De uitslag van de punctie

Het is vrijdag 10 juli 2018. De punctie is nu 2 dagen geleden. Ik heb achteraf wat trekkerige gevoel gehad en wat menstruatiekrampen maar niets om me zorgen over te maken.

Afgelopen 2 dagen hebben we de knoop doorgehakt voor zijn naam. Ik wou heel graag een naam hebben vóór we de uitslag wisten. Een naam waar we snel uit waren.

De dag verloopt rustig. Ons meisje is naar de opvang en mijn man is gaan werken. Ik neem rust zoals ze me hebben opgelegd.

Rond 16u gaat de telefoon.

'Hallo? U spreekt met Dr Roets.' Op 1 sec flitst er vanalles door mijn hoofd.. Hoezo? Het ging toch pas maandag zijn? Fuck. Ik heb schrik. Ik krijg het warm.

'Mevrouw, het spijt me heel erg. Maar uw zoon is geïnfecteerd. '

Ik voel de grond van onder mijn benen weg vallen en mijn adem stokt.

Wat? Dit kan toch niet? We hadden 94% kans dat het goed kwam!

Ik antwoord met enkel 'wat nu?'

Mevrouw u kan uw zwangerschap nu afbreken als u wil of doorzetten en de komende onderzoeken afwachten.

Afbreken??? Ik stamel 'maar u heeft niks verdachts gezien op zijn echo toch?'

'dat klopt mevrouw. Als u doorzet zal de MRI beslissend zijn en kan u alsnog afbreken'

'oke, dan zette we door' beslis ik snel en zonder mijn man te spreken. Ik wil niet opgeven. Ik hou van mijn zoon. Neen, ik geef hem niet op!

Ik leg op en bel direct naar mijn man. Hij komt vliegensvlug naar huis. Als ik hem zie, barst ik in huilen uit. Gaan we hem dan verliezen? Dit kan toch niet!

Mijn man krijgt me kalm.. Maar 35% van de geïnfecteerde babys hebben wat en doof/blind kindje was toch net zo welkom? Ik knik, hij heeft gelijk. Het weekend gaat voorbij. Het is maandag. Ik moet normaal werken maar kan mijn zinnen er niet op zetten. Mijn baas stuurt me naar huis. Hij heeft geen idee wat speelt maar denkt dat ik gewoon nog 'ziek' ben. Tot morgen zegt hij nog.

Eenmaal thuis schiet ik in blinde paniek. Doof/blind /achterstand... Het maakt me niet uit maar wat als we 'the worst case' scenario hebben ? En hij niet levensvatbaar is? Ik begin te hyperventileren en krijg harde buiken. Toevallig komt mijn man thuis. Blijkbaar had mijn baas hem opgebeld. Hij merkt dat ik het moeilijk heb. Zoveel harde buiken kan niet gezond zijn. Hij sleurt me de auto in, hop naar het spoed. Op het spoed word is snel geholpen. Mijn eigen gynaecoloog had al een briefing gekregen van de situatie en helpt me erdoor. Eerst geeft ze me iets om te kalmeren en dan kijken we nog eens naar onze zoon. 'ik zie echt niets dat kan wijzen op ziekte' zegt ze

Ik voel me opgelucht. We zetten door. Wie weet krijgen we toch een gezond kindje? Of gewoon een kindje met een zorg. Alles is welkom. Ja echt!

Toch uit de gynaecoloog haar bezorgdheid over mijn mentale situatie. Ze raad me aan om mijn familie op de hoogte te brengen. Maar dat willen we niet! Zeker nu niet ! Stel u voor dat hij blind is? Dan geven ze mss ons de schuld... Of dat ze hem anders behandelen omdat wij ervoor kozen om hem te houden terwijl we wisten dat er kans bestond dat hij gehandicapt zou zijn. Neen, ik wil niet dat ze het weten.

Ik ga wel in op haar verzoek om een psycholoog te spreken. Want babbelen zal me deugd doen. De psycholoog maakt direct tijd voor me vrij. Ik ben opgelucht. Mss heeft een vreemde een heldere kijk dan wij.