Dag 4 schema huilbaby

Vandaag zitten we op dag 4. En het schema volgen van het ziekenhuis lukt me niet. Het lukt me gewoon niet. Ondanks het heel simpel is.. mijn kind past schijnbaar niet in het schema. En ik ook niet... 

Het schema ziet er als volgt uit; 

Maar zoals aangegeven op het schema krijg ik mijn kind niet in slaap. Behalve snachts dan slaapt mijn kleine heel goed zelfs. Maar overdag wat een drama! 

Om 6:00 uur krijgt hij zijn flesje, oke ik moet toegeven dat ik al 4 ochtenden door de wekker heen slaap en hij pas om 7:00 uur wakker wordt. Dus om 7:00 uur krijgt hij zijn flesje. Dan staat er in het schema, na het voeren gelijk nog even in bed. Nou dat doe ik dan. Maar meneer wil niet slapen hoor. Nee integendeel hij begint te huilen. Dan moet ik hem 15 minuten laten liggen om te kijken of hij zichzelf in slaap huilt. Hij huilt, maar valt niet in slaap, wel huilt hij het hele huis wakker. Dan moet ik hem troosten, dat lukt. En dan probeer ik hem weer uit zichzelf in slaap te laten vallen. Gaat hij weer huilen, ik weer wachten, weer troosten en dat keer op keer. Tot 9:00 uur. Dan is het tijd voor de volgende fles. Dus om 9:00 uur een flesje. Van 9:20 tot 9:45 uur rechtop houden om de voeding goed te laten zakken en te boeren. Vervolgens nog even in de wipstoel. Maar meestal geeft hij vermoeidheid signalen al af dus hup naar boven. Dan doe ik hem inbakeren, knuffelen en lekker in zn wiegje leggen. Meestal ligt hij +- 10:00 uur weer in bed. En dan begint hij weer te krijsen. En moet ik hem weer laten liggen, troosten, laten liggen en troosten. Als het dan meezit valt hij uiteindelijk rond 11:30 in slaap. En dan zit ik in de stress. Want ja, eigenlijk moet hij om 12:00 uur uiteindelijk 12:30 uur een fles. Dus laat ik hem liggen of niet?? Meestal laat ik hem dan toch maar even slapen. Even rust voor mijzelf of eigenlijk eerder tijd voor mijn dochter van bijna 2. Uiterlijk om 13:00 uur maak ik hem wakker en dan begint de riedel weer opnieuw. Helemaal van voren af aan. Flesje, knuffel/spelen naar bed, huilen en krijsen, troosten en dan hopen dat hij toch nog in slaap valt. (Wat heel af en toe lukt) 

Vandaag heb ik geprobeerd hem niet te troosten in de hoop of dat beter gaat. Wel nee dat werkt ook niet, werkte absoluut niet. Als ik er naast blijf staan met mn hand op zijn hoofdje en 1 op zijn buikje dan valt hij soms in slaap. Maarja hoe dan!? Ik heb ook nog een dreumes van nog geen 2 rondlopen. En ondertussen huilt het kind nog steeds of ik er naast sta of niet. 

Ik begrijp niet hoe mensen dit doen, ik bedoel... Ik ben non stop met hem bezig, ondertussen heb ik nog mijn dochter van bijna 2, het huishouden en wil ik heel stiekem ook gewoon 1 momentje op de dag hebben om te douchen al is het maar 5 minuten.. ik wandel erbij als een ma Flodder en ik schaam me soms echt dood.. 

Ondertussen ben ik echt zo ontzettend klaar met dat kind. Dat gejank, dat gekrijs. Ik heb het gevoel het niet meer aan te kunnen. Ik heb soms zelf zo sterk het gevoel hem gewoon ergens achter te laten, een kussen op zn hoofd te duwen, van de trap te laten stuiteren of uit het slaapkamer raam te gooien alles als het huilen maar stopt. Ik schaam me zo dat ik dit zo voel. Ik wil het ook helemaal niet zo voelen. Ik wil genieten van mijn kind. Vlinders voelen als ik naar hem kijk. Maar ondertussen voel ik niets meer. Alleen paniek omdat hij nog meer gaat huilen, nog meer onrustig is. En voel ik mij de slechtste moeder ever want ik krijg mijn kind niet stil! Wat doe ik toch verkeerd? Waarom wil ik hem stiekem niet meer. 

Misschien hoort dit huilen ook wel gewoon bij baby's en ligt het aan mij. Een baby is natuurlijk geen roze geur en maneschijn. Een baby hoort te huilen.. een baby vraagt veel aandacht dat is ook normaal. Misschien moet ik gewoon accepteren dat een baby nou eenmaal huilt. Het eerste jaar met een baby is ook gewoon niet leuk. Dat weet ik nog van mijn dochter al dat gezeik niet weg kunnen, nooit weg kunnen want ja he slaapjes, slaapjes en nog meer slaapjes. Ondertussen alleen maar rondlopen met poepluiers, huilend kind, spuug doeken, gore kleding, ongekamde haren, vettig haar, ongeschoren oksels, en het aller ergste de kleding die je ergens onderweg naar de kinder tegenkomt en snel aan trekt. En er dan achter komen in de auto dat het stinkt naar zweet. Want ja met een huilbaby krijg ik heel veel stress en dat zorgt voor veel veel zweet. Ik ben misschien ook gewoon niet gemaakt voor baby's misschien wel helemaal niet voor kinderen. Ondanks het altijd mijn grootste wens was moeder te mogen worden. Ik kan het schijnbaar niet... 

Morgen heb ik een gesprek bij de pop-poli voor mijzelf. Omdat het dus niet goed gaat. Niet met mij. Niet met de kids niet in ons huis. Ik ben al gaan accepteren antidepressiva te gaan gebruiken. Want ja.. een depressie kunnen we niet meer negeren. En als dat mij wel kan helpen. Als ik dan wel alles of in ieder geval weer veel meer aankan dan moet ik dat doen. Vooral voor de kinderen. 

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️