Ik heb vanmorgen gemerkt dat er moeders zijn die zich, onder andere door mijn fictie verhalen, niet meer vrij voelen om te bloggen over de dingen die hen bezig houden. Ik vind dat erg lastig om te lezen. Niet omdat ik me aangevallen voel, maar wel omdat dat nooit mijn bedoeling is geweest. Daarnaast ben ik er vanmorgen ook achter gekomen dat het er op mamaplaats eerder heel anders aan toe ging. Meer waargebeurde verhalen, blogs van echte moeders. Ik ben tot mijn grote verdriet nog geen moeder. Ik weet dat niemand hier iets heeft gezegd met een verkeerde bedoeling, ik voel me ook niet gekwetst, ik ben blij dat ik heb ontdekt dat het er hier anders aan toe hoort te gaan. Toch voelt mamaplaats nu niet meer als een plek waar ik vrij mijn fictieverhalen kan schrijven. Het voelt niet goed om anderen te belemmeren in het van zich afschrijven. Al is er maar één iemand die ik daarmee kwets of belemmer, het is niet goed. Daarom heb ik besloten om te stoppen met schrijven op mamaplaats. De blogs over Leonie laat ik online staan. De blogs over Joyce zal ik hier weghalen. Wil je me nog wel volgen? Dan kun je dat doen via Facebook of zie de link in mijn bio, even zoeken op thank you for reading me. 

De volgende dag bel ik Nikki. Ik vraag haar hoe het feest was. Ze vertelt me dat ze tot in de late uurtjes door zijn gegaan. ‘Jammer dat jullie zo vroeg weggingen.’ ‘Sorry Nikki, ik had hoofdpijn.’ Ik vertel haar niet de waarheid. Als dat bij David terecht komt krijg ik daar weer gezeik mee. Hij haat het als ik negatief over hem praat bij anderen. ‘Ik heb helemaal niks gemerkt van je hoofdpijn?’ ‘Nee joh, daar ga ik het op jouw avond toch niet over hebben!’ ‘Ivar had je nog een berichtje gestuurd, of jullie veilig thuis waren gekomen. Hij vertelde dat David best wel wat gedronken had maar toch in de auto stapte. Joyce je moet echt tegen hem zeggen dat hij dat niet meer moet doen. Daar komen nog eens ongelukken van.’ ‘Doe ik Nikki.’ Ik weet dat ik het niet ga doen, maar ik heb geen zin in gedoe. ‘Maar vertel! Hoe was je avond!’ ‘Het was echt zo leuk Joyce. Er waren zoveel mensen! Esther haar nieuwe vriend kwam ook nog langs. Hij is knáp!’ Ik giechel door de telefoon. ‘Dat is jammer dat ik dat gemist heb dan!’ ‘Weet je wat we doen Joyce, ik geef gewoon een etentje. Nodig ik iedereen uit! Kun je hem zien. Komen dan he?’ ‘Doe ik!’

Ik kijk David aan ‘wil je dat echt?’ ‘Ja, ik meen het. Ik ben er klaar voor.’ Ik voel me intens gelukkig en ik kus hem. Eindelijk gaan we samen voor een kindje. Ik wilde het al langer maar David was er nog niet aan toe zei hij. Ik vond het onzin, we hebben een vrijstaand huis, David heeft een goede baan, we hebben genoeg geld om een kindje op te kunnen voeden en ik ben fulltime thuis. Ik ben bijna 30 en mijn eierstokken rammelen al een paar jaar. Mijn vriendinnen hebben al kinderen en ik als enige niet. Ik val buiten de groep en dat voelt niet goed. Ik ben met alles de eerste geweest. Een huis kopen, samenwonen, trouwen. Behalve met kinderen. Ik kom niks tekort hoor, bij David. Ik krijg wat ik maar wil, behalve dat kind en dat maakte me onzeker. Tot vandaag.

'Bel jij haar of doe ik het?' zegt Joey. 'Doe jij het maar. Het is jouw zus.' Hij pakt zijn telefoon en belt Marloes. 'Hi zus, we hebben leuk nieuws.' Hij kijkt me trots aan en lacht naar me. 'Je wordt tante!' Ik hoor Marloes door de telefoon juichen en krijg tranen in mijn ogen. Sinds ik zwanger ben ben ik zo emotioneel. Joey hangt op en kust me. 'Ik ben trots op je lief.' 'Wie bellen we nu?' We kijken elkaar aan en eigenlijk weten we het al. 'Chris.' Ik bel hem op. 'Hi Le' 'He Chris, ik heb leuk nieuws voor je.' 'Wat dan?' 'Joey en ik krijgen een kindje, dus ehh je wordt een soort van oom' 'Echt? Meen je dat? Le, wat fantastisch!' Chris is door het dolle heen.

Ik moet tijd rekken en hem op afstand houden. Waar zijn die sleutels. Ik kijk voorzichtig om me heen terwijl ik tegen Arthur praat. 'Schat, dat mes zat nog in mijn tas. Ik had ruzie gehad met Joey en ik moest mezelf beschermen. Ik wil de nu alleen Luna haar spullen pakken. Kom loop naar de woonkamer. Jij wil toch ook niet dat er ongelukken gebeuren met onze dochter erbij?' Ineens valt mijn oog op de sleutels. Op het plankje naast de kapstok. Dat betekent dat ik net voorbij Arthur moet om er bij te kunnen. Ineens besef ik dat Chris nog steeds buiten moet staan. Ik kan er niet vanuit gaan dat hij daar is blijven wachten. Dus schreeuwen heeft geen zin. Arthur zet nog een stap naar voren en ik weet dat ik uit moet halen als hij dichterbij komt. 'Schat..' hij stopt niet, maar loopt door. Ik moet, ik kan niet anders. 'Doe dit Le, voor Luna, voor Joey, Marloes en je eigen kleine won..' Voor ik het echt besef steek ik Arthur met het mes in zijn buik. Ik hoor hem schreeuwen en hij zakt op de grond. Ik pak de sleutels van het plankje en voel de hand van Arthur om mijn enkel. Ik trap hem met mijn hak in zijn gezicht en ik hoor hem nog harder schreeuwen, maar hij laat los. Ook Luna begint te krijsen. Ik steek de sleutel in het slot en draai de deur open. Ik ren zo hard als ik kan samen met Luna naar buiten. 'Chris!!! Chris!!' 'Le!' Chris komt aanrennen. Hij pakt Luna van me over. Ik hijg. 'Buitenhuis!' schreeuw ik en ik begin te rennen. 

We hebben geen flauw idee waar we ze moeten zoeken. Chantal haar auto staat voor de deur. Als we de voordeur open doen om bij haar auto te gaan kijken, staat de buurvrouw daar. 'Ik vroeg me af of het allemaal lukt?' Ik heb geen zin in haar nieuwsgierigheid en zeg haar dat Chantal er niet is maar vast wel weer thuis zal komen. 'Ik zat nog eens na te denken toen jullie zeiden dat ze al een paar dagen niet gezien was. Ik weet niet of jullie er iets aan hebben, maar wij zien al een paar dagen licht branden in de schuur. Dat licht brandt alleen als er beweging is of als je hem zelf aan zet. Chantal is iemand die heel bewust omgaat met het milieu. Mijn man en ik vinden dat altijd zo knap van..' 'Bedankt voor uw informatie!' Ik knal de deur dicht. 'Chris! Schuur!' Ik pak het mes weer en loop naar de achterdeur. Hij is open en ik loop de tuin in met Chris achter me aan. Ik zie dat er een klein bovenraampje open staat. 'JOEY!' roep ik. Ik zie dat het licht weer gaat branden. 'Chris er is beweging daar binnen!' Ik ren op de deur af en wil hem open trekken maar hij zit op slot. Chris loopt nog achter me. "Ik heb de sleutel, hij lag binnen op tafel.' Chris maakt hem open. Een enorme stank komt me tegemoet. Ik weet niet wat ik moet denken. Ligt hij daar? Levend? Dood? Gewond? Mijn hart bonst in mijn keel als ik naar binnen loop. Ik kijk om me heen. Ik zie niet Joey maar een vrouw. Geblinddoekt, haar handen aan elkaar vast, haar enkels vast aan de poten van de stoel waar ze op zit. 'Chantal!'

'Jemig Le, dat is nogal een verhaal.' Ik heb Chris net verteld over de berichtjes en foto's die ik gekregen heb in de afgelopen weken. 'Oke, Joey is om 11 uur vertrokken uit de sportschool. Hij zou bij Chantal langsgaan. Daarna heb je niks meer van hem gehoord he?' 'Nee. Wat heeft hij gezegd toen hij wegging Chris?' 'Hij zei vanmorgen al dat hij vroeg weg wilde. Hij had iets voor je geregeld zei hij.' 'Wat heeft hij geregeld. Weet je dat?' 'Ja eh.. Ja, ik weet niet of ehh..' 'Zeg het Chris. Dit is echt belangrijk.' 'Oke, je kent dat hotel he, met die bovenste etage met dat geweldige uitzicht?' 'Ja, wat niet te betalen is.' 'Hij heeft het geboekt voor vannacht. Hij is van plan om je ehh..' Ik kijk hem vragend aan. 'Hij heeft een ring gekocht Le. Hij is gek op je. Hij doet je niks aan. Zet dat uit je hoofd. Hij wilde je, eh wil je ten huwelijk vragen.' Ik ben stil, dit had ik niet verwacht. De kans dat Joey hierachter zit wordt zo wel erg klein. 'Wie blijven er dan over' denkt Chris hardop. Hij heeft allerlei papieren voor zich op waar hij alles op heeft geschreven. 'Chantal is een optie, Marloes en die gekke Arthur. Maar die zit in Bangkok zei je he?' 'Ja.' 'Hoe weet je dat zo zeker?' 'Joey heeft dat gevonden in zijn laptop. Hij vond een bevestiging van tickets.' 'Maar is hij ook echt in dat vliegtuig gestapt?' 'Dat lijkt me wel.' 'Lijkt Le? Lijkt? In dit soort situaties moet je dingen zeker weten. Heb je die laptop hier? Ik ben goed met dat soort dingen.' Ik geef hem de laptop en tik ongeduldig op de tafel. Ik voel dat er geen tijd te verliezen is. 

Met Joey zijn trui in mijn handen zak ik op bed. Joey zei dat het goed ging met Luna. Hoe kon hij dit weten? Alleen als hij haar gezien heeft. Ik sla mijn hand voor mijn mond. 'Zou Joey.. Luna..' Ik moet haar vinden. Ik heb al zoveel ellende aangericht in deze familie. Dit mag ik niet laten gebeuren. Ik hoor Joey beneden aan de telefoon. Ik kan niet verstaan wat hij zegt, maar even later hoor ik de voordeur dicht slaan. Hij is weg, zonder iets te zeggen. Dat heeft hij nog nooit gedaan. Ik heb het echt verpest. Maar wat moest ik dan? 

Ik pak mijn telefoon en ga naar mijn agenda. Welke datum is het vrijdag en wat is er dan zo speciaal. Ik kan niet bedenken wat er op die dag aan de hand is. Niks bijzonders. Ineens valt mijn oog op iets anders. Ik had afgelopen woensdag ongesteld moeten worden. Het is nu maandag. Ik voel mijn wangen kleuren. 'Niks aan de hand Le, je hebt stress, dat zorgt ervoor dat je menstruatie uitblijft' Toch zit het me niet lekker, ik weet dat ik de afgelopen maand door alle spanningen niet zo zorgvuldig ben geweest met mijn pil en mijn menstruatie is normaal altijd precies op tijd. Maar zo'n vaart zal dat niet lopen toch? Joey is naar de sportschool toe en laat me weten dat hij over een uurtje thuis is. Ik vraag me af of ik hem moet vertellen dat ik nog niet ongesteld ben geworden. Ik kan het niet aan om nog ergens over te liegen. En na gisteren heb ik het idee dat het goed zit tussen ons. Dat Joey niets te maken heeft met de berichtjes.