We vertellen ons geheim

Na de check - up van de gynaecoloog mag ik door naar de psycholoog. Deze bevind zich in het Uz gent. Mijn man neemt alweer verlof op zodat hij op onze dochter kan passen. Ik weet namelijk niet hoelang dit zal duren.

Eenmaal toegekomen in gent voel ik me oncomfortabel.. Hoe gaat dat dan zo'n gesprek? Maar veel tijd om na te denken heb ik niet, ik mag vrijwel direct naar binnen. De eerste kennismaking vond ik opvallend vlot verlopen. Ik kan tegen haar praten alsof ik niets anders heb gedaan. Na het gesprek had ik ook de moed en het vertrouwen om 'ons geheim' te vertellen aan onze ouders. Het gesprek deed me zo deugd dat ik terug een toekomst zag. De weg van het positieve! Dit kind was al zo geliefd door ons! En liefde zal hij voelen. Wel schrijft ze me thuis tot het einde van de maand. Zodat ik kan bekomen. Bovendien hadden we ons verlof gepland op de laatste 2 weken van juli en dan zou ik maar 1 week extra thuis zijn. Van het ziekenhuis in Gent is het amper 10min rijden tot bij mijn ouders. Toevallig weet ik dat ze vandaag allebei thuis zijn, dus ik beslis langs te gaan met mijn nieuws.

Ik val dan ook direct met de deur in huis.

'papa, er is misschien iets mis met onze baby' begin ik. 'luister eerst naar mijn verhaal want ik heb jou, jullie, niet de hele waarheid verteld'

Ik leg hen uit over de bloedtest, de punctie, de uitslag en wat onze kansen waren.

De eerste moment kreeg ik geen reactie. Dan hoorde ik mijn vader .. 'maar kind toch, waarom verzwijg je nou zoiets? Tuurlijk is het jouw fout niet! Wat dapper dat jullie door hebben gezet!

Ik toon hem nog een 3d foto van onze zoon, die had ik bij de punctie gekregen, en direct zegt hij "wat er ook gebeurd, hij zal altijd mijn kleinzoon zijn". Ook mijn moeder knikt. Ze huilt en neemt me vast. "ik zal voor je bidden kind". Ikzelf ben atheïst maar toch vond ik dat heel mooi van mijn moeder. Ze leefde zo mee.

Door de positieve reacties van mijn ouders, had ik moed om ook mijn schoonouders in te lichten. Samen met mijn man gaan we daar de volgende dag naartoe. Ook zij zijn geschokt maar steunen ons. Mijn schoonmoeder fluistert nog in mijn oor 'ik had het ook niet kunnen weghalen, hij verdient een kans'.

De week erop vertrekken we op reis. Samen met onze dochter beleven we toch nog een fijne reis. Pas de laatste dag bespreek ik met mijn man dat we binnenkort weer een echo hebben in het Uz gent. En dat ik best bang ben. Ik ben ondertussen 24wk zwanger en voel em constant schoppen. Integenstelling tot zijn zus, heeft hij totaal geen ritme en dat verontrust me enorm...

Want wat als ze deze keer wel wat zien? Waar staan we dan? Ik heb enorm schrik voor hersenenschade 😢

Mijn man zegt dat we niet op de zaken vooruit moeten lopen. Hij is NU goed. Het is nog minstens 8 weken tot de MRI dus als we het enigsinds willen volhouden, moeten we echt gaan leven van echo naar echo. En daartussen genieten van ons dochter en mannetje in de buik.

Hij heeft gelijk, de echo was goed de laatste keer dus ik moet gewoon genieten. Dat nemen ze me alvast niet meer af.

In de volgende blog zal ik schrijven over hoe de echo's zijn gegaan, de mri incl de uitslag van die mri. En welke beslissing we hebben genomen voor ons mannetje.