een universitair ziekenhuis suste ik me... Wat kan er nu mislopen?