LEONIE: THE END DEEL 34

Ik moet tijd rekken en hem op afstand houden. Waar zijn die sleutels. Ik kijk voorzichtig om me heen terwijl ik tegen Arthur praat. 'Schat, dat mes zat nog in mijn tas. Ik had ruzie gehad met Joey en ik moest mezelf beschermen. Ik wil de nu alleen Luna haar spullen pakken. Kom loop naar de woonkamer. Jij wil toch ook niet dat er ongelukken gebeuren met onze dochter erbij?' Ineens valt mijn oog op de sleutels. Op het plankje naast de kapstok. Dat betekent dat ik net voorbij Arthur moet om er bij te kunnen. Ineens besef ik dat Chris nog steeds buiten moet staan. Ik kan er niet vanuit gaan dat hij daar is blijven wachten. Dus schreeuwen heeft geen zin. Arthur zet nog een stap naar voren en ik weet dat ik uit moet halen als hij dichterbij komt. 'Schat..' hij stopt niet, maar loopt door. Ik moet, ik kan niet anders. 'Doe dit Le, voor Luna, voor Joey, Marloes en je eigen kleine won..' Voor ik het echt besef steek ik Arthur met het mes in zijn buik. Ik hoor hem schreeuwen en hij zakt op de grond. Ik pak de sleutels van het plankje en voel de hand van Arthur om mijn enkel. Ik trap hem met mijn hak in zijn gezicht en ik hoor hem nog harder schreeuwen, maar hij laat los. Ook Luna begint te krijsen. Ik steek de sleutel in het slot en draai de deur open. Ik ren zo hard als ik kan samen met Luna naar buiten. 'Chris!!! Chris!!' 'Le!' Chris komt aanrennen. Hij pakt Luna van me over. Ik hijg. 'Buitenhuis!' schreeuw ik en ik begin te rennen. 

Chris rent achter me aan. 'Le ik heb overal al gezocht! Ze zijn daar niet!' 'Jij weet niet wat het buitenhuis is' roep ik naar hem. Arthur en ik hebben het er over gehad dat we dan een buitenhuis zouden bouwen waar nu een ondergrondse kelder is. Het is een luik wat je bijna niet kunt zien. Zeker niet in het donker. Chris rent achter me aan met Luna op zijn arm. Bij het luik aangekomen zie ik een grote berg bladeren. 'Mijn god, hij heeft het luik dicht gedaan. Chris we moeten echt opschieten.' ik begin de bladeren weg te halen. Chris zet Luna op de grond en helpt me. Het luik wat er zit kan alleen van buiten open worden gemaakt. Het is heel zwaar en het lukt me niet om het open te krijgen. Chris helpt me en samen krijgen we het open. Chris pakt Luna op. 'Ik zet haar in de auto Le. Ze moet hier weg.' Ik roep dat het goed is en ga door het luik naar beneden met het bebloede mes in mijn hand. 

'JOEY!! MARLOES!' Ik hoor wat gestommel. Mijn ogen moeten wennen aan het donker. Het enige licht wat binnen komt is van het luik. Ik loop met mijn rug langs de wand met het bebloede mes voor me. Bang voor wie ik hier zal vinden. Bang voor hoe ik Marloes en Joey aan zal treffen. Ik zie ze zitten. Met hun handen en benen vast gemaakt aan een leiding. Ze zitten tegenover elkaar, geblinddoekt en een prop in hun mond. Marloes haar hoofd hangt naar beneden. 'Nee!' Ik ren naar Joey toe, haal de blinddoek van zijn gezicht en het tape trek ik van zijn mond. De prop die in zijn mond zit spuugt hij uit. 'Le!! Maak eerst Marloes los. Ze is verzwakt. Ik weet niet wat hij ons gegeven heeft. Ik weet niet hoe lang ze hier al zit.' Ik snijd de touwen rond Marloes haar polsen en enkels los en leg haar op de grond. Ik hoor aan haar ademhaling dat het niet goed gaat met haar. Ik buig over haar heen. 'Marloes, kom op! Blijf bij ons. Doe het voor Luna!'

Ik moet Marloes laten liggen. We moeten hier weg en dan heb ik Joey nodig. Ik ren naar Joey toe en ook hem maak ik los met het mes. Hij pakt me vast. 'Le, hoe heb je ons gevonden? Waar is Arthur? Wat heeft hij je aangedaan?' 'Kom, we moeten hier weg. Chris heeft Luna, hij zet haar in de auto. Marloes moet eerst naar boven. We praten later.' Ineens laat Joey me los en hij deinst naar achteren, hij is lijkbleek en ik zie hem trillen. 'Wat doe je?' zeg ik tegen hem. Hij zegt niks, maar kijkt met grote ogen achter me. Ik voel een arm om mijn keel en iets kouds tegen mijn hoofd gedrukt worden. 

'Het was wij voor altijd samen, schat' hoor ik Arthur zeggen. 'Ik had gehoopt dit nooit te hoeven doen, maar blijkbaar lukt het niet om voor altijd samen te leven. Dus dan gaan we samen dood. Waarom stribbel je zo tegen? Je houdt toch van me? Ik kan niet leven zonder jou en jij niet zonder mij. Dat weet je.' Ik besef ineens dat het koude wat ik tegen mijn hoofd aan voel, de loop van een pistool is. Ik kijk Joey smekend aan, maar ik weet ook dat hij niks kan doen. Ik begin over mijn hele lijf te trillen. Ik denk aan het kleine wondertje in mijn buik. Ik ben de enige die weet dat het daar zit. Ik wil dat Joey het weet voor ik doodga. Want dat ik doodga weet ik zeker. Het mes ligt te ver bij Joey vandaan. En wat kan hij beginnen tegen een pistool? 

'Schatje we hebben het zo leuk gehad samen. Weet je nog? Alle nachten in hotels, restaurants, thuis. Onze seks. Niemand kan jou beminnen zoals ik dat kan. Het is spijtig dat je dat niet nog één keer mee kan maken. Het had zo geweldig kunnen zijn, Leonie.' Ik voel zijn mond bij mijn oor. 'Ik hoor je nog kreunen. "Oh Arthur, niet stoppen, ga door". Je vond het toch geweldig? Tóch?' Ik snap het hoor schatje. Die vent hier tegenover je heeft je ingepakt met mooie praatjes. Ik weet hoe hij is. Ik ken hem langer dan vandaag. Mooie praatjes over het beschermen van vrouwen. Maar je ziet het schatje. Hij heeft gefaald. Hij brengt al die vrouwen alleen maar in de problemen.' 

Joey zet een stap naar voren om Arthur aan te vallen. Direct voel ik de arm om mijn nek aanspannen. Het wordt lastiger om te ademen. Ik zie het pistool naast me gericht op Joey. 'Nog één stap, dan ben je dood. En niet alleen jij, maar zij ook.' Joey stapt naar achteren. Hij kan niks. Hij is machteloos. Het pistool drukt weer op mijn slaap. 'Dus.. Schatje. Je had een keuze, maar die keuze kon jij niet maken door al die vervelende mensen om jou heen. En dat wij nu dood gaan, dat is omdat die twee daar tegenover je, jouw, nee ons, leven hebben verziekt. Zíj hebben onze dood op hun geweten. Niet ik en jij ook niet. Wij hebben niets verkeerd gedaan. En nu is het tijd om te gaan.' ik zie Joey zijn ogen nog groter worden en hoor een enorme knal. 

Nog 1!