De dag van de punctie

Vandaag is het woensdag. Dé woensdag. Ik breng onze dochter naar de opvang. Kom thuis bij mijn man.. We kijken elkaar aan en huilen in elkaars armen. Dit is eng. Fucking heel eng. Hij beurt me op 'komaan schat, we moeten hierdoor. Voor onze zoon. Dit moeten we weten'. Ik knik, hij heeft gelijk. Zonder punctie krijgen we geen MRI... Dus het moet dan maar!

Ik meld me aan met een klein hartje.. Ja voor de punctie... De vroevrouwen zetten ons apart. Eerst bloed afnemen van ons beide. Als ze dan toch al een punctie deden, konden ze direct ook het dna bekijken.

Daarna mochten we binnen bij Dr Roets. Ik geef aan dat ik bang ben. Ze begrijpt me. Het is ook vrij eng maar ze doet dit dagelijks.. Het is oké. Er komt nog iemand erbij om alles begeleiden. Ik probeer me af te sluiten. Ik leg me neer en doe mijn ogen toe. Ik durf niet te kijken. Mijn man houd mijn hand vast. Wat ben ik blij dat hij mee is!

'opgelet voor de prik' hoor ik... En ja dan voel je een prik. Niet heel pijnlijk maar wel ambetant. Ik voel mijn baarmoeder direct reageren maar hou mijn ogen met veel fors gesloten. Het volgende dat ik voel is dat de naald er terug uitgaat. Het is voorbij. Fieuw. Pleister op de buik. De punctie was succesvol. De dokter vraagt of we nog vragen hebben. Eerlijk? Ja maar ik wil hier weg. Ik wil rusten. 'De uitslag zal ongeveer 3 dagen duren, ik bel je op' zegt ze nog en geeft ons nog een brochure mee wannneer we moeten bellen ivm complicaties van de punctie.

We staan terug buiten, het is stikkend warm maar ik heb het gevoel dat ik terug kan ademen. Tis voorbij. Mijn man geeft me terug een knuffel en fluistert in mijn oor 'goed gedaan schat'. We rijden naar huis. Hij nam de dag vrij. Samen luieren we wat op de bank en haalt hij in de namiddag onze dochter op. Nu wachten tot maandag... Zit dat verrekte weekend er nog tussen ook....