De weg van huilbaby naar gewoon een baby

Vandaag is het dag 8 van het ziekenhuis schema, zitten we 19 dagen aan de nexium, 17 dagen aan de neocate, 2 dagen aan de macrogol.

 Afgelopen maandag had ik de medicijnen opgehaald voor de darmpjes van mijn kleine man. Hij krijgt macrogol. 

Sinds dat hij dit gebruikt is het huilen significant afgenomen!! Om eerlijk te zijn is hij nu (bijna) weer gewoon een baby. Het mannetje wat ik herken van de eerste kraam weken. Het o zo rustig tevreden mannetje dat makkelijk slaapt. Het komt steeds meer terug. De handjes lagen vandaag zelfs voor het eerst echt open!! En ik kon hem gewoon neer leggen zonder dat hij ging huilen. Hij bleef gewoon super relaxed en lag een beetje om zich heen te kijken. Het moment voor een foto! Want mijn idee van iedere week een foto om de groei bij te houden is mislukt. Dat ging de afgelopen weken absoluut niet! Dus nu ik de kans had, heb ik hem gegrepen!

Nu ik eindelijk mijn kleine ventje, beetje bij beetje terug zie komen denk ik steeds bij mezelf ik ben niet gek! Ik ben echt niet gek! Ik zie nu namelijk echt het verschil tussen zijn huilen en extreem huilen van pijn. Het gezichtje wat vertrekt, de handjes in stijve vuisten, het kronkelen met heel zijn lichaam, extreem overstrekken, trappelen met de beentjes, schudde met zijn hoofdje. Het wordt minder! Heel veel minder. 

Gisteren had ik echt eindelijk gewoon een baby in huis! Natuurlijk huilt hij, iedere baby huilt. Maar dan heeft hij honger, of een vieze luier of wil gewoon even slapen en dan help ik hem daar bij. Ik volg nog steeds het ziekenhuis schema, maar ik volg ook weer een beetje mijn ventje. Wij volgen onze eigen weg hierin. Gisteren heeft hij hooguit maar 1 uur gehuild, meer was het echt niet en het huilen was gewoon normaal. Ik kreeg hem gekalmeerd en ik kreeg hem ook in slaap! Want eindelijk slaapt mijn knul! Niet meer alleen hazenslaapjes (soms als hij nog ergens pijn heeft wel) maar gewoon echte slaapjes. Gisteren heeft hij zelfs overdag 5 uur geslapen!! Gewoon normaal. 

Ik kan mijn kleine ventje zelfs gewoon lekker ergens neerleggen en dan even wat met hem spelen, kietelen of met een rammelaar heen en weer bewegen. Hij kijkt, hij lacht soms en oogt tevreden! 

Vanavond was het dan weer even echt moeilijk (geen drama) het bevestigt wel dat ik echt niet gek ben! Dat ik echt wel zie dat mijn kleintje ergens last van heeft. 

Hij kreeg vanmiddag al steeds meer moeite met slapen en op den duur sliep hij niet meer. Ik kreeg het ook niet voor elkaar om hem nog in slaap te helpen. Zijn handjes gingen weer steeds verder dicht en zijn lichaampje werd steeds meer gespannen. Ik voelde mijn hele ventje steeds meer verstijven. Vanaf 16:00 uur begon hij ook een beetje te mopperen. Uiteindelijk om 18:15 uur kreeg ik hem met heel veel moeite in slaap. Maar na 15 minuten hoorde ik geroffel in de kamer en ging ik kijken. Daar lag hij dan in zijn bedje weer hevig heen en weer te wiebelen met heel zijn lijfje. Zoals ik het herken van de afgelopen weken. Zo zielig. Zijn hoofdje vertrokken in een grimas en dan ineens ontsnapt er een hoge schreeuw uit zijn mondje en schieten zijn ogen open. Wagenwijd open. Zijn gezichtje vertrekt nog meer in een grimas, zijn mondje vliegt open en hij schreeuwt het uit. Zo ontzettend zielig. Ik heb hem bij mij genomen en hij was weer zo stijf. Gelukkig nog niet zo stijf als voorgaande weken dan kon ik hem horizontaal houden door alleen maar zijn hoofdje beet te hebben. (natuurlijk heb ik dat niet gedaan! Maar het had zeker gekund) ik kon hem nu weer niet op mn arm nemen op een normale manier. Zo hard overstrekte hij zich weer. Elke keer kwam er een knoert harde scheet uit met een klein beetje ontlasting. En dan was het even een paar minuutjes rust en daarna begon het weer helemaal opnieuw. Zo ontzettend zielig om te zien. Ook omdat ik er niets aan kan doen. 

Ik kreeg mijn mannetje weer niet gekalmeerd en hij was volkomen overstuur weer. Ik heb dan gelijk zo veel angst dat dit zo blijft dat dit weer uren en uren aan houd. Maar gelukkig kreeg hij minder pijn (denk ik) want hij liet een laatste scheet en daarna ontspande heel zijn lichaampje. Zijn handjes gingen weer open. Zijn beentjes stopte met trappen en zijn gezichtje ontspande. Hierna viel hij super snel in slaap en dat was uiteindelijk om 20:30 uur. Oke af en toe wordt hij wakker. Maar dat is gewoon de oververmoeidheid. Want hij heeft uiteindelijk vanaf 14:00 uur niet meer geslapen. Een babytje van 9 weken dat bijna 7 uur niet slaapt, mijn kleintje kan dat gewoon nog niet aan.

Zoals hij vanavond weer was, ik vind het zo ontzettend zielig en ook zwaar voor mijzelf. Ik voel de stress dan steeds meer toenemen de angst dat het huilen weer niet meer stopt. Dat ik niet meer kan zien wat hij wil. Maar als ik deze avond vergelijk met 7 weken geleden dan is dit niets. We zijn al zo ver gekomen. En ik vermoed dat we nog verder gaan komen. Nu hij deze week steeds rustiger wordt merk ik hoe erg ik op mijn tenen heb gelopen. 

Zoals jullie in mijn vorige blog al hebben kunnen lezen ben ik kapot. Ik merk nu ook hoeveel ik voor hem heb gedaan! Nachtenlang Googlen wat er zou kunnen zijn. Dagen lang van kwartier tot kwartier opschrijven en observeren wat hij doet en wat er gebeurt. Alles om geloofd te worden. Alles om hulp te krijgen. Afgelopen 7 weken heb ik 250% gegeven. En toen, toen stortte ik in. Maar hé, dat is toch ook niet vreemd als je 150% meer energie geeft dan dat je bezit. Dagen lang rondlopen met een krijsende baby, nachtenlang wakker liggen, bellen, bellen, bellen, vechten om gehoord te worden. Niet opgeven en maar door blijven gaan. Op een gegeven moment is het op. En dat punt ben ik gepasseerd. 

Maar nu alles rustig wordt (ik hoop dat dit zo blijft) heb ik ook weer even tijd om wat op te laden. De was te doen (die al 3 weken is blijven liggen) ik heb vanmorgen zelfs toen alle 2 de kids lagen te slapen kunnen douchen zonder gekrijs van een baby! Zonder op te schieten om hem te troosten. Nee gewoon echt even lekker ontspannen douchen. Je haar wassen, scheren, lekker zeepje erbij, even echt weer jezelf worden. Schone kleren aan, deo'tje op. En gewoon echt weer even ik. 

Ik kreeg van jullie allemaal super lieve reacties en heel vaak de tip om naar een osteopaat te gaan. Hier zijn we al meerdere keren geweest en zij gaf aan dat ze niets meer voor ons ventje kon doen en we echt verder moesten gaan kijken in de medische hoek. Inmiddels is dit ook alweer 7 weken geleden. En misschien dat ze nu toch nog het laatste zetje kan geven. Maar voor nu probeer ik even rust in te lassen voor iedereen. En zeker ook voor mijn ventje. Even niets, even rust en even wennen aan alles. Allemaal even bijkomen.