Als je grootste angst bijna werkelijkheid wordt

Daar lag je dan grauw,grijs,blauw in je bedje.

Donderdag 22-12-22 een dag die ik denk nooit snel zal vergeten. Een dag die begon zoals zovele. Maar eindigde in iets wat ik nooit voor ogen had gehad. Wat een dag. Wat een rollercoaster. Alsof we nog niet genoeg hebben meegemaakt met jou. Zo naar dat jij al zoveel hebt moeten doorstaan in je beginnende leventje. Allemaal situaties die voorheen een ver van mijn bed show waren en wat ik nooit had verwacht.

- huilbaby

- koemelkallergie?

- HPV met ziekenhuis opname

- en nu dit weer..

Om 9:30 uur brengen we je zus naar oma. Want de kleinste man moest voor zijn prikjes naar het consultatiebureau. Ik dacht lekker makkelijk als de oudste dan lekker kan spelen bij oma en nog even langs papa kan op het werk (tuinbouwbedrijf aan het huis van mijn schoonouders)

Om 10:30 zitten de kleine vent (3 maanden) en ik bij het JGZ. We evalueren hoe het nu gaat en welke hulp er allemaal ingeschakeld is. Het gesprek is positief. Het huilen is eindelijk gestopt! De neocate goed aangeslagen, de nexium en macrogol houden jou goed op de been zonder pijn en cardeau, het Juliana Kinderziekenhuis, het Erasmus MC en de ggz helpen waar mogelijk. (Cardeau hulp voor thuis, Erasmus MC voor de combi-poli, Juliana Kinderziekenhuis voor de koemelkallergie en het huilen, ggz voor de trauma verwerking voor mijn jeugd. Pfff wat een lijst... Maar schamen doe ik me niet want ik wil hulp want dat heb ik nodig om mijn zelf weer op de rit te krijgen en daarmee ook mijn gezin)

Het gesprek wordt afgesloten met dat ik jou flessen mag ophogen omdat je minder verzadigd bent na de fles. Hierna krijg jij je prikjes waar je amper bij hoeft te huilen. Zo naar dat dit je niks doet. Je hebt al zo veel pijn gehad in je leventje dat dit voor jou niets is.

Papa belt om te vragen hoe het ging en om te melden dat je zus mee is naar de groothandel. Ik besluit nog even naar de kringloopwinkel te gaan want dat ligt naast het huis van mijn schoonouders. Na wat gesnuffel gaan we kijken of je zus al terug is en dat is ze. We nemen haar mee naar huis en omdat je inmiddels moe bent ga jij na de fles lekker je wiegje in. Het is dan 12:00 uur. Je valt direct in slaap zo moe je was. Ik leg je zus op bed en ik ga zelf stiekem even bij thanken op de bank (zo blij dat ze alle 2 nog slapen!) Na een uurtje wordt ik wakker en ga ik bij je kijken, het is dan 14:00 uur, je ligt nog heerlijk te slapen en ik besluit lekker even een filmpje te kijken. Om 15:00 uur kijk ik nog even bij je omdat ik je nog steeds niet heb gehoord, dus ik dacht dat de babyfoon het misschien niet zo goed deed. maar je ligt nog heerlijk te tukken. Om 15:30 uur wil ik je zus uit bed halen. Op de trap krijg ik ineens een intens gevoel dat ik bij jou moet kijken. Eerst denk ik nee, eerst je zus want als ik jou wakker maak wil je een fles en moet je zus 30 minuten wachten. Maar ineens schreeuwt elke vezel in mijn lichaam dat ik bij jou moet kijken. Ik heb een zwaar gevoel en mijn maag draaid zich om. Ik open de deur en kijk even op het hoekje, je ligt nog stil en zoals ik kan zien in het donker zijn je ogen nog dicht. Ik loop weer weg en sluit de deur. Maar iets in mij zegt me dat ik beter moet kijken. Ik twijfel nog even want ik ben net geweest, maar toch voelt het niet goed. Ik ga weer naar binnen en kijk nog eens. In het donker is het zo slecht te zien dus ik loop naar het raam en open de gordijnen. Zodra ik me omdraai en in je wiegje kijk voelt het niet goed. Ik loop dichterbij en zie jou helemaal grauw in je wiegje liggen. Je ogenleden en rondom is het helemaal grijs,blauw, zwart in ieder geval ontzettend donker! Je lipjes kleuren blauw en je ziet lijkwit. Ik schrik maar hou mezelf in de hand. Ineens lijkt het of ik naar een kind van iemand anders kijk. Op de een of andere manier komen alle EHBO lessen weer op de voorgrond en ik begin met wat ik nog weet.

Ik leg mijn hand op je buik/borst om te voelen of ik een ademhaling voel, ik voel niets... Ik kom dicht naast je hoofdje om te luisteren of ik een ademhaling hoor, ik hoor niets. In een split second denk ik fuck ik moet reanimeren, maar ga eerst kijken of ik nog een hartslag voel. Ik moet even een paar seconden zoeken maar ik voel dat je nog een hartslag hebt, hij lijkt wel trager dan normaal is voor een baby maarja ik ben niet medisch geschoold dus ik heb eigenlijk ook geen idee.

Ondertussen praat ik tegen je en wrijf ik over je buik, wang, hoofd, borst, arm maar er komt geen reactie. Ik knijp zachtjes in je handje maar ik krijg geen reactie. Ik schud je langzaam heen en weer door mijn hand op jou buik heen en weer te halen, nog steeds niets.. ik bedenk me ineens dat iemand ooit tegen me zei op de schouderbladen knijpen hard, dat geeft een goede pijnprikkel. En dus dat doe ik, eerst zachtjes en steeds wat harder. Als ik je ook nog eens in je bovenbeentje knijp haal jij ineens een ontzettend diepe ademhaling, je begint mega snel te neusvleugelen en hebt een razendsnelle ademhaling, het lijkt bijna op hyperventileren. Ik blijf je prikkels geven en tegen je praten. Het voelt nog steeds alsof ik eerste hulp verleend aan een volslagen vreemde (zo gekke gewaarwording) ik time via mijn smartwatch hoe lang het duurde eer je 'wakker' werd +- 1 minuut. Ik neem je snel mee naar de commode in jouw eigen slaapkamertje daar is meer licht. Ondertussen time ik hoe lang het duurt eer je weet goed op kleur bent (roze) en wanneer je weer een beetje bij de wereld komt +- 5 minuten. Ik check je als je weet goed bij bent en je reageert goed, bent goed op kleur, het neusvleugelen is minder/weg, en je ademhaling is 42 teugen per minuut (dat is prima) ik geef je een knuffel en neem je mee naar beneden.

Ik geef je flesje terwijl ik de huisarts bel, ik wil even overleggen omdat ik dit niet normaal vind! Stel je voor als ik er niet was gaan kijken!! Ik moet direct komen. Ik zet je in de auto, laat je zus in haar ledikant en bel mijn moeder dat ze per direct je zus op moet halen. Bij de huisarts worden we meteen in contact gebracht met een kinderarts en we moeten gelijk door naar het ziekenhuis.

Ondertussen probeer ik je vader te bereiken maar het lukt niet. Ik heb de hele familie afgebelt maar niemand pakt op. Ik rij langs huis om je flesvoeding te pakken en je medicijnen (die van mij vergeet ik natuurlijk hiephoi) en mijn moeder krijgt contact met mijn schoonvader die mijn man snel naar huis stuurde. Ik rij de straat uit naar het ziekenhuis en mijn man rijd de straat in. Hij stapt snel erbij in de auto en we zijn opweg.

Onze kleine vent zit ondertussen te genieten en te brabbelen op de achterbank. Je bent weer helemaal het ventje. In het ziekenhuis kijken ze je na, er is niets aan je te zien. Na mijn verhaal besluiten ze je op te nemen om te kijken of je dit vaker hebt, dit omdat je soms spierwit wegtrekt tijdens je slaapje en ik bang ben dat dit dus misschien een teken is dat het vaker gebeurt.

Tijdens je opname is er te zien dat je soms in je diepe slaap wat oppervlakkig ademhaald. 1x zakte daarbij je saturatie naar 85. Maar ik merk dat je in het ziekenhuis niet zo lekker slaapt zoals thuis. De artsen kunnen niets vinden, weten niet of het nog een keer voor gaat komen omdat je toch 1x hebt laten zien dat je kan dalen maar door de alarmen word je wakker. Niemand weet wat je doet als er geen alarmen af gaan. Inmiddels is het de dag van kerstavond, 2 kinderartsen komen langs om te overleggen. Ze hebben met meerdere kinderartsen een plan gemaakt.

We krijgen een thuis monitor hiermee gaan we je meten terwijl je slaapt, deze monitor is er op zijn vroegst aankomende woensdag. Doordat kerst ertussen zit duurt het allemaal iets langer.

Volgende maand worden je vaccinaties in het ziekenhuis gegeven om te kunnen zien hoe jij reageert. Mocht je dan nog eens zo reageren dan kan iedereen snel handelen.

Ook worden we doorgestuurd naar het Sophia Kinderziekenhuis, hier krijgen we een opname waarin gemeten wordt wat jou hersenactiviteit is in je slaap, mogelijk heb je een te lage ademprikkel.

In de afgelopen dagen is alleen de eerste dag wat afwijkingen gezien op de monitor. Verder ziet alles er prima uit. Wel blijf je soms wat meer oppervlakkig ademhalen in je slaap, niet bij elk slaapje. We krijgen de keuze, we mogen in het ziekenhuis blijven tot de thuis monitor er is, maar omdat je de afgelopen 24 uur stabiel bent zou je ook naar huis mogen. Het is net wat wij prettig vinden.

Ik vind de keuze erg lastig. Ik vind het ziekenhuis echt heel zwaar. Jij bent meer aan het huilen dan thuis (logisch met al die snoertjes en alleen kunnen liggen op bed terwijl jij je oke voelt) en je slaapt veel slechter. En dat slapen is juist zo belangrijk voor jou! Voor elke baby. Maar vooral omdat ik niet wil dat je weer veranderd in een huilbaby. Alles bij elkaar besluiten we dat we naar huis gaan op kerstavond. Misschien ook een beetje omdat ik graag als gezin samen ben met kerst.

Inmiddels is kerstavond bijna voorbij, lig jij heerlijk te slapen en vind ik het heel moeilijk. Ik sta aan op 250% terwijl ik dood moe ben. Het gevoel heb niet meer te kunnen. Elke keer blijven checken met ingehouden adem of jij nog wel ademt en leeft. De hele avond vraag ik me af of dit de juiste keuze is. Vanaf het moment dat je thuis bent ben je rustiger dan in het ziekenhuis. Je slaapt weer heerlijk. Maar tegelijkertijd vind ik dat dus juist eng.

Ik heb gelukkig het ziekenhuis achter de hand. Ik mag 24/7 bellen naar de afdeling en binnen komen lopen. Dat is fijn. Ook als er geen medische afwijkingen te zien zijn en het alleen al is voor mijn gemoedstoestand.

Ik ben erg gespannen en het begint nu langzaam te landen dat deze hele rollercoaster over mijn kind gaat. Dat het mijn kind is die er bijna niet meer was! En dat ik moeite heb met hoe ik me moet voelen en hoe ik het moet uiten. Gelukkig heb ik mijn psychologen achter de hand.

Spannend of het allemaal goed blijft gaan.