Gewoon Bijzonder: een hele eigenwijze baby

Hieperdepiep hoeraaa, wat fijn, mamma is weer thuis! Ik vond het hartstikke fijn om weer bij mijn drie mannen te zijn.  Maar bij thuiskomst dacht ik al chips alles ligt verkeerd in de kasten van de kinderen! Dus daar begon ik met het naar bed brengen van de kinderen, (want na een week ziekenhuis wil ik toch wel graag mijn eigen kinderen naar bed brengen) meteen te trekken in Delano's kast. Gelukkig (voor mijn eigenwijze wil) was de thuiszorg er om Delano aan te sluiten op de pomp en na even flink op mijn flikker te hebben gehad door de verpleegkundige (ze hebben je niet voor niets verplicht bedrust gegeven,  die kast staat er na de bevalling ook nog wel) en een paar ge-maars van mijn kant (die heel logisch ook werden weersproken) kreeg ik alweer een wee  (daaaaarom had ik ook al weer die rust!) dus ben ik maar afgedropen naar de bank. Welkom thuis mama!

Nu nog het stappenplan opzetten

1 Voeding Delano, gelukkig was de thuiszorg bereid om de rest van de zwangerschap hem aan te komen sluiten en zijn sonde te controleren en mijn man zou er snachts uit gaan om hem af te koppelen en door te spoelen. 

2. Wie brengt Brandon naar school?  Na een rondje bellen waren er 2 moeders van school die hem elke op haalde en naar huis brachten en er was een dag dat mijn schoonzusje dit deed.

3. Wie kwam er als Delano thuis was? Ook daar hadden we een heel plan voor uitgewerkt wat in hield dat hij 1 dag extra naar het medisch kinderdagverblijf ging en de ene dag dat hij nog thuis was kwam mijn zusje.  

Overigens werd op harm zijn werk ook meegedacht en mocht hij elke dag vroeg naar huis zodat hij thuis was als Brandon uit school kwam. De uren werden door zijn baas aangevuld (lang leve dit bedrijf♡)

Prima plan toch? 

En toen begon het wachten,  en wachten,  en wachten.. die stomme weeën bleven gewoon zodra ik stond maar doorzetten, Ho maar! Na week 35 was ik het wel zo zat dat ik stiekem wel iets meer ging doen.  In de hoop dat er dan maar wat ging gebeuren.  Maar nee hoor!  Beebje bleef gewoon lekker eigenwijs! Week 36 kwam en ging en zo ook week 37. Toen deed ik lekker weer alles zelf want vanaf 37 weken mogen ze toch thuis geboren worden.  En ik had de hele dag harde buiken met zo nu en dan een flinke wee. Maar dat was het..  

In week 38 besloot de verloskundige dat het wel genoeg was voor mijn lichaam want die ging hard achteruit doordat ik ondertussen ook aan het afvallen was (geen dieet hoor! Gewoon omdat ik of mijn lichaam op was) die zondag was ik precies 38 weken en smaandags werd ik gestript. Nog meer gerommel in mijn buik.  Meer harde buiken, meer weeën, nog meer wachten! maar doorzetten kwam er niet van.  Op donderdag besloten ze me nog een keer te strippen en als dat niet werkte werd ik de maandag daarna ingeleid. Donderdag was precies hetzelfde, vrijdag ook.  Tot ik Brandon uit school ging halen en dacht dat mijn vliezen braken (op de fiets nog wel) helemaal onzeker stond ik op het schoolplein en toen ik thuis was ben ik snel naar de wc gegaan. Maar nee dat was het niet want toen ik opstond van de wc was het PANG en toen PLENS, ja dat waren wel mijn vliezen. snel mijn schoonzusje gebeld (die in alle haast op pantoffels voor de deur stond) en de verloskundige. Die laatste constateerde dat het inderdaad mijn vliezen waren.  Maar daarmee hield het op.  Op dat vervelende gerommel na.  Vrijdagavond is ze weer geweest,  zaterdagochtend ook en zaterdagmiddag werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis voor controle. Waarbij mijn man en ik zoiets hadden van haal die baby eruit zei de verpleegkundige oooh nee hoor dat de we op zijn vroegst pas maandag! Grrmmbblll!!!! Toen ik aan de ctg lag kwam ze nog doodleuk terug met de vraag of ik nu daar begon omdat ze weeënactiviteit zagen op de scan. NEEEE daar loop ik nog maar 7 weken mee! Daarom wil ik ook graag die baby eruit! Gelukkig zag de gynaecoloog dat wel in.  En met een slaappil op zak en een brief dat mocht het niet doorzetten ik me de volgende dag om half 8 sochtend kon melden om in te leiden. Uiteraard werd dat laatste het geval. 

En zo lag ik (een dag later) precies 7 weken en 5 dagen later in hetzelfde ziekenhuis. Alleen nu aan de weeën opwekkers! Gelukkig ging de bevalling een stuk sneller en makkelijker en drie en een half uur nadat ze de weeënopwekkers hadden aangesloten werd ze geboren: Jaaaaa een Meisje, Jennifer!! Eindelijk versterking op het meidenfront hier in huis!  En ze liet tijdens de zwangerschap al zien ze lijkt op mama,  net zo eigenwijs..

De afgelopen paar weken heb ik in een sneltreinvaart laten zien hoe ons gezin in stand is gekomen. Brandon is ondertussen al 7 en worstelde momenteel heel erg met zichzelf.  Deels omdat hij een andere huidskleur heeft en deels omdat hij het moeilijk vind om met Delano om te gaan (wat ik heel goed van hem begrijp). Delano is ondertussen 4 en is nu ruim een jaar sonde vrij. Hij heeft opnieuw leren eten op het medisch kinderdag verblijft. Maar het eten blijft een strijd met soms goede dagen en soms hele slechte.  Hij krijgt elke dag nog 2 flesjes dieetvoeding voor extra calorieën en voedingsstoffen omdat hij nog niet voldoende eet om zelf te groeien.  Hij heeft nogsteeds een ontwikkelingsachterstand zowel op taal als motorisch gebied . En we weten nogsteeds niet waar het vandaan komt.  Jennifer word bijna 2 een doet het heel goed. Na wat opstart problemen bij het vaste voedsel en een licht verstraagde motoriek (help! ik meteen in paniek want ik dacht daar gaan we weer) heeft ze door begleiding van een goede logopedist leren eten (babies worden geboren met een kokhalsreflex die naar mate ze ouder worden vanzelf weg gaat,  en dat ging bij Jennifer niet zo snel waardoor ze elke keer begon te spugen als ze wat in haar mond had) ze eet nu fantastisch.  En ze is een billenschuiver die lopen meestal motorisch iets achter.  Ze praat wel al heel veel!

Vanaf nu ga ik jullie op de hoogte houden van de dingen die ik meemaak met onze drie unieke kinderen.  Waar we tegen aan lopen in de zoektocht naar een diagnose voor Delano die weer belangrijk vinden om hem de begleiding te kunnen bieden die hij nodig heeft.  Hoe we brandon kunnen helpen zichzelf te accepteren zoals hij is. Hoe Jennifer straks naar een gewone normale peuterspeelzaal zal kunnen gaan. (Wat ik bij Delano heel erg heb gemist)

 Kortom het leven in een 'bijzonder' gezin! :-)