Het spijt me zo!

Komende maanden komen we door dankzij controles en veel te werken. Ergens vond ik werk fijn. Zo moest ik niet teveel nadenken wat er ons boven het hoofd hing.

Toen, eind september 2018, was er plots de laatste echo. Het was een woensdag. De mri zou komende vrijdag gebeuren

Opnieuw werd ons mannetje gemeten. Ik was reeds 32 weken. Ons klein mannetje was groot. Wel 3x meette ze opnieuw. Wauw hij is echt groot mevrouw en zwaar ook. Lever was oke, alles leek opnieuw oke. Tot plots op het einde...ze had er bijna overgekeken... Daar, in de hersenen, zat een cyste.

Mijn hart stopte even met kloppen.. Een cyste?!

Ze bekeek de cyste, mat de cyste, haalde er een collega bij. En zei 'een cyste is een symptoom dus vanaf nu is je zoon wél symptomatisch'

Oh fuck nee dacht ik.. Neen we zijn tot 32 weken aanbeland zonder iets zn nu die stomme cyste!

'Maar 'vervolledigde ze haar verhaal.' de cyste die we nu zien zit op een goede plek. Dwz er lopen geen belangrijke zenuwbanen of hersendelen waarop de cyste kan drukken. De cyste alleen verteld ons niet veel. Alles hangt af van de mri.'

Oke, stamel ik nog. Ik probeer me zo snel mogelijk aan te kleden en naar buiten te gaan... Eindelijk opnieuw adem! Alle gedachten razen door mijn hoofd terwijl ik over mijn dikke buik wrijf.

Komaan lief ventje ! Wij willen jou bij ons. Wat er ook is. Blijf vechten kleine man! Mijn man slaat zijn armen om me heen en ik huil en snik dat ik bang ben voor vrijdag

'ik ook schatje, ik ook' antwoord hij terwijl hij me stevig vastneemt.

We gaan naar huis. Donderdag en vrijdag moet ik niet werken. Ik weet niet hoe maar plots is het vrijdag ochtend. Ik breng mijn dochter naar de opvang. We moeten r3eds vroeg in jette zijn. Eenmaal toegekomen in jette moeten we een vrij lange route wandelen. De mri machine bevind zich in de kelder. De weg ernaar toe lijkt eindeloos te duren. Als we eindelikk toekomen moeten we wachten. Na ruim 1.5u wachten is het aan ons. Ik voel me aangekeken. Ik ben de enige zwangere hier en bijna 33wk ver en een enorme toeter. Ik wurm me in het pashokje en doe alles uit volgens de instructies. De scan zelf vond ik vrij pijnlijk. Niet dat ze duwen maar met mijn bekken op een vaste plaat liggen deed gewoon pijn.

Tegen de middag zijn we buiten besluiten we een hapje te gaan eten. Ik voel me angstig. 'het komt goed' sust mijn man me. Maandag weten we het resultaat. Laten we nu samen wat genieten.

Na de lunch gaan we naar huis en pikken we onze dochter op. Eenmaal thuis schiet het me te binnen dat ik booschapoen had besteld.

Mijn man oppert dat hij ze gaat halen samen met onze dochter. Zo kan ik uitrusten op de bank.

Na 30min is hij nog niet terug. Raar, ik had alles besteld. Het is enkel ophalen en naar huis. Ik bel, geen antwoord.. Nog 15min passeren... Ik bel opnieuw. Geen antwoord. Bizar!! Ze zouden toch niks tegengekomen zijn? Alles zou toch oke zijn?! Net op het moment dat ik me heel erg zorgen begin te maken belt mijn man mij terug. 'ik ben onderweg, het was druk'. Hij legt direct af. Amai die is kort van stof dacht ik nog. Maar toen bedacht ik dat het ook voor hem een lange dag geweest was.

5min later komt mijn man toe met de boodschappen. Hij zegt niks en verdwijnt vrijwel direct naar de living. Nadat ik ruim de helft van de boodschappen helemaal alleen had opgeruimd vond ik het welletjes. Ik verging van de pijn! Hij kon toch nog even helpen?! ik ga naar de living en ik zie hem knuffelen met mijn dochter.

Zeg! Help je nog?! Vraag ik wat gepiekeerd.

Hij heft zijn hoofd op en pas nu zie ik dat hij huilt. Heel zijn gezicht staat er rood van... Hij stamelt.. 'ze hebben gebeld.. Tis niet goed.. Tis helemaal niet goed'

Daar sta ik dan.. Met een dikke buik.. Ik stamel en hou mijn buik vast 'wat is er niet goed?' ergens hoopte ik nog dat het niet over onze zoon ging.

"Ze hebben gebeld. Daarjuist. Toen ik de boodschappen ging halen. Er is geen twijfel. Hij is zelf niet levensvatbaar. Hij zal niks kunnen. Niks! En zelf als hij de bevalling overleeft zal hij spasmen hebben. De dokters zijn ervan overtuigd dat hij een leven vol pijn heeft. Als hij het al overleeft! Dit is het scenario waar ik voor vreesde. Hoe kan dit nou?. Ik besluit de specialist op te bellen. Zij bevestigd alles. Ik vraag raad.. 'Mevrouw, ik kan niet beslissen in uw plaats maar mijn advies is af breken omwille van medische redenen. '

Ik vraag haar hoe dat het gaat en of er echt geen twijfel is.

Er is geen twijfel. Bij de minste hoop op een beter leven zou er geen afbraak mogelijk zijn. Het beste scenario dat ze zagen voor hem is een leven in een rolstoel, niet wetende waar hij was en vol pijn.

5 specialisten hadden de beelden bekeken. En allemaal kwamen ze tot hetzelfde besluit gekomen... . Geen waardig leven.

Ik huil.. Ik wil mijn zoon helemaal niet kwijt! Ze zegt dat, als ik wil, maandag naar het uzgent kan komen. Voor de papieren. Want ik en alleen ik, moet tekenen voor de afbreking van de zwangerschap. Ik leg alvast een afspraak vast. We hebben nog een heel weekend om te beslissen.

Ondertussen heeft mijn man onze dochter naar bed gebracht. Hij komt terug en geeft mij een knuffel. We huilen en huilen en op het moment dat de tranen op zijn stamel ik.. We kunnen dit hem niet aandoen. Hij zal opgesloten zitten in zijn lichaam. We moeten hem laten gaan. Mijn man is akkoord. Dit verdiend onze zoon niet. We willen hem zo graag zien opgroeien. Maar niet zonder enige vorm van bewustzijn. Geen leven van alleen maar pijn. Natuurlijk wisten we vanaf het hele begin in de zwangerschap dat dit een mogelijke uitkomst was. Ik begrijp het toch niet. Mijn zoon spartelt vrolijk in mijn buik, zo gewensd!! Waarom moet jij sterven? Wat heb jij in je kleine leventje als misdaan? Wat hebben wij misdaan?Maandag beslissen we definitief. Op papier, dan rest ons nog amper 5 dagen om zoveel mogelijk van ons mannetje te genieten. Nog 5 dagen baby in de buik en daarna niks meer. Ik kan het niet bevatten. Weg droom, weg 2de kindje, weg alles. Ik sla in paniek.. Ik kan dit niet. Hij leeft nog in mij. Ik wil hier hier meer zijn! Mijn man belt de huisarts op. Wat leeft ze mee met ons. Wat vreselijk nieuws. Ze schrijft kalmeringsmiddelen voor. Om de nacht door te komen en de komende dagen. Tot de bevalling... Ik weiger eerst. Ik wil de laatste dagen bewust meemaken

Maar al snel neem ik een pil. Ik heb overal zeer: mijn bekken, mijn hoofd. Ik heb het gevoel dat ik het niet aankan. Het pilletje werkt snel en wiegt me in slaap.

De volgende blog gaat over het moment dat de beslissing defintief is, hoe zijn hartje stopte met kloppen en de bevalling.