Wat vinden jullie van mijn moeders reactie. Ja ik had het beter moeten regelen, ik had het beter moeten vragen, maar ga ik nu echt zo slecht met mijn hond om? Zet ik haar in situaties die echt zielig zijn? Zie ik het nu zo verkeerd?

Na een lange stilte hier weer even een update vanuit mijn hartje. In het algemeen gaat het goed. Mijn de kleinste gaat het goed yes!! Met de oudste gaat het goed en mijn mij over het algemeen ook. Ik klim langzaam maar zeker uit het zwarte gat en probeer alles weer op orde te krijgen na 3,5 jaar letterlijk niets doen, oke ik doe veel maar niet de dingen die nodig zijn, zoals het huishouden, administratie, opruimen en organiseren..... 

In mijn aller eerste blog op mamaplaats vertelde ik over mijn miskraam. Waarin niemand mij hoorde en niemand mij zag. De mini bevalling, die ik nog steeds ondanks mijn 2 normale bevallingen als zeer heftig heb ervaren. Het begin van mijn donkere wolk. Mijn roze wolk, mijn enthousiasme en mijn optimisme in 1 ruk weggevaagd. Mee weg gebloed met de ellende van mijn miskraam. 

December 2022. Ik vind mijn kleine mannetje levenloos en blauw aangelopen in bed. Met wat moeite krijg ik je weer terug en gaan je oogjes weer open. Je wordt opgenomen. Er volgen allerlei onderzoeken. We krijgen een thuis monitor en er volgen nog meer onderzoeken. 

Donderdag 22-12-22 een dag die ik denk nooit snel zal vergeten. Een dag die begon zoals zovele. Maar eindigde in iets wat ik nooit voor ogen had gehad. Wat een dag. Wat een rollercoaster. Alsof we nog niet genoeg hebben meegemaakt met jou. Zo naar dat jij al zoveel hebt moeten doorstaan in je beginnende leventje. Allemaal situaties die voorheen een ver van mijn bed show waren en wat ik nooit had verwacht. 

Nog even ons verhaal in het kort. Ons kleine mannetje veranderde 2 weken na de bevalling in een huilbaby die gerust 12 uur per dag kon huilen. We vermoedde koemelkallergie en hebben er alles aan gedaan om erachter te komen hoe en wat. Uiteindelijk kwamen we terecht in het jkz bij een kinderarts van de huilpoli en allergiepoli. Er werd ondertussen een postnatale depressie bij mij vast gesteld en we zijn heel erg hard bezig geweest om het huilen te laten stoppen en de rust in huis en ons ventje terug te brengen. 

Op woensdag 21 september 2022 begon na 41 weken zwangerschap de bevalling. De bevalling ging snel en heel vlotjes. De kleine man had na een avondje huilen +-4 uur nonstop zijn rust gevonden en zo gingen we heel relaxed de kraamweek in. 

Vandaag is het dag 8 van het ziekenhuis schema, zitten we 19 dagen aan de nexium, 17 dagen aan de neocate, 2 dagen aan de macrogol.

Vandaag zitten we op dag 6 van het ziekenhuis schema met onze kleine huilende knaap. En geloof het of niet. We hadden gisteren een mega, mega, mega slechte dag (8 uur huilen/onrustig/niet kunnen slapen)! Echt niet normaal. Het was zo slecht dat ik het huilen echt niet meer trok en elke vezel in mijn lijf het kind door het slaapkamerraam naar buiten wilde gooien. Ik trok het echt niet meer. Hard huilend ben ik weg gelopen. Want ik wil dat niet. Ik wil mijn lieve kleine ventje geen pijn doen. Ik wil hem niet kwijt, maar toch ook weer wel. Ik wil rust, ik wil slaap, ik wil stilte. Ik wil weer mijzelf zijn. Mijn vroegere ik. De persoon die zo ontzettend goed kon opschieten met kinderen. Die altijd wist wat ze moest doen in wat voor situatie dan ook. Ik ben die persoon kwijt. Ik ben mijzelf kwijt. Ik heb bijna alle touwtjes uit mijn handen laten vallen. En de laatste die ik vast heb voel ik langzaam steeds verder uit mijn handen glippen. Ik red het nog net om voor iedereen te zorgen. Behalve voor mijzelf.