Ik durf best te zeggen dat heel Nederland zit te wachten op een genormaliseerd nieuw jaar. Een jaar zonder die ellendige Covid en die nog treurigere maatregelen. Helaas durf ik ook te zeggen dat een deel van deze zelfde Nederlanders verlangt naar een oplossing zonder daar zelf onderdeel van te willen uitmaken. Ik niet. Vanavond stond ik op en liet ik mij vaccineren tegen het Coronavirus. En dat heb ik geweten.

Onlosmakelijk aan het krijgen van kinderen is echter ook loslaten verbonden. Het begint heel klein. Na negen maanden in mijn buik gaf ik de kinderen voor het eerst uit handen aan de verloskundige voor de controles. Zo gammel als ik soms nog was stond ik naast de kraamverzorgende voor het eerste badje en de eerste keer naar de kinderopvang hebben de tranen rijkelijk gevloeid. Loslaten dus.

Enkele weken geleden had ik het geluk via mijn kraamzorgorganisatie een mondkapje te winnen. Geheel in stijl met mijn Noppies panterprint exemplaar verlaat ik dan ook de auto. Het valt mij op de parkeerplaats van het zwembad al op dat ik de enigste ben die maatregel in acht lijkt te nemen. Het kuddedier dat ik soms kan zijn vraagt zich dan ook heel even af of ik het spoeddebat wel goed begrepen heb. Met de letterlijke adem van een ander in mijn nek bij de receptie weet ik het echter zeker. Ik wil geen onnodig risico lopen.

Vanuit het wiegje van Suus, dat aan het voeteneinde van ons bed staat, hoor ik haar eerste kreuntjes. Het is etenstijd. Nog half in slaap speur ik naar mijn telefoon. Ik ben klaar wakker als mijn blik op de klok valt. Tien over zeven! Ik veer op, duw het licht aan en spring haast bovenop Daan om het heuglijke nieuws te delen. Onze dochter heeft voor het eerst doorgeslapen! Een mijlpaal dus.

Suus is bij ons thuis het eerste en tevens het laatste kind dat ooit borstvoeding zal krijgen en dat klinkt misschien een vreemd maar is een bewuste keuze.

Het is half twee wanneer ik wakker word van een pijnlijke kramp in mijn buik. Ik durf haast niet te dromen dat de bevalling zich dan toch zal aandienen. Na twee strippogingen, honderden traptreden, een liter ananasijs, diverse wandelingen door de wijk en zelfs je-weet-wel was ik na ruim 40 weken nog steeds in verwachting.

Ik krijg het Spaans benauwd als ik de hal van het ziekenhuis betreed. Ik trek Luuk, die zich van geen kwaad bewust is, een stukje dichter naar me toe en speur naar een veilige route tussen de mensenmassa.

Ik hijs Max, Luuk en Fenne in een oranje outfit en stream vanuit de televisie met het YouTube kanaal waarop het gebeuren gaat plaatsvinden. Vliegensvlug installeer ik de app ‘Kahoot’ op de IPad. Wij zijn er klaar voor. In beeld verschijnen grote letters NOG EVEN GEDULD. Ik haast mezelf naar de keuken om nog wat ranja in te schenken en een paar appels te schillen.

‘U komt voor de 22 weken prik?’. De dame in de hal van het gemeenschapshuis kijkt me vriendelijk aan. Ietwat verbluft door de openhartige ontvangst knik ik. ‘Normaal gesproken mag je direct doorlopen naar het consultatiebureau’, gaat ze verder ‘maar vanwege de Corona situatie verspreiden we de contacten zoveel mogelijk’. Ik knik nogmaals. Dit verklaard de overvolle hal waar acht andere zwangere dames op ruim twee meter van elkaar vandaan geparkeerd zitten. De verpleegkundige wijst ook mij een plek toe in de ruimte en schuift me een papier onder mijn neus. Of ik dit in zijn geheel wil invullen dan wordt ik vanzelf geroepen. Ik knik voor de laatste keer.