De laatste tijd is Delano weer extreem moe. Vooropgesteld slaapt hij sinds zijn geboorte al heel erg slecht.  Hij word meerdere keren per nacht wakker wat betekend dat ik al 4 en een half jaar meerdere keren per nacht voor hem uit bed moet.  Hij krijgt wel 2 mg melatonine van de kinderarts maar dat is alleen maar zodat hij rustiger in slaap valt.  Ik wil hem (nog) niet aan de slaapmedicatie want daar vind ik hem echt veel te klein voor. Maar hij heeft de slaap zelf wel nodig. Dat merk ik al aan het feit dat hij nog gemiddeld drie dagen in de week smiddags slaapt. Nu denk je misschien dan moet je hem smiddags niet in bed doen maar anders houd hij het helemaal niet vol op school.  En het maakt ook geen verschil of hij wel of niet smiddags slaapt, hij word snachts altijd wakker. 

Voorop gesteld ben ik al geen liefhebber van vuurwerk.  Dat ben ik volgensmij nooit geweest.  Als kind vond ik het prima om achter het raam alle mooie kleuren te bewonderen en sterretjes in mijn hand houden vond ik ook nog wel gaan maar daar hield (en houd) het bij mij wel mee op. 

in alle vorige blogs hebben jullie kunnen lezen over onze drie bijzondere kinderen. Maar eigenlijk heb ik het stuk over mezelf (onbewust) weg gelaten.  Ik ben zelf geboren met een verbinding tussen mijn luchtpijp en mijn slokdarm en nog wat problemen met mijn slokdarm waaronder een vernauwing.  Daar ben ik als baby aan geopereerd en als peutertje hebben ze mijn slokdarm meerdere keren opgerekt.  

Zoals jullie konden lezen in mijn eerste twee blogs heeft Brandon een andere huidskleur dan ons.  En niet alleen zijn huidskleur is anders maar hij heeft ook prachtige kroeskrulletjes een groeit hij zo ongelofelijk hard dat hij echt wel een heel stuk groter zal worden dan mij (als is dat met een kleine mamma niet zo moeilijk) en mijn man. Waardoor hij meer iets weg heeft van Bruno Mars dan een oerhollandse jongen zoals zijn broertje.  Nou is dat voor ons normaal,  hij weet niet beter,  wij kennen hem niet anders en Delano en Jennifer stellen nog geen vragen omdat ze er te klein voor zijn.  

Hieperdepiep hoeraaa, wat fijn, mamma is weer thuis! Ik vond het hartstikke fijn om weer bij mijn drie mannen te zijn.  Maar bij thuiskomst dacht ik al chips alles ligt verkeerd in de kasten van de kinderen! Dus daar begon ik met het naar bed brengen van de kinderen, (want na een week ziekenhuis wil ik toch wel graag mijn eigen kinderen naar bed brengen) meteen te trekken in Delano's kast. Gelukkig (voor mijn eigenwijze wil) was de thuiszorg er om Delano aan te sluiten op de pomp en na even flink op mijn flikker te hebben gehad door de verpleegkundige (ze hebben je niet voor niets verplicht bedrust gegeven,  die kast staat er na de bevalling ook nog wel) en een paar ge-maars van mijn kant (die heel logisch ook werden weersproken) kreeg ik alweer een wee  (daaaaarom had ik ook al weer die rust!) dus ben ik maar afgedropen naar de bank. Welkom thuis mama!

natuurlijk ging er vanalles door mij heen want ik was nog maar 31 weken zwanger.  Maar Brandon zat op school,  Delano was op het Medisch kinderdagverblijf  en natuurlijk was mijn lieve man uitgerekend die dag voor zijn werk naar duitsland gestuurd. Ik heb zelf nog in paniek een ex van een van de beste vrienden van mijn man gebeld, Die heeft namelijk dezelfde naam als mijn beste vriendin en in de snelheid heb ik niet gekeken wie ik belde. Want ik moest natuurlijk ook iemand hebben die de kinderen op kon vangen.  Daar meisje had echt geen flauw idee waar ik het over had en ik  (nogsteeds in de veronderstelling dat ik mijn beste vriendin aan de telefoon had) dacht je wist toch dat ik nu naar verloskundige moest!  Toen eindelijk het kwartje bij mij was gevallen heb ik de buurvrouw naar gebeld want dat is eigenlijk ook veel logischer aangezien Delano met de taxi thuis komt dus er iemand bij mij voor de deur moet zijn.  Want die taxi gaat niet helemaal omrijden.  Daarna de scholen gebeld zodat ze wisten dat bij Brandon iemand anders hem op kwam halen en dat ik niet thuis was als Delano thuis kwam. Toen was er iets minder paniek in mijn hoofd en heb ik mijn man gebeld dat ik naar het ziekenhuis moest omdat onze baby eruit wou en dat ik voor de kinderen opvang had geregeld.  Maar dat ik werk graf had dat hij dan richting huis kwam. Maar gelukkig had hij dat zelf ook al bedacht. 

nadat het ziekenhuis terug had gebeld met de mededeling dat Delano opgenomen moest worden (zie vorige blog) konden wij onze spullen bij elkaar gaan zoeken. Daar aangekomen werden we opgewacht door zijn kinderarts. Die gaf aan dat ze hem in eerste instantie gingen observeren. Na een paar dagen werd wel duidelijk dat wie het ook probeerde (wij, de verpleging, de pedagogisch medewerkers) hij echt niet ging eten. En toen kwam het plan van aanpak. Of meer de nood oplossing, hij zou een sonde krijgen. Waarbij ons ook werd benadrukt dat dit niet een tijdelijk probleem was. Dat dit jaren door kon gaan en dat er niet moesten verwachten dat hij er zo 1-2-3 weer af zou komen, Het was geen we-proppen hem-even-vol-plan. Wij moesten leren hoe we met de pomp en de sonde om moesten gaan en dan zou hij met sonde en al mee naar huis gaan. Er werd een diëtist bij gehaald om te berekenen hoeveel intake hij nodig had, welke voeding en de hoeveelheid. Dit werd gedurende de twee weken dat hij opgenomen was langzaam opgebouwd zodat zijn maag er aan kon wennen. En ondertussen werd de thuiszorg geregeld voor de wisseling van de sonde als hij weer thuis was. Na twee weken mocht hij weer naar huis. Wat was Brandon blij dat zijn broertje weer thuis was!

Nadat we gestopt waren met de pil werd ik vrij snel zwanger. We waren natuurlijk hartstikke blij en de zwangerschap verliep zonder problemen. Met de 20 weken echo zag alles er gezond uit. Hieperdepiep Hoeraa :-) we werden opnieuw papa en mama! En Brandon was zo blij dat hij grote broer werd! Onze nieuwe baby vind het wel leuk om ons extra in spanning te houden want hij bedacht dat hij wel 10 dagen na de uitgerekende datum te wereld kon komen.  

Na een vrij pittige bevalling, vooral voor de baby, was hij daar eindelijk. Ons kleine mannetje Brandon heeft best een klap gehad van de bevalling omdat zijn schouder bleef hangen en zijn hartslag heel snel meer beneden ging. Ze hebben hem direct zuurstof toegediend. Want toen hij geboren werd deed hij niks. Zijn eerste apgar score was ook maar 3 (De tweede gelukkig alweer 8). Toen ze hem een beetje op gang kregen mochten we hem even vasthouden..